എന്റെ ജീവിതം ഒരു കടംകഥ [Balu] 422

ഞാൻ : “അതല്ല കൊറോണ അല്ലെ, വീട്ടിൽ ചെന്നു കുളി ഒക്കെ കഴിഞ്ഞു പോയാൽ പോരെ”

അച്ഛൻ : “അത് സാരമില്ല ഡാ, വല്യച്ഛന്റെ മോള് നമ്മുടെ വീട്ടിലോട്ടു പോരുന്നുണ്ട് എന്ന് പറഞ്ഞു”

അനിയത്തിക്ക് വലിയ ഹാപ്പി ആയി, അവര് വലിയ കൂട്ടാണ്. എനിക്ക് അത് അത്ര ഇഷ്ടമായില്ല. പുള്ളിക്കാരി എന്റെ കോളേജിലെ വിസിറ്റിംഗ് പ്രൊഫെസ്സർ ആണ്‌, വീട്ടിൽ എത്തിയാൽ എന്നോട് പഠനം എന്ന ടോപിക് മാത്രമേ സംസാരിക്കു.

ഞാൻ : എന്തിനാ എപ്പോ വരുന്നത്

അച്ഛൻ അമ്മയെ ഒന്ന് നോക്കി, ‘അമ്മ അച്ഛനെ കണ്ണടച്ച് ഇല്ല എന്ന് ആംഗ്യം കാണിച്ചു. എനിക്ക് ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല. എങ്കിലും അച്ഛൻ പറഞ്ഞതല്ലേ അതികം ഒന്നും ചോദിക്കാതെ. വണ്ടി നേരെ വല്യച്ഛന്റെ വീട്ടിലോട്ടു വണ്ടി വിട്ടു. അവിടെ എത്താറായപ്പോൾ ‘അമ്മ അനിയത്തിയോട് പറഞ്ഞു “മോളെ നീ സോനയെ ഒന്ന് വിളിച്ചേ, നമ്മൾ എത്താറായി എന്ന് പറ”

അനിയത്തി അത് കേൾക്കാൻ കാത്തിരുന്ന പോലെ അപ്പോളെ ഫോൺ എടുത്തു ചേച്ചിയെ വിളിച്ചു “ചേച്ചി ഞങൾ എത്താറായി ഇറങ്ങി നിൽക്കാമോ?”

ഒരു 5. മിനിറ്റുകൊണ്ട് ഞങൾ അവിടെ എത്തി, അപ്പോൾ സോനാ ചേച്ചി വലിയ ഒരു ബാഗ് ഒക്കെ ആയി അതാ നിൽക്കുന്നു. ഞാൻ ഇറങ്ങി ബാഗ് ഡിക്കിയിൽ വച്ചു, അനിയത്തി ഇറങ്ങി പുറകിൽ അച്ഛന്റെയും അമ്മയുടെയും കൂടെ കയറി, ചേച്ചി മുമ്പിൽ കയറുന്നതു ഞാൻ കണ്ടു. നജ്ൻ ഉള്ളിൽ ശപിച്ചുകൊണ്ട് കാര് സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തു. വലിയച്ഛനും ഭാര്യയും വീടിന്റെ മുമ്പിൽ നിൽപ്പുണ്ട്, അച്ഛൻ ഫോൺ എടുത്തു വലിയച്ഛനെ വിളിച്ചു “ചേട്ടാ കൊറോണ ആയതുകൊണ്ട ഞാൻ ഇറങ്ങാഞ്ഞതു. ഒന്നും തോന്നരുത്”

ചേച്ചി: “അത് സാരമില്ല ചെറിയച്ച എല്ലാവര്ക്കും അറിയാമല്ലോ”

ഞാൻ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു എന്നിട്ടാണോ ഞങളുടെ കൂടെ കാറിൽ കയറി പോരുന്നത്. അമ്മചോദിച്ചു “മോൾക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടായില്ലല്ലോ”

ചേച്ചി : “ഇല്ല ചെറിയമ്മേ,  ഇതാകുമ്പോ എനിക്ക് കുറച്ചുകൂടെ എളുപ്പം ആകുമല്ലോ?”