കോളനി 2 [sonu] 1252

ഞാൻ: അമ്മെ മീൻ പാകം ആയോ, വിശക്കുന്നു.

അമ്മ പിന്നിലേക്ക് തിരിഞ്ഞു എന്തോ പറയാൻ തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും പിറന്നപടി കുണ്ണയിൽ കൈ പിടിച്ചു നിൽക്കുന്ന എന്നെ കണ്ടു ‘ഛേ….’ എന്നും പറഞ്ഞു മുഖം തിരിച്ചു.

അമ്മ: (അൽപ്പം ദേഷ്യത്തിൽ) മര്യാദയ്ക്ക് റൂമിൽ എങ്ങാനും പോയി ഇരിക്കെടാ മൈരേ… എപ്പോഴും സാമാനത്തിൽ പിടിച്ചു നടക്കാതെ. ഞാൻ പലപ്രാവശ്യം നിനക്ക് താക്കീതു തന്നതാണ്, നിനക്ക് ഇത് ഫസ്റ്റ് ആൻഡ് ലാസ്‌റ് വാണിംഗ് ആണ്.

ഇനി മേലാൽ നീ ഇങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും കാണിച്ചാൽ ഞാൻ ഉറപ്പായിട്ടും നിന്റെ അച്ഛനോടും പറഞ്ഞു കൊടുക്കും, ഇനി ഇങ്ങനെ എന്റെ മുന്നിൽ വന്നു നിൽക്കുന്ന ദിവസം ഞാൻ എവിടെ എങ്കിലും ഇറങ്ങി പോകും.

എന്റെ ആഗ്രഹം ഒരിക്കലും നടക്കില്ല എന്ന് പൂർണ്ണ ബോധ്യമായി. ഒരു അമ്മയും സ്വന്ത മകനിൽ നിന്നും കാമ സുഖം ആഗ്രഹിക്കില്ല എന്ന ഉറച്ച ബോധം എനിക്കുണ്ടായി. ഇനി എന്റെ മുന്നിൽ ഉള്ള ഒരേ ഒരു അവസരം എന്ന് പറയുന്നതും ഇത് തന്നെ ആണ്.

കാരണം അമ്മ പറഞ്ഞത് ഇനി മേലാൽ ഇങ്ങനെ നിൽക്കണോ കാണിക്കാനോ പാടില്ല. അങ്ങനെ എങ്കിൽ ഇനി ഞാൻ തുണി എടുത്തു ഉടുക്കുന്ന പക്ഷം പിന്നെ ഒരിക്കലും അമ്മയുടെ മുന്നിൽ ഇങ്ങനെ നിൽക്കാൻ പറ്റില്ല. അതുകൊണ്ട് അൽപ്പം സമയം കൂടെ പിറന്നപടി തന്നെ അമ്മയുടെ കൂടെ നിൽക്കാം എന്ന് ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു.

ഞാൻ: ഇത്ര മാത്രം ദേഷ്യപ്പെടാനും തീരുമാനം എടുക്കാനും ഞാൻ എന്താ ചെയ്തേ? എന്റെ ഒരു ആഗ്രഹം പറഞ്ഞു. ഒരു പക്ഷെ ഒരിക്കൽ എങ്കിലും അത് നടത്തി തന്നിരുന്നെങ്കിൽ പിന്നെ എനിക്ക് അങ്ങനെ ഉള്ള ചിന്ത വരില്ലായിരുന്നു. അതിനു പകരം അച്ഛനോട് പറയും ഇറങ്ങി പോകും എന്നൊക്കെ പറയുന്നതിൽ എന്ത് കാര്യം.