എന്റെ ഡോക്ടറൂട്ടി 04 [അർജ്ജുൻ ദേവ്] 8148

അവളുടെ നിലവിളിയാകട്ടെ എന്നെയവൾ കരയിച്ചതിനുള്ള പ്രായശ്ചിത്തമ്പോലെയാണെനിയ്ക്ക് തോന്നിയത്…

അതുകൊണ്ടുതന്നെ അവളോടുള്ളയെന്റെ ദേഷ്യം തീരുന്നതുവരെ ഞാനാക്കടി വിട്ടതുമില്ല…

പിന്നെ കടി വിട്ടപ്പോഴേയ്ക്കും വേദനകൊണ്ടവശയായ മീനാക്ഷി വയറിൽ കൈപ്പൊത്തിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് നിലത്തേയ്ക്കിരുന്നുപോയി…

അവളുടെ കരച്ചിലും വേദനകൊണ്ടുള്ള തിരുമ്മലുമൊക്കെ കണ്ടിട്ടും എനിയ്ക്കൊട്ടും സഹതാപം തോന്നിയില്ല…

അതുകൊണ്ടുതന്നെ അവളവിടെക്കിടന്നു ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ കരഞ്ഞതും ഞാനൊരു വല്ലാത്ത നിർവൃതിയോടെയാണ് നോക്കിക്കണ്ടത്…

കുറച്ചുകഴിയുമ്പോൾ ചേച്ചിയെപ്പോലെ മീനാക്ഷിയുമെണീറ്റുപോകുമെന്നുള്ള കടുത്തവിശ്വാസത്തിൽ ഞാൻ വീണ്ടുമാ ബുക്കും തുറന്നുവെച്ച് കഠിനമായ പഠിത്തന്തുടങ്ങി…

നോട്ടം ബുക്കിലേയ്ക്കായിരുന്നെങ്കിലും മനസ്സവളെന്താ എണീറ്റു പോകാത്തതെന്നതിലായിരുന്നു… അതുകൊണ്ട് കണ്ണുകൾ പലപ്പോഴുമവളുടെ നേരെ പാളിക്കൊണ്ടിരുന്നു…

പക്ഷേ കുറേസമയം കഴിഞ്ഞിട്ടും മുഖംകുനിച്ചിരുന്നു കരയുന്നതല്ലാതെ മീനാക്ഷിയെഴുന്നേറ്റു പോകുന്നില്ലാന്നു കണ്ടപ്പോഴാണെന്റെ കിളിയൊന്നു പാറിയത്…

ആ അമ്പരപ്പോടെത്തന്നെ അവളുടനെ എണീയ്ക്കുമെന്ന് സ്വയം വിശ്വസിപ്പിച്ച് കുറച്ചുസമയം കൂടി ഞാൻ വെയ്റ്റ് ചെയ്തു…

പക്ഷേ ഇപ്രാവശ്യം ബുക്കിലേയ്ക്ക് നോക്കാതെ അവളെത്തന്നെയാണ് നോക്കിയിരുന്നതെന്നു മാത്രം…

എന്നാലാ കാത്തിരിപ്പും വെറുതെയായതോടെയെന്റെ ഇടനെഞ്ചിലൊരു വെള്ളിടിവെട്ടി… കൂട്ടത്തിൽ രണ്ടിന്റേം ഒച്ചയൊന്നും കേൾക്കുന്നില്ലല്ലോന്നോ മറ്റോ അമ്മ ചേച്ചിയോടു ചോദിയ്ക്കുന്നതു കൂടിയറിഞ്ഞതോടെ എന്റെ നല്ലജീവനങ്ങു പോവുവേംചെയ്തു…