എന്റെ ഡോക്ടറൂട്ടി 07 [അർജ്ജുൻ ദേവ്] 7312

“”…മ്മ്മ്.! ഓരോരുത്തരുടെ ഡയലോഗൊക്കെ കേട്ടപ്പോൾ ഞാനുമെന്തൊക്കെയോ പ്രതീക്ഷിച്ചു… എവിടെ..?? അതൊക്കെവിശ്വസിച്ച് കെട്ടിയൊരുങ്ങിവന്ന എന്നെപ്പറഞ്ഞാമതീലോ..??”””_ ഇപ്രാവശ്യം പറഞ്ഞശേഷം പാളിനോക്കിയപ്പോൾ അവളുകണ്ടത് അവളെത്തന്നെ തുറിച്ചുനോക്കിയിരുന്ന എന്നെയാണ്…

ഇങ്ങോട്ടുതിരിഞ്ഞതിന്റെ ഇരട്ടിസ്പീഡിൽ മുഖംമറുവശത്തേയ്ക്ക് ചെരിച്ചുകൊണ്ടവൾ തികട്ടിവന്നചിരിയെ കടിച്ചമർത്തി…

“”…അതേ… വീടെത്താറായി…
അന്നുപറഞ്ഞപോലെ
ചെയ്യോ..?? എനിയ്ക്കു കാമുകന്മാരൊന്നുമില്ലാത്തോണ്ട് അതേക്കുറിച്ചൊന്നുമറിയത്തില്ല… എന്നാലും കൊഴപ്പോല്ല, ഞാന്തന്നെ അബോട്ടെയ്തു കളഞ്ഞോളാം… ഇവിടാണെങ്കി ആരുമില്ല… ദേ… ആ ആളൊഴിഞ്ഞ വീടിന്റെ മുറ്റത്തേയ്ക്കുകേറ്റ് ചെക്കാ… എനിയ്ക്കാകെ കൊതിയാകുന്നൂന്ന്… പ്ലീസ്.. പ്ലീസ്.. പ്ലീസ്.. പ്ലീസ്..!!”””_ അവള് കളിപ്പാട്ടത്തിനായി കൊഞ്ചുന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളെപ്പോലെ എന്റെകയ്യിൽപിടിച്ചു കൊഞ്ചിയതും ഞാനെങ്ങനെയൊക്കെയോ എന്റെയുള്ളിലെ രോഷത്തെപിടിച്ചടക്കി…

പിന്നെയും വീടെത്തുന്നതുവരെ എന്തൊക്കെയോ അവളിരുന്നുപിറുപിറുത്തു, എനിയ്ക്കാകെ പ്രാന്തുപിടിയ്ക്കുന്ന അവസ്ഥയും…

അവൾടെവീടിന്റെ ഗെയ്റ്റിനുമുന്നിൽ വണ്ടിനിർത്തിയപ്പോഴാണ് ഞാൻ സമാധാനമെന്തെന്നറിയുന്നത്…

ഒന്നറിയാതെ ദീർഘനിശ്വാസംവിട്ടയെന്നെ റ്റാറ്റയൊക്കെ കാണിച്ചിട്ടവൾ പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോൾ, നിനക്കുള്ള വടേംചായേം ഞാൻതരാടീന്നും പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് വണ്ടിയെടുക്കുമ്പോഴാണ് ഗേറ്റിനടുത്തേയ്ക്കു നടന്നയവൾ എന്തോ ഓർത്തിട്ടെന്നമാതിരി ഓടി വീണ്ടുമെന്റെയടുത്തേയ്ക്കു
വന്നത്…