എന്റെ ഡോക്ടറൂട്ടി 17 [അർജ്ജുൻ ദേവ്] 6209

അതോടെ ചെറിയമ്മയ്ക്ക് ആരുടെ പക്ഷത്തു നിൽക്കണമെന്നറിയാത്ത അവസ്ഥയുമായി…

“”…എന്നിട്ടിപ്പോ നെനക്കു സമാധാനം കിട്ടിയോടീ…??”””_
അപ്പോഴുമടങ്ങാത്ത ഞാൻ ഇരച്ചുകൊണ്ടവൾക്കു നേരേ ചെല്ലാനൊരുങ്ങീതും ചെറിയമ്മയെന്നെ രൂക്ഷമായൊന്നു നോക്കി…

അതോടെ ഞാൻ സ്വിച്ചിട്ടമാതിരി നിയ്ക്കുവേം ചെയ്തു…

ഉള്ളിലുള്ള സങ്കടംമുഴുവൻ മീനാക്ഷി കരഞ്ഞു തീർക്കുമ്പോൾ പാവംതോന്നിയ ചെറിയമ്മ അവൾക്കരികിലായി കട്ടിലിലേയ്ക്കിരുന്നു…

ഒന്നു മുഖമുയർത്തിയ അവൾ ചെറിയമ്മയെ കണ്ടതും പൂണ്ടടക്കമവരെ ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു,

“”…എനിയ്ക്ക്… എനിയ്ക്കിപ്പോളാരൂല്ല ചെറീമ്മേ… എല്ലാരുമെന്നെ ഇട്ടേച്ചുപോയി… ഞാനിപ്പ വെറും… വെറും…”””_ പറഞ്ഞു മുഴുവിയ്ക്കാനാവാതെ ഒറ്റക്കരച്ചിലായിരുന്നു മീനാക്ഷി…

അതുകേട്ടതുമത്രയുംനേരം നൂറേനൂറിൽ നിന്ന ചെറിയമ്മയുടെ കണ്ണുപോലും നിറഞ്ഞുപോയി…

മനുഷ്യത്വമുള്ളയാർക്കും ചെറിയതോതിലെങ്കിലും മനസ്സു തേങ്ങുന്നയാ കരച്ചിലുകണ്ടിട്ടും, അവളു കരയുന്നകണ്ടതിന്റെ മനസുഖത്തോടൊരു കുലുക്കോമില്ലാതെ പല്ലിനിടയുംകുത്തി മണപ്പിച്ചു നിയ്ക്കുവാണ് നോം ചെയ്തത്…

എന്നാലപ്പോഴേയ്ക്കും ചെറിയമ്മയവളെ ചേർത്തുപിടിച്ചു കഴിഞ്ഞിരുന്നു…

പിന്നെ കുറച്ചുനേരം അതേയിരുപ്പിലിരുന്നു മീനാക്ഷിയെ ആശ്വസിപ്പിയ്ക്കാനുമവർ മറന്നില്ല…

അൽപ്പംകഴിഞ്ഞു മീനാക്ഷിയൊന്നടങ്ങി എന്നു കണ്ടപ്പോഴാണ് ചെറിയമ്മ വീണ്ടും കാര്യത്തിലേയ്ക്കു കടക്കുന്നത്…

“”…മോളേ… മീനൂ…??”””_
തന്നിൽനിന്നും അടർന്നുമാറിയ അവളുടെതോളിൽ ചെറിയമ്മ തട്ടിവിളിച്ചപ്പോൾ കുനിഞ്ഞ മുഖത്തോടെ തന്നൊരു മൂളലായിരുന്നു അവളുടെ മറുപടി…