എന്റെ ഡോക്ടറൂട്ടി 24 [അർജ്ജുൻ ദേവ്] 1798

അങ്ങനെ ചിന്തിയ്ക്കുന്ന നേരത്താണ് നനഞ്ഞൂറ്റിയ ജട്ടിയ്ക്കുള്ളിൽ തുറിച്ചൂന്തിനിന്ന പൂറിതളുകളെന്റെ ശ്രെദ്ധയിൽപ്പെടുന്നത്…

നേർത്തജട്ടിയ്ക്കുള്ളിൽ അവൾടെ സാമാനത്തിന്റെ വ്യക്തമായചിത്രം എനിയ്ക്കു പകർന്നുകിട്ടീതും കൊതി സഹിയ്ക്കാതെ ഞാനവടമർത്തിയൊന്നു പിടിച്ചു…

നനഞ്ഞുതുടുത്ത പഞ്ഞിപോലുള്ള പൂറപ്പം എന്റെ കയ്യിലമർന്നു ഞെരുങ്ങി…

ഉടനെ കാൽവിരലുകൾ നിലത്തൂന്തി മീനാക്ഷിയൊന്നു പൊങ്ങീതും അവളറിയാതെ വേച്ചുകൊണ്ടെന്റെ നെഞ്ചിലേയ്ക്കു വീഴുവായ്രുന്നു…

അതോടവളെ താങ്ങാനായിശ്രെമിച്ച എന്റെ ഇടതുകൈത്തലം പെണ്ണിന്റെ കൊഴുത്തുവിരിഞ്ഞ കുണ്ടിപ്പന്തുകളിൽ പൂണ്ടമർന്നുപോയി…

വെള്ളത്തിൽകുതിർന്ന
സ്പോഞ്ചിൽ
അമർത്തിഞെക്കുമ്പോൾ എങ്ങനുണ്ടാവും ഏകദേശമതുപോലൊരു തോന്നലായ്രുന്നൂ അപ്പോൾ…

മിടിയ്ക്കുന്ന ഹൃദയത്തോടാണ്
ശേഷിച്ച തുണികഷ്ണങ്കൂടി ഞാനഴിച്ചത്…

ആ നേർത്തവസ്ത്രത്തെ
കാലിലൂടൂരിമാറ്റി കണ്ണുതുറിപ്പിയ്ക്കുമ്പോൾ, കൈത്തഴക്കമുള്ള ശില്പിയാൽ നിർമ്മിയ്ക്കപ്പെട്ട പാൽപ്രതിമപോലെ മീനാക്ഷിനിന്നു…

കഴുത്തിലൊരു നേർത്തമാല, കാലുകളിൽ രണ്ടു സ്വർണ്ണപാദസരം, അരക്കെട്ടിനെ ആരാലും മോഹിപ്പിയ്ക്കാൻ പാകത്തിനൊരു സ്വർണ്ണഅരഞ്ഞാണവും…

അരഞ്ഞാണത്തിന്റെ കൊളുത്തിട്ടിട്ട് ഞാന്നുകിടന്ന ശേഷിച്ചകണ്ണികൾ അരക്കെട്ടിനും വലതുതുടയ്ക്കുമിടയിൽ സ്ഥാനവുംപിടിച്ചിരുന്നു…

…ഏഹ്.! ഇവൾക്ക് അരഞ്ഞാണമൊക്കിണ്ടാർന്നോ..??

അടിച്ചുമാറ്റി പോക്കറ്റിൽകേറ്റിയാലോ..??

അപ്പോഴാണ് പുറത്തെന്തോ ശബ്ദം കേട്ടത്…