ചിറ്റയുടെ സ്കൂട്ടിയുടെ മുന്നിലിരുന്ന് എന്റെ യാത്ര [Abej Mon] 227

ചുവന്ന ബനിയനും വെള്ളയിൽ കറുത്ത പുള്ളികളുള്ള മുട്ടിന് കുറച്ച് താഴെ മാത്രം വരുന്ന ഒരു പാവാടയുമായിരുന്നു ചേച്ചിയുടെ വേഷം.

“യദു, എന്തായി, പഠിച്ചു കഴിഞ്ഞോ? ആ പഠിച്ച പുസ്തകമിങ്ങു താ.”

ഞാൻ ഭയന്ന് വിറച്ച് ചേച്ചിയുടെ കയ്യിലേക്ക് പുസ്തകം കൊടുത്തു.

ചേച്ചി ചായയും കുടിച്ച് എൻ്റെ ബെഡിൽ ഒരു കാല് കുത്തി ചമ്രം പടിഞ്ഞിരുന്നു.

അടുത്ത് തന്നെ ചൂരലിരിക്കുന്നത് കണ്ട് ഞാൻ അത് വരെ പഠിച്ചതൊക്കെ എവിടെക്കോ മാഞ്ഞ് പോയിരുന്നു.

ചേച്ചി ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിച്ച് ഇടക്കിടക്ക് ഒരോന്ന് പെടക്കാൻ തുടങ്ങി. എനിക്ക് കരച്ചിൽ വന്നു.

“ഇത്ര നേരായിട്ടും നീ എന്ത് തേങ്ങാ പിണ്ണാക്കാട ചെക്കാ പഠിച്ചത്?” ചേച്ചി ദേഷ്യം കൊണ്ട് പരുക്കമായ സ്വരത്തിൽ അലറി.

ഞാൻ ഒരു പൂച്ചയെ പോലെ തല താഴ്ത്തി നിന്നു.

പെട്ടെന്നെൻ്റ നോട്ടം ഒറ്റക്കാല് കുത്തി ചമ്രം പടിഞ്ഞിരുന്ന ചേച്ചിയുടെ പാവാടക്കുള്ളിൽ അറിയാതെ പതിഞ്ഞു.

ആ പേടിയിലും ഞാനൊന്ന് ഞെട്ടിത്തരിച്ചു.

ചേച്ചിയുടെ പാവാട മുന്നിൽ നിന്നും മാറിയിരിക്കുന്നു.

അത്യാവശ്യം വണ്ണമുളള വെളുത്ത് തുടത്ത തുടകൾക്കിടയിൽ എൻ്റെ നോട്ടം പതിഞ്ഞതും ഞാൻ കോരിത്തരിച്ചു പോയി.

പിങ്ക് ജട്ടിയിൽ വീർത്ത ഒരു മുഴുത്ത ആമ പോലത്തെ സാധനം ഉന്തി തളളി നിൽക്കുന്നു.

എന്തൊരു മുഴുപ്പാണതിന്!

ഞാൻ ആകെ വിറച്ചു പോയി.

ആ തടിച്ച പിങ്ക് ജട്ടിയുടെ മുന്നിൽ ചെറിയ നനവ് പോലെ എന്തോ ഒരു നിറവ്യത്യാസവും ഞാൻ കണ്ടു.

“ചേച്ചി മുള്ളിയതിൻ്റെ ബാക്കി തുള്ളികൾ ഒലിച്ചതായിരിക്കും എന്ന് ഞാനോർത്തു.

“ടപ്പേ..”

പെട്ടെന്ന് ചേച്ചിയുടെ ചൂരൽ എൻ്റെ നഗ്നമായ തുടയിൽ വന്ന് വീണു.

ഞാൻ ഒന്ന് പുളഞ്ഞെങ്കിലും ചേച്ചിയുടെ കവക്കിടയിലെ സ്ത്രീത്വത്തിൻ്റെ കൊഴുപ്പ് കണ്ട് വെപ്രാളപ്പെട്ട ഞാൻ ആ വേദന വകവെച്ചില്ല.

“ഉമ്മറത്തുള്ള ആളോള് പോട്ടെ, ശരിയാക്കണുണ്ട് നിന്നെ”

എന്ന് പറഞ്ഞു കൊണ്ട് ചേച്ചി എഴുന്നേറ്റ് പോയി.

ഞാൻ ചേച്ചിയുടെ പിളർച്ചാൽ പൊതിഞ്ഞു നിന്നത് കണ്ടത് ചേച്ചി അറിഞ്ഞിട്ടില്ലായിരുന്നു.

ഞാൻ പഠിക്കാത്തതിനാണ് ചേച്ചി ചിന്നം വിളിച്ച് നടന്ന് പോയത്.

എൻ്റെ മനസിൽ വല്ലാത്ത ഒരു അനുഭൂതിയും എന്നാൽ ഒരു വിഷമവും ഒന്നിച്ച് വന്നു.