എന്റെ ഡോക്ടറൂട്ടി 27 [അർജ്ജുൻ ദേവ്] 2963

“”…മോനേ സിദ്ധൂ… നിങ്ങളെപറഞ്ഞുവിടാൻ മനസ്സുണ്ടായ്ട്ടല്ല… ചങ്കുപറിഞ്ഞിട്ടാ ഞങ്ങളുംനിൽക്കണേ… പക്ഷേ ക്ലാസ്സുപോകുന്നൂന്ന് പറഞ്ഞുവിളിയ്ക്കുമ്പം ഞങ്ങൾക്കെങ്ങനെയാടാ നിങ്ങളോടിപ്പൊ
പോണ്ടാന്നുപറയാൻ പറ്റുന്നേ..?? വേറെന്തുകാരണമാണേലും പോകണ്ടടാന്ന് ഞങ്ങൾക്കുപറയാരുന്നു…
ഇതിപ്പോൾനിങ്ങടെ പഠിപ്പിന്റെ കാര്യമായ്പ്പോയില്ലേടാ..!!”””_ അതുപറയുമ്പോൾ ആ മനുഷ്യന്റെ കണ്ണിലുണ്ടായ സങ്കടോംകണ്ണീരും മാത്രംമതിയായ്രുന്നു ആപ്പറഞ്ഞതിലുള്ള ആത്മാർത്ഥതയെനിയ്ക്കു ബോധ്യമാവാൻ…

അന്നാദ്യമായി എന്നോടുതർക്കിച്ച ഒരാളുടെഭാഗത്തേയ്ക്കു
ഞാനൊന്നു മാറിചിന്തിച്ചു…

“”…അതുകുഴപ്പമില്ലച്ഛാ…
എനിയ്ക്കു മനസ്സിലാവും..!!”””_
ഞാൻ ചിരിയ്ക്കാനായാണ് ശ്രെമിച്ചതെങ്കിലും കണ്ണുനിറയുന്നതിന്റെ കാരണമെന്താന്നു മനസ്സിലാകുന്നില്ല…

“”…മക്കളേ… ഇപ്പൊപോണൂന്നുംവെച്ച് നിങ്ങളെ ഞങ്ങൾ പൂർണ്ണമായ്ട്ടുപേക്ഷിയ്ക്കുവാന്നാ നിങ്ങടെവിചാരം..?? ഒരവധികിട്ടിയാൽ ഓടിയിങ്ങ്പോന്നേക്കണം രണ്ടും… ഇതുംനിങ്ങടെ വീടുതന്നെയാ… ഈ ജോക്കുട്ടന്റേം അച്ചൂന്റേമൊക്കെ സ്ഥാനംതന്നെയാ ഈ വീട്ടിൽനിങ്ങൾക്കും..!!”””_ എന്റെയും മീനാക്ഷിയുടേം കൈകൾ കൂട്ടിപ്പിടിച്ചതുപറയുമ്പോൾ
അമ്മയുടെകണ്ണുകളും നിറഞ്ഞിരുന്നു…

അതുകണ്ടപ്പോൾ ഞാനൊന്നുവല്ലാതെയായി;
സ്വന്തംഭാഗം ജയിയ്ക്കാനായ്ത്തർക്കിച്ച് അവരെയും കരയിപ്പിച്ചല്ലോന്നൊരു തോന്നൽ…

അങ്ങനെചെയ്താൽ അതൊരു തീരാശാപമായിത്തീരുമെന്ന്
ആരോ മനസ്സിലിരുന്നു പറയുന്നപോലെ…