‘ദേ ബസ് വന്നു…’
അവളോട് യാത്ര പറയാതെ ഞാൻ മൂകനായി ബസിലേക്ക് കയറി. ബസിൽ ഇരുന്നു തല വെളിയിലേക്ക് ഇട്ടു ഞാൻ അവളെ വഴിയിൽ നോക്കി. പക്ഷെ അവളെ പെട്ടന്ന് കാണാതായി.. കൂട്ടുകാരിയോട് യാത്ര പറയാൻ ആയില്ല എന്ന വിഷമത്തിൽ സീറ്റിൽ തല ചായ്ച്ചു ഞാൻ ഇരുന്നു.. ബസ് പതിയെ മുന്നോട്ടു എടുത്തു.. എന്റെ നാടിനോട് ഞാൻ അവിടുന്ന് വിട പറയുകയായിരുന്നു…
ബസ് പട്ടണത്തിൽ ആണ് നിർത്തിയത്. ഞങ്ങൾ അവിടെ ഇറങ്ങി.. അടുത്ത് കണ്ട ഒരു കടയിൽ നിന്ന് ടീച്ചർ എനിക്ക് പൊറോട്ട വാങ്ങി തന്നു. ടീച്ചർക്ക് പോകേണ്ടത് വേറെ ബസിലാണ്. അത് കൊണ്ട് ഇനി ഞാനും ഈ അമ്മയും തനിയെ പോകണം. ഒരു അപരിചിതയുടെ കൂടെ സഞ്ചരിക്കാൻ എനിക്ക് ലേശം ബുദ്ധിമുട്ട് ഉണ്ടായിരുന്നു..
അടുത്ത ബസിൽ കയറി ഞങ്ങൾ കുറച്ചു കൂടി വലിയ പട്ടണത്തിൽ ആണ് വന്നു ഇറങ്ങിയത്. അവിടുന്ന് പൊന്മല എന്ന ബോർഡ് വച്ച ബസിലാണ് കയറിയത്.. ഞാൻ കുറച്ചു പിന്നിലായാണ് ഇരുന്നത്. അമ്മ മുന്നിലും.. അവിടുന്ന് ബസ് എടുത്തപ്പോൾ മുതൽ എന്റെ മനസിൽ പല ചിന്തകൾ ഉരുണ്ട് കൂടാൻ തുടങ്ങി.. ഇത്രയും ദൂരം ഒന്നും ഞാൻ ഇത് വരെ വന്നിട്ടില്ല. എനിക്ക് പരിചിതമായ വഴികൾ എല്ലാം പിന്നിലാണ്.. ഇപ്പൊ ഈ ബസ് ഓടുന്ന വഴികൾ ഒന്നും ഞാൻ കണ്ടിട്ട് കൂടിയില്ല.. സൈഡ് സീറ്റിൽ നല്ല കാറ്റ് കൊണ്ട് കണ്ണുകളിൽ ഉറക്കം തട്ടിയെങ്കിലും ഉറങ്ങി പോയി സ്‌ഥലം എത്തുമ്പോ ഇറങ്ങാൻ പറ്റാതെ ആകുമോ എന്ന് ഞാൻ പേടിച്ചു.. എത്ര ദൂരം ഉണ്ടാവും ഈ യാത്ര എന്നും അറിയില്ല എപ്പോൾ അവിടെ എത്തി ചേരുമെന്നും അറിയില്ല.. ശരിക്കും ജീവിതം പോലൊരു യാത്ര…….
ഈ ആഴ്ച കാണുമോ