ദീപാവലയം [വസീം] 242

“മമ്മീ”, “ഉം.” “ഉറങ്ങുന്നില്ലേ?” “ഉറക്കം വരുന്നില്ല” “എനിക്കും” എന്തോ പറയാൻ അവൻ വെമ്പിനിൽക്കുകയാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. “എന്താ പറയാനുള്ളത്?” “അത്..” അവൻ വിക്കാൻ തുടങ്ങി. “പറഞ്ഞോ” “മമ്മിക്ക് ഈയിടെയായിട്ട് എന്തോ ഒരു വ്യത്യാസമുള്ളതുപോലെ.”

“എന്ത് വ്യത്യാസം?” “അത് .. അത് ഞാൻ എങ്ങനാ..” “എന്താന്ന് വെച്ചാ പറയ്”. “എന്നെ കാണുമ്പോൾ മമ്മിക്ക് എന്തോ ഒരു ഇത് ഉള്ളതുപോലെ.” കാള വാല് പൊക്കിത്തുടങ്ങി. ഞാൻ മനസ്സിലോർത്തു. അത്ര എളുപ്പം പിടികൊടുക്കണ്ട.

“ഇതോ? എന്നുവെച്ചാൽ” “മമ്മി എന്നെ മറ്റേതോ തരത്തിൽ കാണുന്നപോലെ എനിക്കു തോന്നുന്നു”. “ഏതു തരത്തിൽ?” ഞാൻ വീണ്ടും ചുറ്റിക്കളിക്കുകയായിരുന്നു. ഞാൻ ഒരൽപ്പം ഒന്ന് മുന്നോട്ടാഞ്ഞിരുന്നു. ആ പോസിൽ എൻറെ നൈറ്റിയുടെ കഴുത്ത് കുറച്ച് ലൂസായി എന്റെ മാറിടത്തിൻറെ ഒരു ഭാഗം അവനു കാണാൻ പാകത്തിലായിരുന്നു. അതവന് ധൈര്യം പകർന്നുവെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. ഞാൻ കാണുമെന്ന കൂസലില്ലാതെ അവൻ എൻറെ നെഞ്ചിലേക്കു നോക്കിയിരുന്നു.

“വേറെ ഏതോ ഒരാണിനെക്കാണുന്നതു പോലാ മമ്മി എന്നെ..” അവനെ മുഴുവിക്കാൻ സമ്മതിക്കാതെ ഞാൻ ഇടയ്ക്കു കേറിപ്പറഞ്ഞു. “അതിന് നീയെന്താ ആണല്ലേ?. എനിക്ക് തോന്നുന്നത് ആണെന്നാ.” അവൻ സ്വരം താഴ്ത്തി പറഞ്ഞു. “മമ്മിക്ക് എന്നോട് ഇങ്ങനെയൊരു താൽപര്യമുണ്ടാകും എന്ന് ഞാൻ കരുതിയില്ല.”

“നിനക്കോ?” “എനിക്ക്…” അവൻറെ ശബ്ദം വല്ലാതെ പതിഞ്ഞിരുന്നു. “പറഞ്ഞാൽ മമ്മി പിണങ്ങുമോ?” “എന്തിനാ ഞാൻ പിണങ്ങുന്നെ?” “ഒരു കാര്യം ചോദിച്ചാൽ സത്യം പറയുമോ?” “ചോദിച്ചോ.” “എത്ര കാലമായി മമ്മി….ഒരാണിന്റെ കൂടെ?” നേരെയുള്ള ആ ചോദ്യം കേട്ട് ഞാനൊന്ന് ചൂളി. “നിനക്കറിഞ്ഞൂടെ. പതിനഞ്ചു കൊല്ലം കഴിഞ്ഞു ഞങ്ങൾ പിരിഞ്ഞിട്ട്.” “എന്നിട്ടിതുവരെ?” നിഷേധാർത്ഥത്തിൽ ഞാൻ തലയാട്ടി.

“ഒരിക്കലും തോന്നിയിട്ടില്ലേ?” ഉണ്ടെന്നോ ഇല്ലെന്നോ ഞാൻ പറഞ്ഞില്ല. “ഇപ്പൊ തോന്നുന്നുണ്ട് അല്ലേ?” എന്റെ മുഖത്ത് നോക്കിയാണവൻ ചോദിച്ചത്. ഉത്തരം പറയാനാവാതെ ഞാൻ കുഴങ്ങി. എനിക്കറിയാം

മമ്മിക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടെന്ന്. ഞാൻ കുറ്റം പറയില്ല. ഏതൊരാണിനേയും മമ്മിക്ക് സ്വീകരിക്കാം. എനിക്ക് മനസ്സിലാവും. എന്റെ മുഖം വല്ലാതായത് അവൻ ശ്രദ്ധിച്ചു. അവന്റെ ഒരു കൈ എൻറെ തോളിലമർന്നു.

“എന്നെയാണോ മമ്മിക്ക് വേണ്ടത്?” അവന്റെ ശബ്ദം വികാരഭരിതമായിരുന്നു. “നീയെന്താ..” “രണ്ട് ദിവസമായി ഞാൻ കാണുന്നതല്ലേ ഈ മാറ്റം.” ഞാൻ ആകെ വിഷമത്തിലായി. ഇനി ഏത് ദിശയിലേക്ക് എന്നറിയാതെ.