ദുരിതത്തിന്റെ ഗൃഹനാഥൻ [Ben10] 471

എന്നാൽ വിജിത്തിന്റെ മുറിയിൽ ആ നിശബ്ദതയ്ക്ക് ഒരു പ്രത്യേക അർത്ഥമുണ്ടായിരുന്നു: അത് വിജയത്തിന്റെ നിശബ്ദതയായിരുന്നു.

​രാത്രി ഏറെ വൈകി. വിജിത്ത് കുളി കഴിഞ്ഞ് വരുമ്പോൾ മാളവിക ജനലിനടുത്ത് നിൽക്കുകയായിരുന്നു. അവൾ കറുത്ത ബോർഡറുള്ള വെള്ള സാരിയാണ് ധരിച്ചിരുന്നത്, ദുഃഖാചരണത്തിന്റെ ഭാഗമായി. പക്ഷേ അവളുടെ കണ്ണുകളിൽ ദുഃഖത്തിന്റെ ഒരു ലാഞ്ഛന പോലുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. പകരം, അവ ഒരു തീവ്രമായ തിളക്കം പ്രസരിപ്പിച്ചു.

​വിജിത്ത് പിന്നിലൂടെ ചെന്ന് അവളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു. അവളുടെ തോളിൽ തലോടി.

​”നമ്മൾ വിജയിച്ചു, മാളവിക,” അവൻ മൃദുവായി അവളുടെ കാതിൽ പറഞ്ഞു. അവന്റെ ശബ്ദത്തിൽ ആഴത്തിലുള്ള ആശ്വാസവും വിജയോന്മാദവും ഉണ്ടായിരുന്നു.

​മാളവിക അവന്റെ കയ്യിൽ പിടിച്ച്, അവനിലേക്ക് കൂടുതൽ ചേർന്നു നിന്നു. “എനിക്കറിയാമായിരുന്നു, വിജിത്ത്. നമ്മൾ മാത്രമേ ഈ വീട്ടിൽ ഇനി ശക്തരായി നിലനിൽക്കൂ എന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പായിരുന്നു.”

​അവൾ തിരിഞ്ഞ്, അവന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കി. വിജിത്ത് ശാരീരികമായി ശക്തനും ഇരുണ്ട നിറമുള്ളവനുമായിരുന്നു. അവന്റെ ആ കൈക്കരുത്തും, അവന്റെ ആത്മവിശ്വാസവുമാണ് അവളെ എന്നും ആകർഷിച്ചിരുന്നത്.

​”ആ കള്ളക്കണ്ണീരൊഴുക്കുന്നതും, ആ സമാധാനിപ്പിക്കൽ നാടകവും എനിക്ക് മതിയായി. ഇന്നത്തെ ദിവസത്തിന് വേണ്ടി ഞാൻ എത്ര നാളായി കാത്തിരിക്കുന്നുവെന്ന് നിനക്കറിയാമോ?” മാളവിക പതിഞ്ഞ സ്വരത്തിൽ ചോദിച്ചു.

​വിജിത്ത് അവളെ മുറുകെ പിടിച്ചു. “നമ്മുടെ മുന്നിൽ അവൻ ഒരു തടസ്സമായിരുന്നു, മാളവിക. എപ്പോഴും വല്യേട്ടന്റെ സ്ഥാനം പറഞ്ഞ് അവൻ വാദിച്ചു. അവന്റെ ആ തടിയും വെളുപ്പും കണ്ടാൽ എനിക്കെപ്പോഴും ദേഷ്യമായിരുന്നു. അവനെക്കാൾ ഞാൻ എന്തുകൊണ്ടും യോഗ്യനാണ്. ഇന്നത്തെ മീറ്റിംഗിൽ ഞാൻ സംസാരിച്ചപ്പോൾ, ദിവ്യ പോലും എന്നെ പിന്തുണച്ചു. നീയാണ് എന്റെ ശക്തി.”