ദീപാവലയം [വസീം] 242

“ഇത്രയും ഞാൻ ജീവിതത്തിൽ സുഖിച്ചിട്ടില്ല കണ്ണാ.” “എനിക്കെന്തോ ഒരു പേടി.” “എന്തിനാ, എനിക്ക് ഗർഭമുണ്ടാകുമെന്നോ?” “മമ്മിക്ക് അതിനുള്ള പ്രായമൊക്കെയേ ഇപ്പൊഴുമുള്ളു ” ഞാൻ പുഞ്ചിരിച്ചു. “ആയാൽ ഞാനങ്ങ് പ്രസവിക്കും. പോരേ.” അവൻ സ്നേഹത്തോടെ എന്നെ ചുംബിച്ചു.

“ഇനി നീയാ എന്റെ ജീവിതത്തിലെ ആകെയുള്ള പുരുഷൻ. ” “ഭാര്യയോ കാമുകിയോ വെപ്പാട്ടിയോ ആര് വേണമെങ്കിലും ആവാം ഞാൻ നിന്റെ.” അവൻ ഒരിക്കൽക്കൂടി എന്നെ ചേർത്തുപിടിച്ചു. “എന്റെ എല്ലാമാണ് മോളെ മമ്മീ നീ.” അവന്റെ ശബ്ദത്തിലെ പ്രണയം ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. ആ ഒരു ഇണ ചേരലോടെ വേർപിരിയാൻ വയ്യാത്ത വിധം ഞങ്ങൾ ഇണകളായിത്തീർന്നു എന്നു വേണം പറയാൻ. ഇന്നും എന്നും.

ശുഭം

The Author

8 Comments

Add a Comment
  1. Ethentha vannath thanne pne varannath…..

  2. ? ഇതെന്താ പിന്നെയും

  3. ദീപയും മകനും തമ്മിൽ കഴിഞ്ഞ മാസം ഈ കഥ വന്നായിരുന്നല്ലോ എന്താണ് ഇങ്ങനെ അത് വായിക്കുകയും ചെയ്തതാണ്

  4. പൂവ്കൊതിയൻ

    കഥ അടിച്ചു മാറ്റുന്നോ മൈരെ

  5. ദീപയും മകനും തമ്മിൽ എന്നപേരിൽ ഒക്ടോബർ 28ന് നിമിഷ എന്നപേരിൽ പോസ്റ്റ് ചെയ്തതാണല്ലോ. എന്താണിങ്ങനെ

    1. അതേ ശരിയാണ്

  6. Ninakku onnum nanam ille copy adikkan myre

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *