എന്റെ ഡോക്ടറൂട്ടി 18 [അർജ്ജുൻ ദേവ്] 5579

ഒപ്പം, വലതുകൈ തൊണ്ടക്കുഴിയിലായി പിടിച്ചുകൊണ്ടു പ്രോമിസുകൂടി ചെയ്തപ്പോൾ
പിന്നൊന്നുംമിണ്ടാതെ ഞാനെഴുന്നേറ്റ് അടുക്കളയിലേയ്ക്കു നടന്നു…

അവളോടു കരുണ തോന്നിയിട്ടൊന്നുമല്ല, മുന്നിൽനിൽക്കുന്നതു ശത്രുവായിരുന്നാലും ആഹാരത്തിനുവേണ്ടി കെഞ്ചുമ്പോൾ കണ്ടില്ലെന്നു നടിയ്ക്കുന്നതെങ്ങനാ…

കൂട്ടത്തിൽ, പഠിയ്ക്കുന്ന പ്രൊഫഷനെ നിന്ദിയ്ക്കാനും മനസ്സനുവദിച്ചില്ല…

അല്ലായിരുന്നേൽ, ഒരു നേരത്താഹാരംകിട്ടാതെ ചത്തുപോകുവാണേൽ പോട്ടേന്നുവെച്ചേനെ ഞാൻ…

പക്ഷേ പ്രൊഫഷണൽ ഫുഡുണ്ടാക്കി കൊടുക്കുന്നതിന് ചിലവുണ്ടല്ലോ…

അതുകൊണ്ടുമാത്രമാണ് അവൾടെ ഏറ്റിഎംകാർഡെടുത്തു ഞാനെന്റെ പോക്കറ്റിലേയ്ക്കു തിരുകിയത്…

അല്ലാതവളുടെ കാശുങ്കൊണ്ടു ജീവിക്കാനൊന്നുമല്ലേ…

അവൾക്കു ഫുഡുണ്ടാക്കിക്കൊടുക്കാനായി ഞാനടുക്കളയിലേയ്ക്കു കടക്കുമ്പോൾ മീനാക്ഷിയുമെന്റെ പിന്നാലെവന്നു…

നേരേ നിവർന്നു നിൽക്കാനാവാതെ ഭിത്തിയോടുചേർന്നു വളഞ്ഞൊടിഞ്ഞു തൂങ്ങിനിന്ന മീനാക്ഷിയെ കണ്ടപ്പോൾ, വെറുതേ റേപ്പുചെയ്തു സമയംകളഞ്ഞു…

പിടിച്ചൊരുദിവസം പട്ടിണിയ്ക്കിടേണ്ട കാര്യമേയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂന്നു മനസ്സുപറഞ്ഞു…

ഞാനടുപ്പു കത്തിച്ചശേഷം അതിലേയ്ക്കു പാനെടുത്തുവെച്ചു…

ഉച്ചയ്ക്കു ബിരിയാണി മേടിയ്ക്കാൻപോയപ്പോൾ കൂട്ടത്തിൽവാങ്ങിവന്നു ഫ്രിഡ്ജിൽകയറ്റിയ പീസാക്കിയ ചിക്കനും റെഡിമെയ്ഡ് ചപ്പാത്തിയും പുറത്തിറക്കി…

“”…ഇതെവിടെന്നാ..??”””_ കൈയിലെടുത്ത ചപ്പാത്തിപ്പാക്കറ്റിലേയ്ക്കും ചിക്കനിലേയ്ക്കും മാറിമാറി നോക്കിക്കൊണ്ടു മീനാക്ഷിതിരക്കി…