ദേവാൻഷ് 5 [മഹി] 290

“നിന്നെ കണ്ട ആ നിമിഷം എന്റെ ഉള്ളിലൊരു കവിത പിറന്നു….

She walked like a whisper in the wind..graceful, effortless, and impossible to ignore. Her eyes held galaxies, deep and endless, sparkling with stories yet untold. When she smiled, it was like dawn breaking after a long night, warm, gentle, and full of promise.

Her hair danced with every breeze, flowing like ink in water, soft and untamed. Skin like sunlit honey, glowing with a quiet radiance that needed no adornment. Her voice, when she spoke, felt like a favorite song, soothing, familiar, and lingering in the air long after the words faded.

There was something more, though..a light in her that wasn’t just from her face or form. It was in the way she carried herself, with sharpness in her gaze and confidence in her steps. She wasn’t just beautiful — she was art, emotion, and mystery, wrapped in the shape of a girl….

ഞാനൊരു poet അല്ല…. എന്നിട്ടും നീ എന്റെ ഉള്ളിലൊരു കവിതയായി…. Which means you are the one…..”
അൻഷ് കണ്ണിറുക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു….

“മ്ഹും പോടാ… അവന്റെ ഒലക്കമേലെ ഒരു അമേരിക്കൻ സാഹിത്യം….”
ഒരുലോഡ് പുച്ഛം വാരിവിതറിക്കൊണ്ട് ദക്ഷായണി വെട്ടിതിരിഞ്ഞുനടന്നു….നിറഞ്ഞ കണ്ണുകൾ മറ്റാരും കാണാതെ അവൾ അമർത്തി തുടച്ചു

തുടരും….