ദേവാൻഷ് 4 [മഹി] 221

“ഏയ്… നീയിങ്ങനെ ഡെസ്പ് ആവേണ്ട ആവശ്യമൊന്നുമില്ല…. അമ്മ പോയിട്ടിപ്പൊ പത്തുകൊല്ലം കഴിഞ്ഞു….”
അവൻ വളരെ ലാഘവത്തോടെ പറഞ്ഞു…

ക്ലാസ്സിൽ ടീച്ചർ കയറിയതും അഭിരാമി എഴുന്നേറ്റു ദക്ഷയുടെ അടുത്തുപോയി മുഖം കുനിച്ചിരുന്നു…. ഹൃദയത്തിൽ ആരോ ഒരു ഭാരം എടുത്തുവച്ച പ്രതീതി ആയിരുന്നു ദക്ഷക്ക്….അവൾ മുഖം ചരിച്ചു അൻഷിനെ നോക്കി….

ചുമരിൽ ചാരി, പെൻ സ്പിൻ ചെയ്തുകൊണ്ട് ക്ലാസ്സിൽ ശ്രദ്ധയോടെ ഇരിക്കുകയാണ്… കണ്ണുകൾക്ക് പുറമെ നനവില്ലെങ്കിലും അവന്റെ ഹൃദയം കരയുന്നത് ദക്ഷ കേട്ടു…അവൾക്ക് ആശ്ചര്യം തോന്നി…. താനിങ്ങനെ അല്ല….
അഹങ്കാരിയും ദേഷ്യക്കാരിയുമായ ദക്ഷ അന്നാദ്യമായി മറ്റൊരു ആത്മാവിന്റെ തേങ്ങൽ തിരിച്ചറിഞ്ഞു….

പത്തുവർഷം മുമ്പെന്നു പറയുമ്പോ ദേവാൻഷിന് അന്ന് ഒമ്പതോ പത്തോ വയസുണ്ടാകും….പ്രായവും പക്വതയും ആകാത്തൊരു കുട്ടി എങ്ങനെയാവും അന്ന് പ്രതികരിച്ചിട്ടുണ്ടാവുക…. മുന്നിൽ വെള്ളമൂടി കിടക്കുമ്പോഴും അമ്മ എഴുന്നേൽക്കും എന്നൊരു പ്രതീക്ഷ അവന്റെ ഉള്ളിൽ ഉണ്ടായിരുന്നിരിക്കില്ലേ
.
.
.

കോളേജിന് പിന്നിലെ ചെമ്പകമര ചുവട്ടിൽ ചാരി ദക്ഷായണി നിന്നു… ചെമ്പകപൂക്കളെ തഴുകിയിറങ്ങി സൂര്യകിരണങ്ങൾ അവളുടെ മൂക്കുത്തിയിൽ തട്ടി തിളങ്ങി….

ഏതൊരു കോളേജിലും ഉള്ളതുപോലെ, ആ ഭാഗം കോളേജ് പ്രണയങ്ങളുടെ ആവാസകേന്ദ്രം ആയിരുന്നു…. കുറച്ചപ്പുറം അഭിരാമിയും, ആ കോളേജിൽ തന്നെ പിജി ചെയ്യുന്ന അവളുടെ കാമുകൻ ആദർശും വലിയ സംസാരത്തിൽ മുഴുകി നിൽക്കുന്നത് കണ്ട് ദക്ഷായണി നെടുവീർപ്പിട്ടു….കോളേജിൽ ആകെയുള്ള രണ്ടു സുഹൃത്തുക്കളാണ് അഭിരാമിയും രേണുകയും, രേണുക ഒരു ഫാമിലി ട്രിപ്പിൽ എറണാകുളത്താകെ കറങ്ങി നടക്കുകയാണ്…