എന്റെ നിലാപക്ഷി 1 [ ne-na ] 1570

ആത്മഗതം എന്നപോലെ ശബ്‌ദം താഴ്ത്തി അവൻ പറഞ്ഞു.
“മനസ്സിൽ ഇഷ്ടമൊന്നും ഇല്ലെന്നു പറയുകയും ചെയ്യും, എന്നിട്ടു മനസുനിറയെ കുശുമ്പും.”
അവന്റെ അടുത്ത് നിന്ന ജീന ചോദിച്ചു.
“എന്താ പറഞ്ഞെ?”
അവൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ഒന്നും ഇല്ല എന്റെ കൊച്ചെ.”
“എനിക്കെല്ലാം മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്.”
അവൻ അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി ചോദിച്ചു.
“എന്ത് മനസിലാകുന്നുണ്ടെന്ന്?”
“ഇപ്പോൾ പറയാൻ മനസില്ല.”
അവൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് മുന്നോട്ടു നടന്നു.
അവൻ ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ മനസ്സിലോർത്തു.
‘മിണ്ടാപൂച്ചയെ പോലെ നടന്നവൾ ഇപ്പോൾ കാന്താരി ആകുവാണല്ലോ.’
അവനും ക്ലാസ്സിലേക്ക് നടക്കുന്നതിനിടയിൽ ആണ് തന്റെ മുന്നിൽ നടക്കുന്ന ജീനയുടെ മുടി ശ്രദ്ധിച്ചത്.
അവളുടെ ആരവരെ നീളമുള്ള തിങ്ങി നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന മുടി. അവളുടെ നടത്തത്തിനൊത്ത് മുടിയും ആടി കളിക്കുന്നു.
“ഡീ.. പോത്തേ..”
അവന്റെ വിളികേട്ടു അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.
“നിനക്ക് ഇത്രയും ഭംഗിയുള്ള മുടിയുണ്ടെന്ന് ഞാൻ ഇപ്പോഴാ ശ്രദ്ധിക്കുന്നേ.”
അതുകേട്ട അവളുടെ മുഖം നാണത്താലോ എന്തോ ചുവന്നു തുടുത്തു.
ശബ്‌ദം താഴ്ത്തി അവൾ പറഞ്ഞു.
“എങ്ങനെ ശ്രദ്ധിക്കാനാ.. വേറെ ഓരോരുത്തരുടെയും മുടിയും നോക്കി നടക്കയല്ലേ.”
“എന്താടി പറഞ്ഞെ?”
“ഇപ്പോൾ പറയാൻ മനസില്ലാ.”
അവൾ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പെട്ടെന്ന് മുന്നോട്ടു നടന്നു. അവൻ ഓടിച്ചെന്നു അവളുടെ ചെവിയിൽ പിടിച്ചു തിരുമി.
അവർ ക്ലാസ്റൂമിന്റെ വാതിക്കൽ എത്തിയിരുന്ന കാര്യം അവൻ ആ നിമിഷം ഓർത്തില്ലായിരുന്നു.
അവൾ അവന്റെ കൈയിലും ചെവിയിലുമായി അമർത്തി പിടിച്ചുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു.
“വിട് ഇച്ചായ.. എനിക്ക് വേദനിക്കുന്നു.”