ചുമർച്ചിത്രങ്ങൾ [ഋഷി] 347

ശരി ടീച്ചറമ്മേ. മാപ്പുതന്നാലും! ഞാൻ കൈകൾ കൂപ്പി. ഇച്ചേയി പിന്നെയും പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു. ഞാനാ ചുമലുകളിൽ കൈവെച്ച് തിളങ്ങുന്ന മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. ഈ മുഖമൊന്നു ചിരിച്ചു കണ്ടാൽ മാത്രം മതി! ഇച്ചേയിയുടെ കണ്ണുകൾ പെട്ടെന്നു നിറഞ്ഞു. ഞാൻ മുണ്ടും ഷർട്ടുമെല്ലാം നിന്റെ മുറീല് വെച്ചേക്കാം, ധൃതിയിൽ മുഖം വെട്ടിച്ച് ഇച്ചേയി സ്ഥലം വിട്ടു.

ചേട്ടന്റെ വെളുത്ത ഫുൾക്കൈ ഷർട്ടും, വെള്ളമുണ്ടുമുടുത്ത് ഞാൻ വരാന്തയിലിരുന്നു പത്രം വായിക്കുകയായിരുന്നു. വാതിലിന്റെ കർട്ടൻ മാറ്റി വെളിയിലേക്ക് വന്ന ഇച്ചേയിയെക്കണ്ടപ്പോൾ ഞാൻ പത്രം മടക്കിയെണീറ്റു. പെട്ടെന്ന് ഇച്ചേയി വായ പൊത്തി. ആ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു. എന്റെ മാതാവേ… കണ്ണേട്ടൻ തന്നെ! അവർ മന്ത്രിച്ചു.

ഞാനൊന്നു ചിരിച്ചു. ഇച്ചേയീ… ഇതു ഞാനാ.. ബാലു…

ഒന്നു ചിരിച്ച് സ്വയം അഡ്ജസ്റ് ചെയ്തിട്ട് ഇച്ചേയി എന്റെ കൈയ്യിൽ കൈകോർത്ത് പള്ളിയിലേക്ക് നടന്നു. സഹപ്രവർത്തകരും കുട്ടികളും പരിചയക്കാരും.. എന്നു വേണ്ട എല്ലാവർക്കും എന്നെ പരിചയപ്പെടുത്തി. പലരും കണ്ണേട്ടന്റെ തനിപ്പകർപ്പാണെന്ന് അഭിപ്രായപ്പെട്ടു. എന്തോ വല്ലാത്ത സന്തോഷം തോന്നി.

ഞാൻ പള്ളിക്കകത്തു കയറി. പിന്നിലിരുന്നു. ബാക്കിയുള്ളവർ ചെയ്യുന്നതിനൊപ്പം എണീക്കുകയും ഇരിക്കുകയും ചെയ്തു. അച്ചന്റെ രസകരമായ പ്രസംഗം ആസ്വദിച്ചു. തിരിച്ചു പോരുന്നതിനു മുൻപ് പുള്ളിയുമായി സംസാരിക്കുകയും ചെയ്തു.

തലയിൽ മഞ്ഞുപോലുള്ള സാരിയുടെ തലപ്പുമിട്ട് എന്റെയൊപ്പം നടന്ന ആ മനോഹരിയായ സ്ത്രീയെക്കുറിച്ചു മാത്രമാണ് ഇടവേളകളിലെല്ലാം ചിന്തിച്ചത്. ഏട്ടനുവേണ്ടി മറിയത്തിനു മുന്നിൽ മെഴുകുതിരി കത്തിച്ച് മുട്ടിൽ നിന്നപ്പോൾ പിന്നിലേക്ക് തള്ളിയ കൊഴുത്ത ചന്തികൾ… ആ ചന്തിയിടുക്കിന്റെ വായു നിറഞ്ഞ വിരിഞ്ഞ ചുഴി… നടക്കുമ്പോൾ തുളുമ്പുന്ന ആ മുലകൾ… കുട്ടിയാനയുടെ പിൻഭാഗം…

എന്താടാ ഒരു ചിന്ത? പള്ളീന്നു വരുമ്പഴേ ഞാൻ നോട്ടു ചെയ്തതാ… ഇച്ചേയി വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ എന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞു. ഓ ഒന്നുമില്ല… ഞാനൊഴിഞ്ഞുമാറാൻ ശ്രമിച്ചു. ആ പിന്നെ.. ഞാൻ പൊക്കോട്ടെ ഇച്ചേയീ? ഇത്തിരി പണിയുണ്ടായിരുന്നു. ഫോണിൽ ഒരു മെസ്സേജും വന്നിരുന്നു.

ഇച്ചേയി എന്നെ ഒന്നു നോക്കി. ആദ്യം ഒരു കാര്യം ചെയ്യ്. നമ്മടെ ഒരു സെൽഫി എടുത്ത് എനിക്ക് വാട്സ്ആപ് ചെയ്യ്. കോണ്ടാക്റ്റിൽ കാണുമല്ലോ. മോളു പറഞ്ഞിട്ടാ പഴയ നോക്കിയ മാറ്റിയെ. എന്നിട്ട് അവിടെ പോയി നിക്ക്. നിന്റെ ഒരു പടം ഞാനെടുക്കട്ടെ. കരുണയ്ക്ക് അയച്ചു കൊടുക്കണം.