ഏദൻസിലെ പൂമ്പാറ്റകൾ 15 [Hypatia] 267

ബാത്‌റൂമിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി വരുമ്പോൾ അമ്മയുടെ കട്ടിലിനടുത്ത് ഡോക്റ്ററും നേഴ്‌സും നിൽക്കുന്നത് കണ്ട് ആവൾ ഓടി ചെന്നു.

“മകളാണല്ലേ..” അവളെ കണ്ടപാടെ വിനോദ് ഡോക്റ്റർ ലക്ഷ്മികുട്ടിയമ്മയോട് ചോദിച്ചു.

“മ്മ്..” അവരൊന്ന് മൂളി.

ഡോക്റ്റർ കൺപോളകൾ വിടർത്തിയും, സെതസ്ക്കോപ്പ് കൊണ്ട് നെഞ്ചിലും പുറത്തു വെച്ച് നോക്കിയും, വയറിൽ വല്ലാതെ അമർത്തിയും പരിശോധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“വേറെ എന്തെങ്കിലും അസുഖമുള്ള ആളാണോ..ലൈക്.. പ്രഷർ ഷുഗർ.. അങ്ങനെ..”

“ഇല്ല..” ലക്ഷ്മികുട്ടിയമ്മ മറുപടി പറഞ്ഞു.

“സ്ഥിരമായി മരുന്ന് ഒന്നും കഴിക്കുന്നില്ലലോ..”

“ഇല്ല..”

“ഇപ്പൊ പനി തലവേദന അങ്ങനെ എന്തെങ്കിലും മുണ്ടോ..”

“ഇല്ല..”

“എന്ത് പറ്റി ഡോക്റ്റർ..” ആകാഷയോടെ ശില്പ ചോദിച്ചു.

“ഒന്നുല്ല കുട്ടി… വേറെ എന്തെങ്കിലും അസുഖം ഉണ്ടെങ്കിൽ നാളെ ഓപ്പറേഷൻ നടക്കില്ല.. അത് കൊണ്ട് ചോദിച്ചതാണ്..” ഒരു നിറഞ്ഞ ചിരിയോടെ വിനോദ് ഡോക്റ്റർ പറഞ്ഞു. കൂടെ വന്ന നേഴ്സ് ഡോക്റ്റർ പറഞ്ഞതെല്ലാം കുറിച്ച് വെക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“നാളെ രാവിലെ ഏഴ് മണിക്ക് മുന്നേ ഭക്ഷണം കൊടുക്കണം, അതിന് ശേഷം ഒന്നും കൊടുക്കണ്ട.. ഓപ്പറേഷൻ ഉച്ചക്ക് ഒരുമണിക്ക് ചെയ്യാം..” ഡോക്റ്റർ ശിൽപയെ നോക്കി പറഞ്ഞു.

“പേടിക്കണ്ടാട്ടോ… എല്ലാം ശെരിയാവും..” ഡോക്റ്റർ ലക്ഷികുട്ടിയമ്മയുടെ തോളിൽ തട്ടിയിട്ട് പറഞ്ഞു. എന്നിട്ട് പുറത്തേക്ക് പോയി.

ശിൽപ്പ കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു. അവൾ അമ്മയെ തന്നെ ശ്രദ്ധിക്കുകയായിരുന്നു. എന്തൊരു ശരീരമാണ് അമ്മക്ക്. ഈ നാല്പത്തിയഞ്ചാം വയസ്സിലും മുമ്പത്തിയഞ്ചിന്റെ പ്രസരിപ്പുണ്ട് ആ മുഖത്ത്. വീട്ട് ജോലിക്ക് പോകുന്നത് കൊണ്ട് ശരീരത്തിന് നല്ല ഒതുക്കമുണ്ട്. ചുണ്ടുകളിൽ ഇപ്പോഴും ചുറുപ്പത്തിന്റെ തുടിപ്പ് മാഞ്ഞിട്ടില്ല. രണ്ടു മുയൽ കുഞ്ഞുങ്ങളെ പോലെ ജീവനുള്ള മാറിടങ്ങൾ. തന്റെ മുലകളെക്കാൾ ഭംഗി അമ്മയുടേതിന് ഉണ്ടെന്ന് അവൾ അസൂയയോടെ ഓർത്തു. ഒതുങ്ങിയ, ഒട്ടും ചാടിയിട്ടില്ലാത്ത അരക്കെട്ട്. വലിയ വാഴപ്പിണ്ടി പോലെയുള്ള തുടകൾ. കാലുകളിൽ നേർത്ത രോമങ്ങൾ. അമ്മയെ കാണുമ്പൊൾ