എന്റെ ഡോക്ടറൂട്ടി 27 [അർജ്ജുൻ ദേവ്] 3078

…ഇത്രയൊക്കെപ്പറഞ്ഞിട്ടും എന്നെയൊന്നു മനസ്സിലാക്കാൻ പറ്റുന്നില്ലല്ലോ ആർക്കും.!

എന്നാലെന്റെ മുഖംമാറിയതുകണ്ടതും ജോക്കുട്ടന്റമ്മയോടി അടുത്തുവന്നു;

“”…എന്റെമോനേ… നീയങ്ങനൊന്നും കരുതല്ലേ… ഒന്നൂല്ലേലും നീയുമെന്റകുഞ്ഞല്ലേ, നിന്നെയങ്ങനെ പറഞ്ഞുവിടാൻ ഞങ്ങളുനോക്കോ..??”””_ എന്റെ പുറത്തുതടവിക്കൊണ്ട് അമ്മയങ്ങനൊക്കെ ആശ്വസിപ്പിയ്ക്കാനായി ശ്രെമിച്ചെങ്കിലും അതൊന്നുമുൾക്കൊള്ളാൻ എനിയ്ക്കു കഴിഞ്ഞില്ല…

…എല്ലായിടത്തൂന്നും എന്നപോലെ ഇവടന്നുമിറക്കിവിടാനുള്ള ഉദ്ദേശമാന്ന് ബോധ്യമായപ്പോൾ പിന്നവിടെയിരിയ്ക്കാനെന്തോ മനസ്സുവന്നില്ല…

നിറയാൻതുടങ്ങിയ കണ്ണുകളുംതുടച്ചുകൊണ്ട് കയ്യുംകഴുകി ആരോടുമൊരു വാക്കുപോലും മിണ്ടാൻനിൽക്കാതെ ഞാൻ റൂമിലേയ്ക്കുനടന്നു…

റൂമിലെത്തി കട്ടിലിന്മേൽ കേറിയിരിയ്ക്കുമ്പോഴും ആരോടൊക്കെയോഉള്ള ദേഷ്യം നെഞ്ചത്തുകിടന്നങ്ങനെ അലതല്ലുകയായ്രുന്നു…

അപ്പോഴാണ് മീനാക്ഷിവന്നത്…

അവളെക്കൂടിക്കണ്ടതും ദേഷ്യമിരച്ചുകേറി;

“”…മതിയായല്ലോ… എല്ലാം നിർത്താറായില്ലേ..?? ഇനി പെട്ടീം പൂട്ടിക്കെട്ടിയിറങ്ങിയ്ക്കോ…
ഹോ.! ഒരു മറ്റവനെക്കാരണം മനസ്സമാധാനായ്ട്ടെവിടേം കിടക്കാമ്പറ്റൂലാന്നുവെച്ചാൽ..!!”””_ കട്ടിലിന്മേലിടിച്ചുകൊണ്ട് ഞാനിരിന്നു തെറിച്ചെങ്കിലും ഒരക്ഷരംമിണ്ടാതെ അപ്പോഴെല്ലാമവളെന്നെ നോക്കിനിന്നതേയുള്ളൂ…

“”…എന്താടീ നോക്കുന്നേ..?? നെനക്കിപ്പോൾ സമാധാനമായ്ല്ലേ..?? നിന്റൊരു പറിപ്പുകാരണം മനുഷ്യനൊരിടത്തും കേറിക്കെടാൻവയ്യാന്നായി… ഇനിയെന്തോ മൈരിനാ നോക്കിക്കൊണ്ടുനിൽക്കുന്നേ..??”””