ചിക്സ് ഓഫ് മെക്സിക്കോ [കൊമ്പൻ] 676

“അമ്മാ സാർ എന്നെ പേരയ്ക്ക ചെടി പക്കമേ പാക്ക കൂടാത് സൊല്ലിർക്ക്.”

“സാരമില്ല, ഒരെണ്ണമല്ലേ നീ വലിക്ക് ചിന്നമ്മു.”

“ഉങ്കൾക്കും ഇത് പുടിക്കുമാ, ചിന്ന വയസില നാനും സതി അണ്ണനും ഇതേ കടിച്ചു സാപിടുവേ. ഇപ്പൊ അതെല്ലാം നിനച്ചാ..”

എല്ലാം കേട്ടുകേട്ടുകൊണ്ട്, ഞാൻ വാതിൽക്കൽ വന്നതും. ചിന്നമ്മു ഒരോട്ടം ഓടി.

“ഏട്ടനെന്താ ഇത് പറിക്കണ്ട ന്നു പറഞ്ഞെ അവളോട്.”

“ഹേ അതൊന്നുല്ലാ, ഇന്നാള് അവൾടെ ഊരിന്നു കുറച്ചു പിള്ളേർ വന്നിരിന്നു, ഇവളിതു പറിച്ചുകൊടുക്കുകയായിരുന്നു, ഞാൻ കണ്ടത്കൊണ്ടു രക്ഷപെട്ടു.”

“പിള്ളേരല്ലേ ഏട്ടാ.”

“അതിനു എന്നോട് ചോദിക്കാതെ അല്ലെ, അപ്പൊ ഞാൻ”

“എങ്കിൽ ഞാനിപ്പോ ചോദിക്കുന്നു എനിക്കുവേണമിത്”

“അതിനെന്താ നീ പറിച്ചോ”

“എനിക്ക് എത്തുന്നില്ല,

“ഞാൻ നിന്നെയിനി പൊക്കി പിടിക്കണോ?!”

“ഉം പിടിക്കാമോ…”

“ഒന്ന് പോ മൃദു….”

“പ്ലീസ് ഏട്ടാ….”

“മീര കണ്ടാലോ.!?”

“കണ്ടോട്ടെ.” തല താഴ്ത്തിയാണ് അവളത് ചോദിച്ചത്, എനിക്കൊട്ടും മനസിലായില്ലായിരുന്നു, എനിക്കവളോട് അതി തീവ്ര പ്രണയമൊന്നും തോന്നിയിട്ടില്ല. അന്നുമിന്നും, പക്ഷെയിങനെ പ്രേമിക്കപെടാൻ നിൽക്കുന്ന പോലെ ഒരു നിൽപ്പുണ്ടല്ലോ, വിറയാർന്ന ചുണ്ടുകളും ദേഹവും, ഒരുപക്ഷെ ഞാനും ചെറിയ പേടിയാലാണ്ടുപോയി.

“ശെരി വാ” ഞാൻ മൃദുലയെ അടുത്തേക്ക് വിളിച്ചു, അവൾ മന്ദം മന്ദം വന്നതും, ഇരുകൈകൊണ്ടുമവളെ ചുറ്റിപിടിച്ചു, പതിയെ ആലില പോലെയുള്ള ഇടുപ്പിൽ ഞാനവളെ പൊക്കിയെടുത്തു, അവളുടെ മണം എന്നെ പ്രണയാതുരനാക്കി.

അനിയത്തിയാണെന്ന് പണ്ടേ ഞാൻ മറന്ന കാര്യമാണ്. അവളെ എന്നെന്നേക്കും സ്വന്തമാക്കാൻ ഒരു വാശിയും മോഹവും മാത്രമായിരുന്നു. അതൊക്കെ പിന്നെ എന്നെ വേണ്ടാന്ന് വെച്ചെങ്ങോട്ടേക്കോ പോയ്മറഞ്ഞു. ഇന്നിപ്പോൾ ആ മോഹം വീണ്ടും വാതിൽക്കൽ ചാരി നിന്ന് ഒളികണ്ണിട്ടു നോക്കുകയാണ്, അറിഞ്ഞിട്ടും വേണ്ടന്ന് ഭാവം കാണിക്കണോ?!

“ഏട്ടാ ഇക്കിളി പെടുത്തല്ലേ!!!!”

മൃദുല, അവളെന്റെ കൈകളിൽ സുഭദ്രമായി പൊങ്ങി പൊങ്ങി പേരയ്ക്ക വലിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോ എന്റെ മുഖം അവളുടെ വയറിൽ ഉരുമ്മിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

അങ്ങനെ അവളൊന്നു ചാടിയതും വീഴാതെയിരിക്കാൻ അവളുടെ കൊഴുത്ത കുണ്ടിപാളികളിൽ ഞാനൊന്നു അമർത്തിയതും ചാടിത്തുള്ളിയ അവൾക്ക് മുഴുത്ത പേരയ്ക്ക ഒരെണ്ണം കയ്യിൽ കിട്ടിയതും ഒന്നിച്ചായിരുന്നു.

പയ്യെ പയ്യെ എന്റെ ദേഹത്തു ഒട്ടി ഒട്ടി അവൾ താഴേക്കിറങ്ങി. എല്ലാം ഒരുനിമിഷം കൊണ്ടവസാനിച്ച പോലെയൊരു തോന്നലായിരുന്നു പിന്നീടങ്ങോട്ടേക്ക്.