ചുമർച്ചിത്രങ്ങൾ [ഋഷി] 347

അവൾ പള്ളിയുടെ നേർക്കു തിരിഞ്ഞപ്പോൾ ഞാനും ഓട്ടോപൈലറ്റിൽ പിന്നാലെ നീങ്ങി. ചന്തികളുടെ ചലനം അത്രയ്ക്കു മാദകമായിരുന്നു. അവൾ പള്ളിയുടെ ഗേറ്റുകടന്നപ്പോൾ മുട്ടായി കളഞ്ഞുപോയ കുട്ടിയെപ്പോലെ വിഷണ്ണനായി ഞാൻ റോഡു മുറിച്ചു കടന്ന് കടൽത്തീരത്തുള്ള നടപ്പാതയിലൂടെ നടത്തം തുടർന്നു. എന്തോ… ആ കൊഴുത്തരൂപം മനസ്സിൽ നിന്നും പോണില്ല! ട്രാക്ക്സൂട്ടിന്റെ ബനിയൻ താഴേക്ക് വലിച്ച് എതിരേ വന്ന കറുത്തവേഷമണിഞ്ഞ അറബിപ്പെണ്ണുങ്ങളെ ഷോക്കടിപ്പിക്കാതെ നോക്കി.

ഓ… എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്താൻ മറന്നു! അതല്ലേലുമങ്ങനാ. ഞാന്നുകിടക്കുന്നവൻ തലപൊക്കുമ്പോ ആരാണേലും കൈയ്മെയ് മറക്കും!

ഞാൻ ബാലൻ പണിക്കർ. ബാലു എന്നപേരിലറിയപ്പെടുന്നു. വയസ്സു മുപ്പത്തേഴാവുന്നു. ഇവിടെ ഈ ഗൾഫ് രാജ്യത്ത് ഒരു ഹെവി എക്യുപ്മെന്റ് കമ്പനിയുടെ സീനിയർ സെയിൽസ് മാനേജറാണ്. ഭാര്യ, നാട്ടിലായിരുന്നപ്പോൾ രണ്ടുവട്ടം അമ്പലത്തിൽ പോകുന്ന കടുത്ത ഭക്തയും ഓണത്തിനും ചംക്രാന്തിക്കും മാത്രം സാരിപൊക്കി തുടകൾ അകറ്റിക്കിടന്നുതരുകയും ചെയ്യുന്ന പതിവ്രത. ഒറ്റമോളുടെ പത്താംക്ലാസ് കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവൾ നാട്ടിൽ പഠിക്കട്ടെ എന്നു ഞങ്ങൾ തീരുമാനിച്ചു. സ്ഥലം വിടാനൊരു കാരണം നോക്കിയിലുന്ന ഭാര്യയും കൂടെ വിട്ടു… മോളെ നോക്കാനാണത്രെ! കെട്ടിയവനെപ്പറ്റി ഒരു ചിന്തയുമില്ല! അങ്ങ് ഭഗവാനും ദേവിയും മാത്രം മതിയവൾക്ക്.

ചെറുപ്പത്തിലേ തന്തപ്പടി പിടിച്ചു കല്ല്യാണം കഴിപ്പിച്ച ഹതഭാഗ്യനായ ഈയുള്ളവൻ ആപോട്ട് മൈരെന്നു വിചാരിച്ചു. ഏതായാലും ഭാര്യയുമായി കോമൺ പോയിന്റുകളൊന്നുമില്ല. മോളു പോയതിൻെയൊരു വിഷമമുണ്ടെങ്കിലും വീഡിയോ കോൾ ചെയ്യുമ്പോൾ ഇത്തിരി ആശ്വാസം തോന്നും.

അപ്പോ സംഭവിച്ചതെന്താണെന്നാൽ മോളു പോയതോടെ ഇത്തിരി ദൂരെ ഇന്ത്യൻ സ്കൂളുകളുള്ള ഇടംവിട്ട് ഞാൻ സിറ്റിയിൽ ഒരു സിങ്കിൾ ബെഡ്റൂം ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് മാറി. ഞങ്ങടെ ഗ്രൂപ്പിന്റെ തന്നെ റിയൽ എസ്റ്റേറ്റ് വിഭാഗത്തിന്റേതായതോണ്ട് ഗൾഫിലെ ബാച്ചിലർ പ്രശ്നവുമില്ല.