കൊറോണ ദിനങ്ങൾ [Akhil George] 1994

ദിവസങ്ങൾ കടന്നു പോയി. ആ ആശുപത്രിയിലെ ഒരു പ്രധാന അംഗമാവൻ എൻ്റെ കഠിനാധ്വാനം തന്നെ ധാരാളം ആയിരുന്നു. കന്നഡയിൽ സംസാരിക്കാനും അത്യാവശ്യം പഠിച്ചു. അങ്ങനെ ഇരിക്കെ ആണ് ഒരു തിങ്കളാഴ്ച രാവിലെ ഡോക്ടർ മീറ്റിംഗ് വിളിച്ചു. പരിചയം ഇല്ലാത്ത കുറച്ച് മുഖങ്ങളും അതിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു.

റെഡ്ഡി ഡോക്ടർ (എല്ലാവരോടുമായി): കൊറോണ നമ്മുടെ കയ്യിൽ നിൽക്കാത്ത വിധം വളർന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. നമ്മളെ കൊണ്ട് ഒറ്റക്ക് പിടിച്ചു നിർത്താൻ പറ്റാത്ത അവസ്ഥ എത്തിയിരിക്കുന്നു. അത് കൊണ്ട് ഹെൽത്ത് ഡിപ്പാർട്ടുമെൻ്റിൽ നിന്നും പുതിയ ടീം നെ അയച്ചിട്ടുണ്ട്.

പുതിയതായി വന്ന ജൂനിയർ ഡോക്ടർമാരെയും ലാബ് ടെക്നീഷ്യൻ മാരെയും പരിചയപ്പെടുത്തി.

റെഡ്ഡി ഡോക്ടർ: അഖിൽ, ഡോക്ടർ കവിത പിന്നെ ലാബ് ടെക്നീഷ്യൻ രമ്യ ഇനി തൻ്റെ കൂടെ ആയിരിക്കും. അവർക്ക് വേണ്ടത് എല്ലാം ചെയ്ത് കൊടുക്കണം.

ഞാൻ: ശെരി സാർ.

റെഡ്ഡി ഡോക്ടർ: കവിത ഡോക്ടർ, അഖിൽ ആയിരിക്കും നിങ്ങളുടെ കൂടെ ഉണ്ടാവുക. എല്ലാ കാര്യങ്ങളും പുള്ളിക്ക് അറിയാം, നല്ലവനാണ്. നിങ്ങൾക്ക് മലയാളവും പഠിക്കാൻ ഒരു അവസരം ആണ്.

എല്ലാവരും ഒന്ന് പരസ്പരം ചിരിച്ചു. മീറ്റിംഗ് കഴിഞ്ഞു പുറത്തേക്ക് ഇറങ്ങി മൂന്ന് പേരും ഒരു ചായ കുടിച്ചു. അവർ രണ്ടാളും ബാംഗ്ലൂരിൽ ആദ്യമാണ് എന്ന് മനസ്സിലായി. രണ്ടു പേരുടെ വീടും ബാംഗ്ലൂരിൽ നിന്നും 200 km മുകളിൽ ഉണ്ട്. അത് കൊണ്ട് രണ്ടാളും ഒരു pg യില് ആണ് താമസം.

രാവിലെ അവരെ പിക്ക് ചെയ്യണം. അവരേം കൂട്ടി ഓരോ ലൊക്കേഷനുകളിൽ പോയി Covid ടെസ്റ്റ് ചെയ്യണം, സാംപിളുകൾ ഓർഡർ ആക്കി ലാബിലേക്ക് അയക്കണം. ഇതായിരുന്നു ഞങ്ങളുടെ ടീം ൻ്റ ജോലി. ജോലി നല്ല രസമായി മുന്നോട്ടു പോയി. പാവം രമ്യ, രാവിലെ ppe കിറ്റിൽ കയറിയാൽ ഉച്ചവരെ അതിനുള്ളിൽ വിയർത്തു കുളിച്ചു ഇരിക്കുന്നുണ്ടവും.