(വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം, ഒരു പുരുഷന്റെ സ്പർശനത്തിൽ എന്റെ ശരീരം പ്രതികരിക്കുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു. അരുതെന്ന് മനസ്സ് വിലക്കിയിട്ടും, ആ നിമിഷം വീണ്ടും ഓർക്കുമ്പോൾ ഒരു കുളിര് വന്നുപൊതിയുന്നു. എല്ലാം മറന്നു ജീവിക്കുന്ന എനിക്ക് എന്തിനാണ് ദൈവം ഇങ്ങനെയൊരു പരീക്ഷണം തരുന്നത്?)
“എന്താ നീ ആലോചിക്കുന്നേ ലീലേ? എന്തുപറ്റി?” ജോയിച്ചേട്ടന്റെ ശബ്ദം അവളെ ചിന്തകളിൽ നിന്നുണർത്തി.
അവൾ ഞെട്ടി, ഒന്നുമില്ലെന്ന് തലയാട്ടി. “ഏയ്, ഒന്നൂല്ല ജോയി ഏട്ടാ …” അവൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മെലിച്ച കാലുകൾ പതിയെ തിരുമ്മാൻ തുടങ്ങി.
“ആ എനിക്ക് അറിയില്ല” അയാളുടെ മനസ്സിൽ ഭാര്യയുടെ തലോടലിനേക്കാൾ തന്റെ അവസ്ഥയെ കുറിച്ചുള്ള സങ്കടമായിരുന്നു.
അവളുടെ സാന്ത്വനിപ്പിക്കുന്ന തലോടലിലും, യാത്രയുടെ ക്ഷീണത്തിലും ജോയിച്ചേട്ടൻ പതിയെ മയക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ശ്വാസം ഒരുപോലെയായെന്ന് ഉറപ്പായപ്പോൾ, ലീല മെല്ലെ എഴുന്നേറ്റു. ദിവസത്തെ ആശുപത്രിയിലെ ഓട്ടപ്പാച്ചിലും, ബസ്സിലെ തിരക്കും, അതിനെല്ലാമുപരി മനസ്സിലെ സംഘർഷങ്ങളും അവളെ ആകെ തളർത്തിയിരുന്നു. ശരീരത്തിനും മനസ്സിനും ഒരുപോലെ കുളിര് പകരാൻ ഒരു കുളി അത്യാവശ്യമാണെന്ന് അവൾക്ക് തോന്നി.
അവൾ കുളിമുറിയിലെ കണ്ണാടിക്ക് മുന്നിൽ നിന്ന് തന്റെ വസ്ത്രങ്ങൾ ഓരോന്നായി അഴിച്ചുമാറ്റി. വർഷങ്ങൾക്കുശേഷം ആദ്യമായി അവൾ തന്റെ നഗ്നമായ ശരീരത്തെ ശരിക്കും നോക്കി. പ്രസവം കഴിഞ്ഞതിന്റെ നേർത്ത പാടുകൾ അടിവയറ്റിലുണ്ട്.(മക്കൾ നാട്ടിലില്ല അബ്രോഡ് ആണ്). യൗവ്വനത്തിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത്ര മുറുക്കം ശരീരത്തിനില്ല. പക്ഷെ, ഇപ്പോഴും ആവശ്യത്തിന് ഒതുക്കമുള്ള, പ്രായം അതിന്റെ സൗന്ദര്യം നൽകിയ ഒരു സ്ത്രീരൂപം അവൾ ആ കണ്ണാടിയിൽ കണ്ടു. മനുവിന്റെ കണ്ണുകളിലെ ആരാധന ഓർത്തപ്പോൾ, അവൾ അറിയാതെ തന്റെ വയറിലും ഇടുപ്പിലും പതിയെ തലോടി. ആ സ്പർശനം അവളിൽ നേർത്തൊരു കുളിര് കോരിയിട്ടു.
തണുത്ത വെള്ളം ദേഹത്തേക്ക് വീണപ്പോൾ അവൾ കണ്ണുകളടച്ചു. ആ വെള്ളത്തുള്ളികൾ തന്റെ മനസ്സിലെ കുറ്റബോധത്തെയും ആശയക്കുഴപ്പങ്ങളെയും കഴുകിക്കളഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ എന്ന് അവൾ ആഗ്രഹിച്ചു.
കുളി കഴിഞ്ഞ്, നേർത്ത നീല നിറത്തിലുള്ള ഒരു നൈറ്റി ധരിച്ച് അവൾ പുറത്തിറങ്ങി. മുറിയിൽ, ജോയിച്ചേട്ടൻ ഒരു കുട്ടിയെപ്പോലെ ശാന്തനായി ഉറങ്ങുന്നു. ആ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി അവൾ ഒരു നിമിഷം നിന്നു. തന്റെ ജീവിതം ഈ മനുഷ്യനുമായി എത്രമാത്രം ബന്ധിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഈ മനുഷ്യനെ ചതിക്കാൻ തനിക്കാവുമോ?
ഒരു നെടുവീർപ്പോടെ അവൾ അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു. രാത്രിയിലേക്കുള്ള കഞ്ഞിക്ക് വെള്ളം വെക്കുമ്പോൾ അവളുടെ ചിന്തകൾ വീണ്ടും മനുവിലേക്ക് നീണ്ടു. അവന്റെ ആ തുറന്നുപറച്ചിൽ… “എനിക്ക് ചേച്ചിയോട് തോന്നുന്ന ഈ ഇഷ്ടത്തിന് ക്ഷമ ചോദിക്കാൻ എനിക്ക് പറ്റില്ല.” അതൊരു ഇഷ്ടം മാത്രമാണോ? അതോ പ്രായത്തിന്റെ ഒരു ചാപല്യമോ?
അവൻ തന്നിൽ നിന്ന് എന്താണ് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത്? തനിക്ക് അവന് എന്ത് നൽകാൻ കഴിയും? ഈ ബന്ധം എങ്ങോട്ടാണ് പോകുന്നത്? ചോദ്യങ്ങൾക്ക് ഉത്തരമില്ലായിരുന്നു.
ജീവിതത്തിൽ ആദ്യമായി അവൾക്ക് വല്ലാത്തൊരു ഒറ്റപ്പെടൽ തോന്നി. സന്തോഷിക്കണോ സങ്കടപ്പെടണോ എന്നറിയാത്ത ഒരവസ്ഥ. മനുവിന്റെ ഓർമ്മകൾ ഒരുവശത്ത് അവളെ പുനർജ്ജീവിപ്പിക്കുമ്പോൾ, മറുവശത്ത് പിടിക്കപ്പെടുമോ എന്ന ഭയം അവളെ ശ്വാസം മുട്ടിച്ചു.
അടുപ്പിലെ തീനാളങ്ങളിലേക്ക് നോക്കി അവൾ നിന്നു, തന്റെ ഭാവി പോലെത്തന്നെ അനിശ്ചിതമായി ആളിക്കത്തുന്ന ആ തീയിലേക്ക്.
പുറത്ത് ഇരുട്ട് വീണു തുടങ്ങിയിരുന്നു. തന്റെ ചെറിയ വാടകവീട്ടിലെ സോഫയിലിരുന്ന് ടിവി കാണുകയായിരുന്നു മനു. ചാനലുകൾ മാറിമാറി വരുന്നുണ്ടെങ്കിലും അവന്റെ ശ്രദ്ധ സ്ക്രീനിലായിരുന്നില്ല. അവന്റെ ജീവിതത്തിന് വലിയ ഭാരങ്ങളൊന്നുമില്ലായിരുന്നു; ക്ലാസ്സിൽ പോകുക, കൂട്ടുകാരുമായി കറങ്ങുക, തിരികെ മുറിയിലെത്തുക. പക്ഷെ കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു ദിവസങ്ങളായി ആ ലാഘവത്വം അവന് നഷ്ടപ്പെട്ടതുപോലെ തോന്നി. അവന്റെ ചിന്തകൾ മുഴുവൻ എതിർവശത്തെ അടഞ്ഞുകിടക്കുന്ന വീടിനെക്കുറിച്ചായിരുന്നു.
അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഇടയ്ക്കിടെ ജനലിലൂടെ പുറത്തേക്ക് പാളി. രണ്ടു ദിവസമായി അണഞ്ഞുകിടക്കുന്ന ആ വീട്ടിലേക്ക്. പെട്ടെന്നാണ്, ആ വീടിന്റെ മുകളിലത്തെ നിലയിലെ മുറിയിൽ ഒരു മഞ്ഞവെളിച്ചം തെളിഞ്ഞത്.
അതുകണ്ടതും മനു ചാടിയെഴുന്നേറ്റു. അവന്റെ ഹൃദയം ഒരു നിമിഷം വേഗത്തിൽ മിടിച്ചു. അവൾ തിരിച്ചെത്തിയിരിക്കുന്നു. രണ്ടു ദിവസത്തെ അവന്റെ ഉത്കണ്ഠയ്ക്കും ഭയത്തിനും ഒരു അവസാനമായതുപോലെ, ഒരു വലിയ ആശ്വാസം അവനെ വന്നുപൊതിഞ്ഞു.
അവൻ വേഗം ഫോൺ കയ്യിലെടുത്തു. അവളുടെ ചാറ്റ് വിൻഡോ തുറന്നു. പക്ഷെ, ഒരു മെസ്സേജ് അയക്കാൻ അവന്റെ വിരലുകൾക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. എന്ത് പറയും? പഴയതുപോലെ ഒരു തമാശയോ കുസൃതിയോ പറയാൻ പറ്റിയ സാഹചര്യമല്ല ഇത്. ആശുപത്രിവാസവും, ക്ഷീണിച്ച ഭർത്താവും, അവളുടെ മടുപ്പും എല്ലാം ചേർന്ന യാഥാർത്ഥ്യം ഇപ്പോൾ അവനും അറിയാം. ആഗ്രഹങ്ങൾക്കപ്പുറം, അവൾക്ക് ഒരു ആശ്വാസമാകണം എന്ന് അവന്റെ മനസ്സ് ആദ്യമായി പറഞ്ഞു.
കുറച്ചുനേരത്തെ ആലോചനയ്ക്ക് ശേഷം, അവൻ വളരെ ലളിതമായ ഒരു സന്ദേശം ടൈപ്പ് ചെയ്തു.
Manu: ചേച്ചി എത്തിയല്ലേ… ചേട്ടന് എങ്ങനെയുണ്ട്?
അവൻ അയച്ച സന്ദേശം അവൾ കണ്ടുവെന്ന് ഫോണിലെ നീല ടിക്കുകൾ കാണിച്ചു, പക്ഷെ മറുപടിയൊന്നും വന്നില്ല. മണിക്കൂറുകൾ കടന്നുപോയി. മനു ടിവി ഓഫ് ചെയ്ത് മുറിയിലെ ലൈറ്റണച്ച് കട്ടിലിൽ വന്ന് കിടന്നു. എങ്കിലും അവന്റെ കണ്ണുകൾ ഫോണിന്റെ സ്ക്രീനിലായിരുന്നു. അവൾ തിരക്കിലായിരിക്കുമോ? അതോ, താൻ അയച്ചത് ശരിയായില്ലേ? അവന്റെ മനസ്സിൽ വീണ്ടും സംശയങ്ങൾ മുളപൊട്ടി.
സമയം രാത്രി ഒൻപതര കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഇനി അവൾ മറുപടി അയക്കാൻ സാധ്യതയില്ലെന്ന് കരുതി അവൻ ഫോൺ മാറ്റിവെക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോഴാണ് സ്ക്രീൻ തെളിഞ്ഞത്.
Leela Joy: ആഹ് എത്തി. ആകെ ടയേർഡ് ആയി മനു.
ആ സന്ദേശം കണ്ടപ്പോൾ മനുവിന് സമാധാനമായി. അവളുടെ വാക്കുകളിലെ ക്ഷീണം അവൻ വായിച്ചെടുത്തു.
Manu: ആഹ് രണ്ടു ദിവസം ഹോസ്പിറ്റലിൽ നിന്നല്ലേ, അതിന്റെയാകും…
Leela Joy: നീ ഫുഡ് കഴിച്ചോ?
ആ ചോദ്യം മനുവിനെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി. ഇത്രയും ക്ഷീണിച്ചിരിക്കുമ്പോഴും, അവൾ തന്നേക്കുറിച്ചാണ് ചോദിക്കുന്നത്. ആ കരുതൽ അവന്റെ ഹൃദയത്തിൽ തൊട്ടു.
Manu: ആഹ് കഴിച്ചു. ചേച്ചിയോ?
Leela Joy: മ്മ്…
ആ ഒറ്റമൂളലിൽ അവളുടെ ക്ഷീണം മുഴുവനുണ്ടായിരുന്നു. കൂടുതൽ സംസാരിക്കാൻ പോലും അവൾക്ക് വയ്യെന്ന് അവനു തോന്നി. “എന്താ കഴിച്ചേ?” എന്ന് ചോദിക്കാൻ അവന്റെ വിരലുകൾ ഉയർന്നതാണ്. പക്ഷെ അവൻ സ്വയം തടഞ്ഞു. വേണ്ട. കൂടുതൽ ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ച് അവളെ ബുദ്ധിമുട്ടിക്കണ്ട. അവൾക്ക് വേണ്ടത് വിശ്രമമാണ്. തനിക്ക് നൽകാൻ കഴിയുന്ന ഏറ്റവും നല്ല കാര്യം അതായിരിക്കും.
Manu: ഓക്കേ ചേച്ചീ, എങ്കിൽ റെസ്റ്റ് എടുത്തോ. എന്ത് ആവശ്യം ഉണ്ടെങ്കിലും പറയണം കേട്ടോ.
Leela Joy: ആടാ. ഗുഡ് നൈറ്റ് മോനേ.
ആ മറുപടി കണ്ടപ്പോൾ മനുവിന്റെ ചുണ്ടിൽ ഒരു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു. “മോനേ”… ആ വിളിയിൽ സ്നേഹവും അടുപ്പവും വാത്സല്യവും എല്ലാം കലർന്നിരുന്നു. അത് കേവലം ഒരു വാക്കായിരുന്നില്ല, തന്റെ കരുതലിന് അവൾ നൽകിയ അംഗീകാരമായിരുന്നു.
gudnyt വേണ്ട ഒരു ഹാർട്ട് കൂടെ വെക്കാം.അവൻ വേഗത്തിൽ ടൈപ്പ് ചെയ്തു വിട്ടു
Manu: ഗുഡ്നൈറ്റ് ❤️
പക്ഷെ അപ്പോഴേക്കും അവൾ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിയിരുന്നു.
ഇത്തവണ മനുവിന് ഉത്കണ്ഠ തോന്നിയില്ല. അവൾ ഫോൺ മാറ്റിവെച്ച് ഉറങ്ങിയിട്ടുണ്ടാകുമെന്ന് അവനൂഹിച്ചു. അവൻ ഫോൺ നെഞ്ചിൽ വെച്ച് കണ്ണുകളടച്ചു കിടന്നു. അവന്റെ ചിന്തകൾ വീണ്ടും അവളിലേക്ക് നീണ്ടു. താനിവിടെ ഒരു ചിന്തയുമില്ലാതെ ടിവിയും കണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ, ചേച്ചി അവിടെ ഹോസ്പിറ്റൽ വരാന്തയിൽ, ഭർത്താവിനും വേണ്ടി ഓടുകയായിരുന്നു. എത്ര നാളായി അവർ ഈ ഭാരങ്ങളെല്ലാം ഒറ്റയ്ക്ക് ചുമക്കുന്നു? പാവം!
അവൻ ഒരു നെടുവീർപ്പിട്ടു.
ഇല്ല മനു.. -തനിക്ക് ചേച്ചിയോട് തോന്നുന്നത് വെറുമൊരു ആഗ്രഹം മാത്രമല്ല. അവളുടെ ക്ഷീണിച്ച മനസ്സിന് ഒരു ആശ്വാസം കൊടുക്കാനാണ് താൻ ആദ്യം ശ്രമിക്കേണ്ടത്. അവളുടെ ചിരിക്ക് ഒരു കാരണമാകാൻ… വെറുമൊരു നിമിഷത്തെ ആവേശത്തിനപ്പുറം, അവൾക്ക് ആവശ്യമുള്ള ഒരു താങ്ങാകാൻ തനിക്ക് കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ
“ഇല്ല എനിക്ക് അതിനു കഴിയും കഴിയണം”
ഒരു ദൃഢനിശ്ചയത്തോടെ അവൻ സ്വയം പറഞ്ഞു. അവന്റെ മനസ്സ് ശാന്തമായി. മനുവും പതിയെ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണു.
തിങ്കളാഴ്ച വൈകുന്നേരം, 7:30 PM.
പകൽ മുഴുവൻ ടൗണിൽ കൂട്ടുകാരുമായി കറങ്ങി, രാത്രിയായതോടെയാണ് മനു മുറിയിൽ തിരിച്ചെത്തിയത്. അവന്റെ ജീവിതത്തിന് വലിയ ഭാരങ്ങളൊന്നുമില്ലായിരുന്നു; ക്ലാസ്സ്, കൂട്ടുകാർ, സിനിമ, പിന്നെ ഇഷ്ടമുള്ള ഭക്ഷണം. അകത്തേക്ക് കയറുമ്പോൾ അവന്റെ കയ്യിലൊരു പൊതിയുണ്ടായിരുന്നു.
അവൻ ആ പൊതി തുറന്ന് മേശപ്പുറത്ത് വെച്ചു. വാഴയിലയിൽ പൊതിഞ്ഞ നല്ല ചൂടുള്ള പൊറോട്ടയും ബീഫ് കറിയും. അതിന്റെ മണം ആ ചെറിയ മുറിയിൽ നിറഞ്ഞു. അവൻ കൈ കഴുകി കഴിക്കാൻ ഇരുന്നപ്പോളാണ് ലീല ചേച്ചിയെ കുറിച്ചോർത്തത്
പാവം എന്തെടുക്കുവാകും? വല്ലതും കഴിച്ചു കാണുവോ?
അവന്റെ കൈകൾ ഫോണിലേക്ക് നീണ്ടു. വിളിക്കണോ? വെറുതെ വിളിച്ച് ശല്യപ്പെടുത്തണോ? പക്ഷെ, അവൾ എന്തെങ്കിലും കഴിച്ചോ എന്നറിയാൻ ഒരു വെമ്പൽ. ഒരുപാട് ചിന്തിച്ചതിന് ശേഷം, അവൻ അവളുടെ നമ്പർ ഡയൽ ചെയ്തു.
അപ്പുറത്ത് ഫോൺ എടുത്തതും അവൻ വേഗം ചോദിച്ചു, “ചേച്ചീ തിരക്കാണോ … ജോയിച്ചേട്ടന് എങ്ങനെയുണ്ട്?”
“ആഹ്, മനു… കുഴപ്പമില്ല. മരുന്ന് കഴിച്ച് കിടക്കുവാ,” അവളുടെ ശബ്ദത്തിൽ ക്ഷീണമുണ്ടായിരുന്നു.
“എന്താ നീ വിളിച്ചേ” അവൾ ചോദിച്ചു.
“അല്ല, ഞാൻ… ചേച്ചി എന്തെങ്കിലും കഴിച്ചോ എന്നറിയാൻ വിളിച്ചതാ.”
അപ്പുറത്ത് ഒരു ചെറിയ മൗനം. “ആടാ… കഞ്ഞി കുടിച്ചു. ജോയിച്ചേട്ടന് കഞ്ഞിയാ… അപ്പൊ ഞാനും കുറച്ച് കുടിച്ചു.”
ആ മറുപടി കേട്ടപ്പോൾ മനുവിന്റെ തൊണ്ടയിൽ എന്തോ തടഞ്ഞതുപോലെ. താനിവിടെ ചൂടുള്ള പൊറോട്ടയും ബീഫും കഴിക്കുമ്പോൾ, അവൾ അവിടെ ക്ഷീണിച്ച്…… മനുവിന് ഉള്ളിൽ ആരോ കുത്തുന്ന പോലെ തോന്നി.
“ചേച്ചീ,” അവൻ പറഞ്ഞു, “ഞാൻ പുറത്തുനിന്ന് പൊറോട്ടയും ബീഫും വാങ്ങി. ഇവിടെ കുറേയുണ്ട്. ഞാൻ കുറച്ചു അങ്ങോട്ട് കൊണ്ടുവരട്ടെ?”
“അയ്യോ മനു… അതൊന്നും വേണ്ടെടാ. നീ ബുദ്ധിമുട്ടണ്ട.”
“എന്ത് ബുദ്ധിമുട്ട്? ചേച്ചി ഒന്നും കഴിക്കാതെ ഇരിക്കണ്ട. നേരാവണ്ണം ഭക്ഷണം കഴിക്കണം. ഞാൻ ദാ വരുന്നു.”
അവളുടെ മറുപടിക്ക് കാത്തുനിൽക്കാതെ അവൻ പറഞ്ഞു. അതൊരു അപേക്ഷയായിരുന്നില്ല, സ്നേഹം കലർന്ന ഒരു നിർബന്ധമായിരുന്നു.
പൊറോട്ടയും ബീഫും ഒരു പാത്രത്തിലാക്കി, അവൻ അവളുടെ വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി നടന്നു. ഇത്തവണ അവന്റെ നടത്തത്തിന് ഒരു ദൃഢനിശ്ചയമുണ്ടായിരുന്നു. അവൻ വാതിലിൽ മെല്ലെ മുട്ടി.
“ടപ് ടപ് “
കുറച്ചു നിമിഷങ്ങൾക്കു ശേഷം വാതിൽ തുറന്നു. ലീലച്ചേച്ചിയായിരുന്നു. ക്ഷീണം നിറഞ്ഞ മുഖത്തോടെ, അലസമായി കെട്ടിവെച്ച മുടിയോടെ അവൾ അവനെ നോക്കി. അവന്റെ കയ്യിലെ പാത്രം കണ്ടപ്പോൾ അവളുടെ മുഖം മാറി.
“എന്താ മനു ഇത്? ഞാൻ വേണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞതല്ലേ? ആരെങ്കിലും കണ്ടാ?” അവളുടെ ശബ്ദത്തിൽ ദേഷ്യത്തേക്കാളുപരി പരിഭ്രമമായിരുന്നു.
“ചേച്ചി ഒന്നും കഴിച്ചില്ലെന്ന് കേട്ടപ്പോ എനിക്കൊരു സമാധാനവുമില്ല. ഇത് കഴിക്കണം. പ്ലീസ്,” അവൻ പാത്രം അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
അവന്റെ ആത്മാർത്ഥത നിറഞ്ഞ മുഖത്തേക്ക് അവൾ ഒരു നിമിഷം നോക്കി.
“അകത്തേക്ക് വാ.”
അവൾ ആ പാത്രം വാങ്ങുമ്പോൾ, അവളുടെ വിരലുകൾ അവന്റെ വിരലുകളിൽ സ്പർശിച്ചു. ആ നിമിഷം, വർഷങ്ങൾക്കിടയിൽ ആദ്യമായി, തനിക്ക് വേണ്ടിയും ആരെങ്കിലുമൊക്കെ ഉണ്ടല്ലോ എന്നൊരു തോന്നൽ അവളുടെ മനസ്സിലൂടെ കടന്നുപോയി. ഭർത്താവിന്റെ അസുഖത്തിന്റെ ലോകത്തിൽ, പരിചരണത്തിന്റെ മാത്രം ദിനചര്യകളിൽ, അവൾ മറന്നുപോയ ഒരുതരം കരുതൽ.
അവൾ ആ പാത്രം വാങ്ങുമ്പോൾ, അവളുടെ വിരലുകൾ അവന്റെ വിരലുകളിൽ സ്പർശിച്ചു. ആ നിമിഷം, വർഷങ്ങൾക്കിടയിൽ ആദ്യമായി, തനിക്ക് വേണ്ടിയും ആരെങ്കിലുമൊക്കെ ഉണ്ടല്ലോ എന്നൊരു തോന്നൽ അവളുടെ മനസ്സിലൂടെ കടന്നുപോയി. ഭർത്താവിന്റെ അസുഖത്തിന്റെ ലോകത്തിൽ, പരിചരണത്തിന്റെ മാത്രം ദിനചര്യകളിൽ, അവൾ മറന്നുപോയ ഒരുതരം കരുതൽ.
“ലീലേ, ആരാ അത്?” കിടപ്പുമുറിയിൽ നിന്ന് ജോയിച്ചേട്ടന്റെ ക്ഷീണിച്ച ശബ്ദം കേട്ടു.
ലീലയൊന്ന് പതറി. പക്ഷെ അവൾ പെട്ടെന്ന് സമനില വീണ്ടെടുത്തു. “അത് മനുവാ ചേട്ടാ, നമ്മുടെ അയൽപക്കത്തെ പയ്യൻ.” അവൾ തിരിഞ്ഞ് മനുവിനോട് കണ്ണ് കൊണ്ട് ആംഗ്യം കാണിച്ചു. “വാ, ചേട്ടനൊന്ന് കണ്ടിട്ട് പോ.”
മനു ഒരു ചെറിയ ഭയത്തോടെ കിടപ്പുമുറിയുടെ വാതിൽക്കലേക്ക് നടന്നു. കട്ടിലിൽ ക്ഷീണിതനായി കിടക്കുകയായിരുന്നു ജോയിച്ചേട്ടൻ.
“ആഹ് മോനോ… എന്താ ഈ നേരത്ത്?”
“ഏയ് ഒന്നുമില്ല ചേട്ടാ. ഞാൻ പുറത്തുപോയിട്ട് വന്നപ്പോ ചേച്ചിയെ കണ്ടു. അപ്പൊ ഹോസ്പിറ്റലിൽ പോയ കാര്യം പറഞ്ഞു. അസുഖം എങ്ങനെയുണ്ടെന്ന് ചോദിക്കാൻ വന്നതാ,” മനു വളരെ സ്വാഭാവികമായി പറഞ്ഞു.
“ഇപ്പൊ എങ്ങനെ ഉണ്ട്?”
“ആഹ്, കുറവുണ്ട് മോനേ. ഈ ചുമക്കുനതിന്റെ ഒരു ക്ഷീണമുണ്ട്, അത്രേയുള്ളൂ,”
ഒരു ചിരിയോടെ ജോയിച്ചേട്ടൻ പറഞ്ഞു.
“ശരി ചേട്ടാ, ഞാൻ ഇറങ്ങുവാ,” എന്ന് പറഞ്ഞ് മനു തിരിഞ്ഞുനടന്നു. ലീല അവനെ മുൻവാതിൽ വരെ അനുഗമിച്ചു.
ഹാളിലെത്തിയപ്പോൾ അവൾ അവനോട് നന്ദിയോടെ ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയിൽ ഒരുപാട് അർത്ഥങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു.
“ചേച്ചി ആ ഭക്ഷണം കഴിക്കണം, മുഴുവനും,” അവൻ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു.
“മ്മ്… കഴിക്കാം,” അവൾ തലയാട്ടി.
അവൻ യാത്ര പറഞ്ഞ് തിരിയാൻ തുടങ്ങിയതും, അവന്റെ കണ്ണുകൾ യാന്ത്രികമായി അടുക്കളയുടെ ഭാഗത്തേക്ക് നീണ്ടു. ആ ഇരുണ്ട വാതിൽക്കലേക്ക്. ദിവസങ്ങൾക്ക് മുൻപ് തങ്ങൾക്കിടയിൽ സംഭവിച്ച ആ തീവ്രമായ നിമിഷങ്ങൾ… അവളുടെ ശരീരത്തിന്റെ ഗന്ധം, അവന്റെ സ്പർശനത്തിൽ അവൾ വിറകൊണ്ടത്, അവളുടെ കീഴടങ്ങൽ… എല്ലാം ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് അവന്റെ മനസ്സിലൂടെ കടന്നുപോയി.
“എങ്കി ശെരി ചേച്ചി ഞാൻ പോകുന്നു എന്തേലുമുണ്ടെ പറയണം”
അവൻ പതിയെ തന്റെ വീട്ടിലേക്കു തിരിഞ്ഞു നടന്നു
വാതിൽക്കൽ നിന്ന്, ഇരുട്ടിലേക്ക് നടന്നു മറയുന്ന അവന്റെ രൂപം നോക്കി ലീല നിന്നു. ഈ കുട്ടി താൻ വിചാരിച്ചതുപോലെയല്ല. അവന്റെ പ്രായത്തിന്റെ ചാപല്യങ്ങൾക്കപ്പുറം, അവനിൽ പക്വതയുള്ള ഒരു പുരുഷനുണ്ടെന്ന് അവൾ തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു. ജോയിച്ചേട്ടനെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചതും, തനിക്ക് വേണ്ടി ഭക്ഷണം കൊണ്ടുവന്നതും… അവൾ ഓർത്തു.
അവന്റെ വാക്കുകൾ അവളുടെ കാതിൽ മുഴങ്ങി, “മുഴുവനും കഴിക്കണം.” അതൊരു അധികാരമായിരുന്നില്ല, സ്നേഹം നിറഞ്ഞ ഒരു ശകാരമായിരുന്നു. ലീലയുടെ മുഖത്തു ഒരു ചെറു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു 😄.
അവൾ വാതിലടച്ച് തിരിഞ്ഞുനടന്നു. ഹാളിലെ മേശപ്പുറത്ത്, അവൻ കൊണ്ടുവന്ന പൊറോട്ടയും ബീഫും അടച്ചുവെച്ച പാത്രം ഇരിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അതൊരു ഭക്ഷണപ്പൊതിയായിരുന്നില്ല, ആരും കാണാനില്ലാത്ത തന്റെ വേദനകളിലേക്കും ഒറ്റപ്പെടലിലേക്കും ഒരുവൻ നീട്ടിയ കരുതലിന്റെ കൈയ്യായിരുന്നു.
അധ്യായം 5: തെളിഞ്ഞ പ്രഭാതം ☀
അലാറം വെക്കാതെത്തന്നെ മനു നേരത്തെ ഉണർന്നു. കഴിഞ്ഞ രാത്രിയിലെ ഓർമ്മകൾ അവനൊരു പുത്തൻ ഉന്മേഷം നൽകിയിരുന്നു. മനസ്സിലെ ഭാരങ്ങളെല്ലാം ഒഴിഞ്ഞുപോയതുപോലെ. അവൻ ഒരു കപ്പ് ചൂട് കാപ്പിയുമായി പുറത്തെ വരാന്തയിലിറങ്ങി നിന്നു. രാത്രി പെയ്ത ചെറിയൊരു മഴയുടെ നനവ് അപ്പോഴും മുറ്റത്തുണ്ടായിരുന്നു. ഇളംവെയിൽ മരച്ചില്ലകൾക്കിടയിലൂടെ അരിച്ചെത്തി, പുൽനാമ്പുകളിലെ വെള്ളത്തുള്ളികൾ വജ്രം പോലെ തിളങ്ങി.
അധികം വൈകാതെ, എതിർവശത്തെ വീടിന്റെ വാതിൽ തുറന്നു. ഒരു ബക്കറ്റ് നിറയെ അലക്കിയ തുണികളുമായി ലീലച്ചേച്ചി പുറത്തേക്ക് വന്നു. ഇളംമഞ്ഞ നിറത്തിലുള്ള പഴയൊരു കോട്ടൺ സാരിയായിരുന്നു വേഷം. തിരക്കിട്ട് വാരിയടുക്കിയ മുടിയിഴകളിൽ ചിലത് കഴുത്തിലും നെറ്റിയിലുമായി വീണുകിടന്നു.
മനു കാപ്പിക്കപ്പ് ചുണ്ടോടടുപ്പിച്ച്, അവളെത്തന്നെ നോക്കിനിന്നു.ഒരു കാമുകന്റെ ആരാധനയായിരുന്നു ആ കണ്ണുകളിൽ .
അയയിൽ തുണികൾ വിരിക്കാനായി ഓരോ തവണ വിരലുകൾ ഉയർത്തുമ്പോഴും, അവളുടെ കൈവളകൾ കിലുങ്ങുന്നത് അവൻ കേട്ടു. സൂര്യരശ്മി അവളുടെ നനഞ്ഞ മുടിയിഴകളിൽ തട്ടി തിളങ്ങി. തുണി വിരിക്കുന്നതിനിടയിൽ, സാരിയുടെ മുന്താണി തോളിൽ നിന്ന് ഊർന്നു വീണപ്പോൾ, അത് ശ്രദ്ധിക്കാതെ അവൾ തന്റെ ജോലി തുടർന്നു.
ആ കാഴ്ചയിൽ, അവളുടെ ലാളിത്യത്തിൽ, അവൻ സൗന്ദര്യം കണ്ടു. ഈ ലോകത്തിലെ ഭാരങ്ങളെല്ലാം ഒറ്റയ്ക്ക് ചുമക്കുന്ന ഒരു സ്ത്രീയുടെ സൗന്ദര്യം.
അവൻ ശബ്ദമുയർത്തി. “ഗുഡ് മോർണിംഗ് ചേച്ചീ.”
അവൾ ഞെട്ടിത്തിരിഞ്ഞു. അവനെ കണ്ടതും അവളുടെ മുഖത്ത് ആകുലതയായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് ഹൃദയം നിറഞ്ഞ ഒരു പുഞ്ചിരിയായിരുന്നു. ആ പുഞ്ചിരി ആ പ്രഭാതത്തേക്കാൾ ശോഭയുള്ളതായി അവനു തോന്നി.
“ആഹ്, ഗുഡ് മോർണിംഗ് മനു.”
“നല്ല വെയിലുണ്ട്. തുണിയെല്ലാം പെട്ടെന്നുണങ്ങും,” അവൻ സംഭാഷണം തുടർന്നു.
“അതെ, ഇന്നലെ രാത്രി മഴ പെയ്യാതിരുന്നത് ഭാഗ്യം,” അവൾ സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് ഒരു തുണി അയയിൽ വിരിച്ചു.
“ഹോ! എന്തൊരു സ്പീഡ്. ഇന്നലെ രാത്രി കഴിച്ച പൊറോട്ടയുടെ ശക്തിയാണെന്ന് തോന്നുന്നു.”
അവന്റെ ആ കുസൃതി നിറഞ്ഞ പ്രശംസ കേട്ട് ലീലയുടെ മുഖത്ത് നാണം കലർന്ന ഒരു ചിരി വിടർന്നു. അവൾ പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുപോയി. ആ കുണുങ്ങിയുള്ള ചിരിക്ക് ഒരു പ്രത്യേക ഈണമുണ്ടായിരുന്നു.
“പോടാ അവിടുന്ന്… നിന്റെയൊരു പൊറോട്ട.” അവൾ ചിരിക്കുന്നതിനിടയിൽ പറഞ്ഞു.
“എന്നാലും, നന്നായി ഉറങ്ങി. ഒരുപാട് നാളുകൂടിയിട്ടാ ഇത്രയും സമാധാനമായിട്ട് ഉറങ്ങുന്നത്.”
ആ അവസാനത്തെ വാചകം ഒരു തുറന്നുപറച്ചിലായിരുന്നു. അവന്റെ കരുതൽ അവൾക്ക് നൽകിയ ആശ്വാസത്തിന്റെ തുറന്നുപറച്ചിൽ. മനുവിന്റെ ഹൃദയം സന്തോഷം കൊണ്ട് നിറഞ്ഞു. അവർക്കിടയിൽ മഞ്ഞുരുകുകയായിരുന്നു.
ആ തെളിവുള്ള പ്രഭാതത്തിൽ അവർക്കിടയിൽ പുതിയൊരു ബന്ധം തളിരിടുകയായിരുന്നു🌷.
അധ്യായം 6: ആഴപ്പെടുന്ന ബന്ധം
ആഴ്ചകൾ വളരെ വേഗത്തിൽ കടന്നുപോയി. ജോയിച്ചേട്ടന്റെ അസുഖത്തിന് ചെറിയൊരു ശമനം കണ്ടുതുടങ്ങിയിരുന്നു. ആശുപത്രിയിലേക്കുള്ള ഓട്ടപ്പാച്ചിലുകൾ കുറഞ്ഞു. അദ്ദേഹത്തിന് മുറ്റത്തുകൂടി ഒറ്റയ്ക്ക് നടക്കാമെന്നായി. ഈ മാറ്റം വീട്ടിലെ മൊത്തത്തിലുള്ള അന്തരീക്ഷത്തിന് ഒരു അയവു നൽകി.
അതോടൊപ്പം മനു ലീലയുടെ വളരെ അടുത്ത ആരോ ആയി മാറിയിരുന്നു. ദിവസവും മെസ്സേജുകൾ പതിവായി. ഒരിക്കൽ ലീലയുടെ അടുക്കളയിലെ സിങ്ക് കേടായപ്പോൾ, മറ്റാരും കാണാതെ വന്ന് അത് ശരിയാക്കിക്കൊടുത്തത് മനുവായിരുന്നു. അന്ന് അവൻ പറഞ്ഞത് –
“എന്നാ മണമാ ചേച്ചിക്കു….നല്ല ചന്ദനത്തിന്റെ മണം” അതിൽ പിന്നെ ലീല വിവെലിന്റെ ചന്ദന സോപ്പിട്ടെ കുളിക്കു.ആ നിമിഷങ്ങളിൽ അവർ പങ്കുവെച്ച ചിരികളും ചെറിയ സ്പർശനങ്ങളും അവരുടെ ബന്ധത്തെ കൂടുതൽ ദൃഢമാക്കി.
ഒരു ദിവസം ഉച്ചതിരിഞ്ഞ്, ഹാളിലെ നിലത്ത് സോഫയിൽ ചാരിയിരുന്ന് ‘മനോരമ’ ആഴ്ചപ്പതിപ്പ് വായിക്കുകയായിരുന്നു ലീല. ഇളം ചന്ദനനിറത്തിലുള്ള ഒരു നൈറ്റിയായിരുന്നു വേഷം. മുടി അലസമായി പിന്നിൽ കെട്ടിവെച്ചിരുന്നു. ശാന്തമായ ആ അന്തരീക്ഷത്തിൽ, അവൾ ആഴ്ചപ്പതിപ്പിലെ ഒരു നോവലിൽ മുഴുകിയിരിക്കുകയായിരുന്നു.
അതിലെ നായകൻ നായികയെ ആശ്വസിപ്പിക്കുന്ന ഒരു രംഗമായിരുന്നു അത്. ആ വരികളിലെ ആർദ്രതയും കരുതലും വായിച്ചപ്പോൾ, ലീല അറിയാതെ മനുവിനെ ഓർത്തുപോയി. നോവലിലെ കഥാപാത്രമായിരുന്നില്ല അവളുടെ മനസ്സിൽ; പകരം, തനിക്ക് നഷ്ട്ടപെട്ടിരുന്ന ആ പരിഗണനയും സ്നേഹവും തിരികെ നൽകുന്ന ആ ചെറുപ്പക്കാരനായിരുന്നു. അവന്റെ വാക്കുകൾ, “എനിക്ക് ചേച്ചിയോട് തോന്നുന്ന ഈ ഇഷ്ടത്തിന് ക്ഷമ ചോദിക്കാൻ എനിക്ക് പറ്റില്ല,” അവളുടെ കാതുകളിൽ വീണ്ടും മുഴങ്ങി.
ആ ഓർമ്മയിൽ അവളുടെ ചുണ്ടിൽ നേർത്തൊരു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു. അതൊരു പ്രണയമായിരുന്നില്ല, അതിനേക്കാൾ ആഴമുള്ള എന്തോ ഒന്നായിരുന്നു. തന്റെ ജീവിതത്തിലെ ശൂന്യതയിലേക്ക് ഒരു ആശ്വാസമായി പെയ്തിറങ്ങിയ ഒരു സ്നേഹബന്ധം.
പെട്ടെന്ന് പുറത്തുനിന്ന് ജോയിച്ചേട്ടന്റെ ചുമ കേട്ടു.
അവൾ ചിന്തകളിൽ നിന്നുണർന്നു. മാഗസിൻ മടക്കിവെച്ച് അവൾ വരാന്തയിലേക്ക് നോക്കി. അവിടെ, മുറ്റത്തേക്ക് നോക്കി നിന്നുകൊണ്ട് ജോയിച്ചേട്ടൻ ഒരു സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തുന്നു.
ആ കാഴ്ച കണ്ടതും അവളുടെ മുഖം മാറി. “ചേട്ടാ…” അവളുടെ ശബ്ദത്തിൽ സ്നേഹത്തോടെയുള്ള ഒരു ശാസനയുണ്ടായിരുന്നു. “ഈ പുകവലി ഡോക്ടർ വിലക്കിയതല്ലേ? ഇപ്പോഴല്ലേ അല്പം ആശ്വാസം കണ്ടുതുടങ്ങിയത്.”
അയാൾ അവളെ തിരിഞ്ഞുനോക്കാതെ, ആകാശത്തേക്ക് പുകയൂതിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു, “ആഹ്… ഒരെണ്ണം വലിച്ചെന്ന് വെച്ച് ചത്തൊന്നും പോകില്ല . നീ പോയി നിന്റെ പണി നോക്ക്.”
ആ മറുപടി ഒരു മുള്ളുപോലെ അവളുടെ ഹൃദയത്തിൽ തറച്ചു. അവൾ കൂടുതൽ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. അവളുടെ ഉള്ളിൽ ഒരുതരം അമർഷം പുകഞ്ഞു.
‘ഒരല്പം ആരോഗ്യം തിരികെ കിട്ടിയപ്പോൾ പഴയ സ്വഭാവം തുടങ്ങി.’ അവൾ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു. ‘രണ്ടാഴ്ച മുൻപ് ഒന്നെഴുന്നേൽക്കാൻ പോലും എന്റെ സഹായം വേണ്ടിയിരുന്ന ആളാണ്. അന്ന് രാത്രികളിൽ വേദനകൊണ്ട് പുളയുമ്പോൾ അരികിലിരുന്ന് ഉറക്കമിളച്ചത് മുഴുവൻ മറന്നോ?’ ഞാൻ ഇതൊക്കെ ആർക്കുവേണ്ടിയ ചെയ്യുന്നേ ?
അവളുടെ മനസ്സിൽ ജോയിച്ചേട്ടന്റെ പരുഷമായ വാക്കുകളും, മനുവിന്റെ കരുതലുള്ള പെരുമാറ്റവും തമ്മിൽ ഒരു താരതമ്യം നടന്നു. ഒരാൾ തന്റെ കരുതലിനെ ഒരു ശല്യമായി കാണുമ്പോൾ, മറ്റൊരാൾ താൻ ഭക്ഷണം കഴിച്ചോ എന്ന് പോലും സ്നേഹത്തോടെ അന്വേഷിക്കുന്നു.
അവൾ നിലത്തുവെച്ച മനോരമ ആഴ്ചപ്പതിപ്പിലേക്കു കണ്ണ് നട്ടു. അതിലെ പ്രണയകഥയ്ക്ക് ഇപ്പോൾ ഒരു യാഥാർത്ഥ്യത്തിന്റെ മുഖമുണ്ടായിരുന്നു.
സിഗരറ്റിന്റെ രൂക്ഷഗന്ധം ഹാളിലേക്ക് പടർന്നപ്പോൾ ലീലയ്ക്ക് അവിടെ നിൽക്കാൻ തോന്നിയില്ല. ആ ഗന്ധം അവൾക്ക് എന്നും വെറുപ്പായിരുന്നു. അവൾ ഒന്നും മിണ്ടാതെ തന്റെ കിടപ്പുമുറിയിലേക്ക് നടന്നു.
മുറിയിലെത്തിയതും അവൾ വാതിലടച്ചു. അതവളുടെ ലോകമായിരുന്നു. അവിടെ ജോയിച്ചേട്ടന്റെ അസുഖത്തിന്റെ മണമില്ല, സിഗരറ്റിന്റെ പുകയില്ല. അവൾ അലമാര തുറന്ന്, അതുവരെയിട്ടിരുന്ന ചന്ദനനിറത്തിലുള്ള നൈറ്റി അഴിച്ചുമാറ്റി. ഒരു നിമിഷം അവൾ കണ്ണാടിയിൽ തെളിഞ്ഞ തന്റെ പ്രതിബിംബത്തെ നോക്കി. പകൽ മുഴുവൻ വീട്ടുജോലികൾക്കിടയിൽ അവൾ മറന്നുപോകുന്ന അവളുടെ സ്വന്തം ശരീരം.
അവൾ നേർത്ത പിങ്ക് നിറത്തിലുള്ള ഒരു മാക്സി എടുത്ത് ധരിച്ചു. ആ തണുത്ത തുണി ശരീരത്തിൽ തഴുകിയപ്പോൾ അവൾക്കൊരു ആശ്വാസം തോന്നി. അവൾ കട്ടിലിനരികിലെത്തിയപ്പോഴാണ് മേശപ്പുറത്തിരുന്ന ഫോൺ വൈബ്രേറ്റ് ചെയ്തത്.
മനുവായിരുന്നു. “ഹലോ… ഉറങ്ങിയോ ചേച്ചീ?”
അവളുടെ മുഖത്ത് ഒരു പുഞ്ചിരി വിടർന്നു. ഈ രാത്രിയിലെ തന്റെ ഒറ്റപ്പെടലിലേക്ക് ഒരു വാക്ക് കൊണ്ടവൻ വീണ്ടും കടന്നുവന്നിരിക്കുന്നു.
അവൾ മറുപടി അയച്ചു: “ഇല്ല മനു. ഞാൻ വെറുതെ ഓരോന്ന് ആലോചിച്ച് ഇരിക്കുവായിരുന്നു.”
മറുപടി അയച്ച ശേഷം അവൾ കട്ടിലിലേക്ക് കയറി, തലയിണയിൽ ചാരിയിരുന്നു. ആ ഇരുപ്പിൽ, അയഞ്ഞ മാക്സിക്കുള്ളിൽ അവളുടെ മുലകൾ ചെറുതായി ഒന്നിളകി.
അവന്റെ അടുത്ത മെസ്സേജ് വന്നു. “ഏഹ്, അതെന്താ ആലോചന? എനിക്കറിയാം എന്താ ആലോചിച്ചതെന്ന്.”
അവന്റെ ആ കുസൃതി നിറഞ്ഞ ആത്മവിശ്വാസം കണ്ട് അവളുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. അവൾ കൗതുകത്തോടെ ടൈപ്പ് ചെയ്തു.
“ഓഹോ, എങ്കിൽ പറ, കേൾക്കട്ടെ.”
“എന്നെക്കുറിച്ചല്ലേ ആലോചിച്ചേ?”
അവൾക്ക് ചിരിയടക്കാനായില്ല. ആ മുറിയുടെ നിശബ്ദതയിൽ അവളുടെ നേർത്ത ചിരി മുഴങ്ങി. ആ ചിരിയിൽ വീണ്ടും അവളുടെ മുലകൾ ഒന്ന് ഇളകി.
ലീല ഒരു ചിരിക്കുന്ന ഇമോജി (😂) മാത്രം അയച്ചു.
ആ ചിരിക്കുന്ന ഇമോജി കണ്ടപ്പോൾ മനുവിന്റെ ചുണ്ടിലും ഒരു ചിരി വിടർന്നു. അവൻ ടൈപ്പ് ചെയ്തു.
Manu: ഏഹ്, ഇതെന്താ ഇമോജിയോ… 😉
Leela: എന്താ വേണ്ടേ? ഞാൻ ഇവിടെയൊന്ന് ചിരിച്ചു എന്ന് അറിയിച്ചതാ മോനേ.
Manu: ഓഹോ, അത് കൊള്ളാലോ. അപ്പൊ അവിടെ എന്ത് നടന്നാലും എനിക്ക് പടമായിട്ട് അയച്ചു തരുവോ? 🤔
അവന്റെ ആ കുസൃതി നിറഞ്ഞ ചോദ്യം കണ്ട് ലീലയുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. അവളുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് ചെറുതായി ഉയർന്നു.
Leela: അങ്ങനെ എല്ലാം അയച്ചു തരില്ല. എനിക്ക് തോന്നണം.
അവൾ കഴുത്തിലേക്ക് വീണുകിടന്ന മുടിയിഴകൾ വിരൽത്തുമ്പിൽ പതിയെ ചുറ്റിയെടുത്തു. ആ ഒരു പ്രവൃത്തിയിൽ അവളുടെ ചമ്മലും കൊഞ്ചലും കലർന്നിരുന്നു.
Manu: മ്മ്… അത് എപ്പോഴാ തോന്നുക?
Leela: ആ… അറിയില്ല കുട്ടാ… മനു, നീ വലിക്കുവോടാ?
അവൾ പെട്ടെന്ന് വിഷയം മാറ്റി.
Manu: ഏഹ്, ഇന്തെന്നാ പെട്ടെന്നങ്ങനെ ഒരു… ഇല്ല ചേച്ചീ.
Leela: മ്മ്… നല്ല കുട്ടി. എനിക്ക് ആ മണമേ ഇഷ്ടമല്ല.
Manu: ഹേ, അപ്പൊ അല്ല, ജോയിച്ചേട്ടൻ വലിക്കില്ലേ?
Leela: വലിക്കും. എനിക്ക് ഇഷ്ടമല്ലാ ആ മണം.
Manu: ഏത് മണമാ അപ്പൊ ഇഷ്ടം? എന്റെ മണം ഇഷ്ടാണോ? 😉
ആ ചോദ്യം ഒരു അമ്പ് പോലെ ലീലയുടെ ഹൃദയത്തിൽ വന്നുകൊണ്ടു. അവളുടെ കവിളുകൾ ചുവന്നു തുടുത്തു, ചുണ്ടുകൾ ചെറുതായി വിടർന്നു. അവൾ അറിയാതെ തന്റെ താഴത്തെ ചുണ്ടിൽ മെല്ലെ കടിച്ചു.
Leela: പോടാ ചെക്കാ… അവന്റെയൊരു ഓരോ ചോദ്യം.
Manu: ഇഷ്ടപ്പെട്ടില്ലേ ചോദിച്ചേ?
Leela: ഇല്ല. അല്ലാ പിന്നെ.
Manu: എന്താ ഇഷ്ടപ്പെടാഞ്ഞേ? ചോദ്യമോ അതോ എന്നെയോ?
Leela: ഈ ചെറുക്കൻ…
Manu: പ്ലീസ് പറ… ഇഷ്ടല്ലേ?
അവന്റെ ആ കെഞ്ചൽ അവളുടെ ഹൃദയമിടിപ്പ് കൂട്ടി. അവൾക്ക് പിടിച്ചുനിൽക്കാനായില്ല.
Leela: എടാ മനു… എനിക്ക് ഇഷ്ടാന്ന്. പോരേ?
Manu: Thank you 😘. വേറെ എന്തൊക്കെയാ ഇഷ്ടം?
Leela: കുന്തം… 🙄
Manu: കുന്തമോ? ഇങ്ങനെയാണോ സ്നേഹത്തോടെ ഒരാൾ ചോദിക്കുമ്പോ പറയുന്നേ?
Leela: പറയാൻ മനസ്സില്ല.
അവൾ ഫോണിലേക്ക് നോക്കി കൊഞ്ചി. ആ നിമിഷം അവൾ മറ്റേതോ ലോകത്തായിരുന്നു. അവിടെ അവളും മനുവും മാത്രം.
Manu: ശരി, എങ്കിൽ ഞാൻ പറയട്ടെ… എനിക്ക് ചേച്ചിയെക്കുറിച്ച് ഇഷ്ടമുള്ളതൊക്കെ?
അവന്റെ ആ ചോദ്യം ഒരു വാഗ്ദാനം പോലെ ലീലയ്ക്ക് തോന്നി. അവൾ ആകാംഷയോടെ ഫോണിലേക്ക് നോക്കി.
Manu: എനിക്ക് ചേച്ചിയുടെ ആ ചന്ദനത്തിന്റെ മണം ഒരുപാടിഷ്ടാ.
Manu: പിന്നെ ചേച്ചി ചിരിക്കുമ്പോൾ ഈ കവിളിൽ വരുന്ന നുണക്കുഴിയില്ലേ… അതും.
Manu: പിന്നെ…
അവൻ അടുത്ത സന്ദേശം അയക്കാതെ നിർത്തിയപ്പോൾ ലീലയ്ക്ക് അക്ഷമ തോന്നി.
Leela: പിന്നെ?
മറുപടിയായി വന്നത് ഒരു ടെക്സ്റ്റ് മെസ്സേജ് ആയിരുന്നില്ല. മനുവിന്റെ ഒരു വോയിസ് മെസ്സേജ് ആയിരുന്നു. അവൾ ഒരു നിമിഷം മടിച്ചു, പിന്നെ ഫോൺ ചെവിയോട് ചേർത്തുവെച്ച് അത് പ്ലേ ചെയ്തു.
അവന്റെ നേർത്ത, ആഴമുള്ള ശബ്ദം അവളുടെ കാതുകളിൽ ഒരു മർമ്മരം പോലെ ഒഴുകിയെത്തി:
അതിൽ അവളെ കുറിച്ചുള്ള അവന്റെ വർണനകളായിരുന്നു . അതിനൊടുവിലായി –
“പിന്നെ… ചേച്ചി സാരിയുടുത്ത് നടക്കുമ്പോൾ, ആ ഇടുപ്പ് ചെറുതായി ഇളകുന്നത് കാണാൻ… അതൊരു പ്രത്യേക ഭംഗിയാ.”
ആ ശബ്ദവും ആ വാക്കുകളും അവളുടെ ശരീരത്തിലൂടെ ഒരു വിറയൽ പടർത്തി. അവളുടെ മുഖം ചൂടുപിടിക്കുന്നതും, കവിളുകൾ ചുവന്നു തുടുക്കുന്നതും അവളറിഞ്ഞു. അവളുടെ ശ്വാസമെടുക്കുന്നതിന്റെ വേഗത കൂടി, മാക്സിക്കുള്ളിൽ അവളുടെ ഇളം തവിട്ടു നിറമുള്ള മുലകണ്ണുകൾ തള്ളി വന്നു .
വിറയ്ക്കുന്ന വിരലുകളോടെ അവൾ ടൈപ്പ് ചെയ്തു.
Leela: മനു… എനിക്ക് എന്തോ പോലെ തോന്നുന്നു…
Manu: എന്തുവാ തോന്നുന്നേ?
Leela: എന്തോ… അറിയില്ല.
Manu: എവിടെയാ തോന്നുന്നേ? പറ….
അവന്റെ ആ ചോദ്യം അവളുടെ ശരീരത്തിലൂടെ ഒരു പുതിയ വിറയൽ പടർത്തി. അവൾ അറിയാതെ തന്റെ കൈകൾ കഴുത്തിലൂടെ താഴേക്ക് ചലിപ്പിച്ചു, നെഞ്ചിൽ അമർത്തി.
Leela: എനിക്ക് ദേഹം മുഴുവൻ ഒരു തരിപ്പ് പോലെ… നീയാ കാരണം.
Manu: അയ്യോ ഞാനോ? ഞാൻ എന്ത് ചെയ്തു? 😇
Leela: നീയാ വേണ്ടാതൊക്കെ പറഞ്ഞ് എന്നെ…
Manu: വേണ്ടാത്തതോ? ഉള്ളതല്ലേ പറഞ്ഞേ?
Leela: മ്മ് ശരി ശരി… മതി, ഞാൻ കിടക്കാൻ പോകുവാ.
Manu: പോകുവാണോ… എങ്കി എനിക്കൊരു പാട്ട് പാടിത്താ… എങ്കിലേ എനിക്ക് ഉറങ്ങാൻ പറ്റൂ. plss…
Leela: ഒന്ന് പോയേ മനു… ഞാനെന്താ കെ.എസ്. ചിത്രയോ പാട്ടു പാടാൻ?
Manu: ചിത്രയൊന്നുമല്ല, പക്ഷെ ചേച്ചിയുടെ ശബ്ദം അതിനേക്കാൾ മധുരമാ.
ആ പ്രശംസ അവളുടെ കവിളുകളെ കൂടുതൽ ചുവപ്പിച്ചു.
അവന്റെ ആ സ്നേഹം നിറഞ്ഞ നിർബന്ധത്തിന് മുന്നിൽ അവൾ തോറ്റുപോയിരുന്നു. അവൾ പതിയെ ഫോൺ ചുണ്ടുകളോടടുപ്പിച്ചു. കണ്ണുകളടച്ച്, അവനരികിലുണ്ടെന്ന് സങ്കൽപ്പിച്ച്, അവൾ വാട്ട്സ്ആപ്പിലെ വോയിസ് നോട്ട് റെക്കോർഡ് ബട്ടൺ അമർത്തിപ്പിടിച്ചു. ഒരു പഴയ പ്രണയഗാനത്തിന്റെ ഈരടികൾ നേർത്ത ശബ്ദത്തിൽ അവൾ അവനുവേണ്ടി മൂളിത്തുടങ്ങി.
മറുതലയ്ക്കൽ, മനുവിന്റെ ഫോണിൽ “Leela Joy is recording a voice message…” എന്ന് തെളിഞ്ഞുകണ്ടു. അവന്റെ ഹൃദയം ആകാംഷയോടെ മിടിച്ചു. കുറച്ചു നിമിഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ, ആ വോയിസ് നോട്ട് അവന്റെ ഫോണിലെത്തി. ഏകദേശം 20 സെക്കൻഡ് മാത്രം ദൈർഘ്യമുള്ള ഒന്ന്.
അവൻ കണ്ണുകളടച്ച്, സന്തോഷത്തോടെ അത് പ്ലേ ചെയ്തു.
ലീലയുടെ മധുരമായ ശബ്ദം അവന്റെ കാതുകളിലെത്തി.
അവൾ പാടുകയായിരുന്നു…
പറയുവാൻ ഇതാദ്യമായ് വരികൾ മായേ…
മിഴികളിൽ ഒരായിരം മഴവിൽ പോലേ…
ശലഭമായ് പറന്നൊരാൾ അരികിൽ ചേരും…
പതിയെ ഞാൻ തൊടുന്നതും അവളോ മായും..
ലീലയുടെ മധുരമായ ശബ്ദം ഒരു തേൻമഴ പോലെ അവന്റെ കാതുകളിലും ഹൃദയത്തിലും പെയ്തിറങ്ങി. ആ പാട്ടിലെ ഓരോ വാക്കും അവൾ തനിക്ക് വേണ്ടിത്തന്നെയാണ് പാടുന്നതെന്ന് അവൻ വിശ്വസിച്ചു.
അവൾ പാടിനിർത്തി, ഫോൺ നെഞ്ചോട് ചേർത്തുവെച്ച് ആ നിമിഷത്തിന്റെ ലഹരിയിൽ കണ്ണുകളടച്ചു കിടക്കുമ്പോഴാണ്, ഹാളിൽ നിന്ന് ജോയിച്ചേട്ടന്റെ നേർത്ത ചുമ കേട്ടത്. അദ്ദേഹം സിറ്റൗട്ടിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റ് അകത്തേക്ക് വന്നിരിക്കുന്നു.
അവൾ പെട്ടെന്ന് യാഥാർത്ഥ്യത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുവന്നു. അവൾ വേഗം മനുവിന് ഒരു മെസ്സേജ് അയച്ചു.
Leela: ചേട്ടൻ അകത്തേക്ക് വന്നു.
Leela: ഗുഡ് നൈറ്റ്.
അവൾ ഫോണിലെ ഡാറ്റ ഓഫ് ചെയ്ത് ഒരുവശത്തേക്ക്(ഭിത്തിയുടെ) ചരിഞ്ഞു കിടന്നു.
മനു അവളുടെ പാട്ടിൽ ലയിച്ചിരിക്കുമ്പോഴാണ് ആ രണ്ടു മെസ്സേജുകൾ വന്നത്. അതവനെ ചെറുതായി നിരാശനാക്കിയെങ്കിലും, അവനത് മനസ്സിലാക്കാമായിരുന്നു. അവൻ ആ വോയിസ് നോട്ട് ഒന്നുകൂടി പ്ലേ ചെയ്തു.
അവന്റെ മനസ്സിൽ ഇപ്പോൾ ഭയമായിരുന്നില്ല, മറിച്ച് സ്നേഹവും ഒരുതരം ഉടമസ്ഥതാബോധവുമായിരുന്നു. ഇത്രയും കാലം തങ്ങൾക്കിടയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത് വെറും രഹസ്യ സംഭാഷണങ്ങളായിരുന്നെങ്കിൽ, ഈ പാട്ടോടുകൂടി അതൊരു ആത്മബന്ധമായി മാറിയിരിക്കുന്നു എന്ന് അവനറിഞ്ഞു. അവൾ അവന്റേതാണ്. അവളുടെ ശബ്ദം, അവളുടെ ചിരി, അവളുടെ കരുതൽ… എല്ലാം.
ശലഭമായ് പറന്നൊരാൾ അരികിൽ ചേരും…
പതിയെ ഞാൻ തൊടുന്നതും അവളോ മായും..
കൊള്ളാം- അവളുടെ പാട്ടും മനസ്സിലിട്ട് അവൻ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വഴുതിവീണു.
ദുഷ്ടൻ കൊതിപ്പിച്ചു കടന്നു കളഞ്ഞല്ലോ. ഇനി ബാക്കി അറിയാതെ ഒരു സമാദാനവും ഇല്ല
❤️