എന്റെ ഡോക്ടറൂട്ടി 10 [അർജ്ജുൻ ദേവ്] 5953

അപ്പോളവളിടഞ്ഞാണു നിന്നിരുന്നതെങ്കിലും കരഞ്ഞുപറഞ്ഞാൽ കേൾക്കുമെന്നുള്ള വിശ്വാസമുള്ളിലെവിടെയോ ഉണ്ടായ്രുന്നു…

അന്നേരത്തെ എന്റെ മാനസ്സികാവസ്ഥവെച്ച് ആരുടെയും കാലുപിടിയ്ക്കാൻ ഞാനൊരുക്കവുമായ്രുന്നു…

കാരണം വന്നുകേറാമ്പോണ ഏണി ചെറുതൊന്നുമല്ലല്ലോ…

“”…എന്തോടാ..?? എന്താ ആലോചിച്ചോണ്ടിരിയ്ക്കുന്നേ..?? കേറ്.! ഇനിയിതിനൊരു തീരുമാനമാവുന്നവരെ ഈ വീടിന്റെ പുറത്തിറങ്ങിപ്പോവരുത്..!!”””_ വണ്ടി പോർച്ചിലേയ്ക്കു കേറ്റിയുടനിറങ്ങി പിന്നിലെഡോർ തുറന്നുകൊണ്ട് അച്ഛനാജ്ഞാപിച്ചപ്പോൾ ഞാനൊരുനിമിഷം അമ്മയേയും കീത്തുവിനേയും മാറിമാറിനോക്കി…

എന്നോടുള്ള ചെറിയൊരു വാത്സല്യത്തിന്റെ കണികയുണ്ടെങ്കിൽകൂടി മുതലെടുക്കാലോ എന്നായ്രുന്നുചിന്ത…

പക്ഷേ അവിടെയും നിരാശയായ്രുന്നു ഫലം…

രണ്ടുപേരുമെന്റെ മുഖത്തുപോലും നോക്കാതെ തിരിഞ്ഞു വീട്ടിലേയ്ക്കു കയറിയപ്പോൾ അണ്ടിപോയ അണ്ണാന്റെമാതിരി ഞാനും പിന്നാലെ വെച്ചുപിടിച്ചു…

അമ്മയുംഅച്ഛനും ബെഡ്റൂമിലേയ്ക്കു കയറുന്നതും എന്റെപേരിൽ രണ്ടുംകൂടി പൊരിഞ്ഞ വഴക്കുതുടങ്ങുന്നതും കേട്ട ഞാൻ പിന്നൊരുനിമിഷം താഴെനിൽക്കാതെയോടി മുകളിലേയ്ക്കുകേറി…

അന്നേരമെന്റെ ശരീരവേദനയൊക്കെ എങ്ങോട്ടുപോയോ ആവോ..??

സ്റ്റെയറുകയറി മുകളിലെത്തിയതും മുറിയിൽനിന്നുമാരോടോ ഫോൺചെയ്യുന്ന കീത്തുവിനെകണ്ടു…

പോയി അപ്പോൾത്തന്നെയവളുടെ കാലുപിടിച്ചാലോയെന്നു ചിന്തിച്ചതാ…

പക്ഷേ എന്റെ തലവെട്ടംകണ്ടതും പറിഞ്ഞുപോണമാതിരി ഡോറു വലിച്ചടയ്ക്കുകയാണവൾ ചെയ്തത്…

അതുംകൂടിയായപ്പോൾ ഞാനേതാണ്ടു തളർന്നമട്ടായി…