കൊറോണ ദിനങ്ങൾ [Akhil George] 1994

കവിത: അഖി, ഞാൻ കാറിൽ നിന്നും ഇറങ്ങുമ്പോൾ എങ്കിലും നിൻ്റെ അടുക്കൽ നിന്നും അതു പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നു.

ഞാൻ: ഒന്നും മനസിലായില്ല ഡോക്ടർ.

കുറെ നേരത്തേക്ക് മറുപടി ഒന്നും വന്നില്ല. ഞാൻ കോൾ ചെയ്ത് നോക്കി. ആദ്യം എടുത്തില്ല, പിന്നെ അറ്റൻഡ് ചെയ്തു.

കവിത: പറ അഖീ.

ഞാൻ: എന്താ വിശേഷം മേടം. ഒന്നും പറയാതിരുന്നാൽ എങ്ങനെ അറിയും.

കവിത: കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച ഞാൻ പറഞ്ഞത് മറന്നു പോയോ.?

ഞാൻ: സോറി😔, ഓർമ വരുന്നില്ല.

മറു വശത്ത് വീണ്ടും മൗനം. ഇന്ന് ഡോക്ടറുടെ birthday ആണ്, രാവിലെ അമ്പലത്തിൽ കൊണ്ട് പോകണം എന്ന് പറഞ്ഞിരുന്നു. ഞാൻ അതെല്ലാം മറന്നു. ഞാൻ ഒന്നും മിണ്ടാതെ ഫോൺ വെച്ചു. വേഗം കാർ എടുത്ത് അമ്മ പേസറ്ററീസ് ൽ കയറി ഒരു കേകും വാങ്ങി ഡോക്ടറുടെ ഫ്ലാറ്റിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടു. കാളിംഗ് ബെൽ അടിച്ചപ്പോൾ ചുവന്ന കണ്ണുകളും ആയി അവള് വന്നു. ഞാൻ ഒരു കള്ള ചിരിയോടെ സോറി പറഞ്ഞു കേക്ക് അവൾക്ക് നേരെ നീട്ടി. അവളുടെ മുഖം ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുവന്നിരുന്നു.

ഞാൻ അകത്തേക്ക് കയറി. അവള് സോഫയിൽ ഇരിപ്പാണ്. ഞാൻ അടുത്ത് ചെന്ന് ഇരുന്നു. ഒരു പിങ്ക് നിറത്തിലുള്ള പൂക്കൾ ഉള്ള t shirt ഉം track പാൻ്റ്സും ആണ് അവളുടെ വേഷം. ഞാൻ അവളുടെ കയ്യിൽ എൻ്റെ കൈ വെച്ചു. വീണ്ടും ഒരു സോറി പറഞ്ഞു. അവള് എൻ്റെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.

ഞാൻ: വാ എണീക്ക്, പുറത്ത് പോയി ഒന്ന് ചിൽ ഔട്ട് ചെയ്യാം.

കവിത (ഒന്ന് ചിരിച്ചു കൊണ്ട്): ഒരു ബിയർ കഴിച്ചാലോ.?

ഞാൻ ഞെട്ടി പോയി സത്യത്തിൽ. കാരണം ഞാൻ ക്വാർട്ടർ അടിക്കുന്നത്തിന് എന്നും ചീത്ത പറയുന്ന ആളാണ് എന്നോട് ബിയർ കഴിച്ചാലോ എന്ന് ചോദിക്കുന്നത്.