ചെമ്പകപ്പൂ മണമുള്ള പെണ്ണ് [കൊമ്പൻ] 822

“ഞങ്ങൾ പോക്കോളാം.” നറുചിരി മുഖത്തൊളിപ്പിച്ചു അപർണ്ണ പറഞ്ഞു. അവളുടെ മനസ്സിൽ പലവിധ വിചാരങ്ങളുണ്ടായി.

“എങ്കിൽ അങ്ങനെയാവട്ടെ!” രാജീവനും സമാധാനമായി.

അന്ന് പകൽ സമയം മുഴുവനും രാജീവനും അശോകും പണിക്കാരുടെയൊപ്പമായിരുന്നു. റിസോർട്ടിന്റെ മുന്നിലുള്ള നീളമേറിയ മുളകൊണ്ടുള്ള ഇരിപ്പിടത്തിൽ, അപർണ്ണയുടെ മടിയിൽ കിടന്നു പേരക്ക തിന്നുകയായിരുന്ന രോഹിത് അവളുടെ വയറിൽ ചുറ്റിപിടിച്ചു പറഞ്ഞു.

“അമ്മെ, നമ്മൾക്ക് തനിച്ചു തന്നെ പോകാം ല്ലേ?, അച്ഛനിവിടെ നിന്നോട്ടെ അല്ലെ?”

“അതെന്താ വീടെത്താൻ കൊതിയായോ നിനക്ക്?” അമ്മ കൊഞ്ചിക്കൊണ്ട് അവന്റെ മുടിയിഴകളെ തഴുകി പറഞ്ഞതും, രോഹിത് തല ഉയർത്തി. അമ്മയുടെ മാറു തെല്ലൊന്നു ഉയർന്നു താഴുന്നത് അവൻ കൊതിയോടെ നോക്കി.

“ടെന്റിൽ എന്തേലും ചെയ്യാം ന്നു വെച്ചാ, തൊട്ടടുത്ത് അശോകേട്ടൻ.”

“ഹഹ, നിനക്ക് അത്രക്ക് കൊതിയുണ്ടെങ്കിൽ ചെയ്തൂടെ, ഞാനെന്തേലും പറയുമെന്ന് വിചാരിച്ചാണോ?”

“അപ്പൊ ഇപ്പോ നോക്കാം!” രോഹിത് എണീറ്റിരുന്നു, അവന്റെ ചുണ്ടുകൾ വിറച്ചു.

“അയ്യോ! ഇപ്പോഴൊന്നും വേണ്ട പൊന്നെ, അവർ എപ്പോഴാ വരിക പറയാൻ പറ്റില്ല.” ഒരു ഞെട്ടലോടെ നെഞ്ചിൽ കൈ വെച്ചുകൊണ്ട് അപർണ്ണ പറഞ്ഞു.

“പിന്നെപ്പോഴാ അമ്മെ? എനിക്ക് തുറന്നെങ്കിലും കാണിച്ചു താ.” ബ്ലൗസിന് മുകളിൽകൂടെ അമ്മയുടെ മുലകളെ അവനൊന്നു പതിയെ പിടിച്ചതും അപർണ ചെറുതായൊന്നു ഞെട്ടി, അവന്റെ കൈ പതിയെ തട്ടി മാറ്റി.

“ഹം! കാണിക്കാം. ഇന്ന് കാണിക്കാം, പോരെ. നമുക്ക് ഒന്നും ഇടാതെ ടെന്റിൽ ഇറുക്കി കെട്ടിപിടിച്ചു കിടക്കാം”

“അതെയോ ഉറപ്പാണോ?”

“ആണെടാ ചെക്കാ!” രോഹിതിന്റെ മൂക്കിൽ പിടിച്ചു ആട്ടിക്കൊണ്ട് അപർണ്ണ ചിരിച്ചു.

“കെട്ടിപിടിച്ചു കിടക്കുമ്പോ അമ്മയെ എനിക്ക് കൊതിതീരെ അവിടേം ഇവിടേം ഒക്കെ മുത്തമിടണം! എനിക്കിപ്പോഴേ….എന്തോ പോലെ. ഓർക്കുമ്പോ!”

“കൊതിയൻ!” അപർണ്ണ മകന്റെ ചുണ്ടിനെ വിരൽ കൊണ്ട് തൊട്ട നിമിഷമവൻ വിരലിനെ പയ്യെ ഒന്ന് കടിച്ചു വിട്ടു. കൊഞ്ചിക്കൊണ്ട് അവർ മോഹങ്ങളേ കുറിച്ചങ്ങനെ പറഞ്ഞോണ്ടിരുന്നു. നേരവും കടന്നു പോയി. തണുപ്പും മഞ്ഞും കൂടി അവിടെമാകെ നിറഞ്ഞു പെയ്യാൻ കൊതിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

രാത്രിയാകാൻ വേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പായിരുന്നു ഇരുവർക്കും, ഉച്ചയൂണിനു നല്ല പോത്തിറച്ചിയും നെയ്ച്ചോറും അപർണ്ണയും രാജീവനും ചേർന്നുണ്ടാക്കി. രോഹിതും അമ്മയുടെ കൂടെ തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു. അച്ഛനോട് ദേഷ്യം ഒന്നും തോന്നേണ്ട കാര്യമില്ലെന്നു അവൻ സ്വയം തിരിച്ചറിഞ്ഞു. എന്തായാലും അമ്മ തനിക്ക് കൂടെയുള്ളതാണെന്നും വീട്ടിലെത്തിയാൽ ഇരുവരും തനിച്ചല്ലേ എന്നുള്ള മോഹവിചാരവും അവന്റെയുള്ളിൽ പ്രതീക്ഷയുയർത്തി.