എൻറെ പ്രണയമേ 10 [ചുരുൾ] 658

അല്ലിയും കുഞ്ഞിയും എൻറെ കൈകളിൽ ചുറ്റി എൻറെ തോളിലേക്ക് മുഖം അമർത്തി വാതിലിലേക്ക് തന്നെ കണ്ണും നട്ട് ഇരിപ്പാണ്.. അമ്മ മുറിയിൽ കയറി വാതിൽ അടച്ചിട്ട് എത്ര സമയമായി എന്നുപോലും അറിയാതെ ഞങ്ങളിരുന്നു.

പെട്ടെന്ന് ഒരു ഞരക്കത്തോടെ വാതിൽ തുറക്കുന്ന ശബ്ദം.. ചോരയില്ലാത്ത മുഖവുമായി ഞാൻ വാതിൽ തുറന്ന് വെളിയിലേക്ക് ഇറങ്ങി ഞങ്ങളെ നോക്കുന്ന അമ്മയെ നോക്കി.

മുഖത്ത് ഒരു കല്ലിച്ച ഭാവം.. പൂച്ച കണ്ണുകളിൽ എന്തോ തീരുമാനം ഉറപ്പോടെ എടുത്തതുപോലെ എന്റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് നോക്കിക്കൊണ്ട് അമ്മ ഞങ്ങൾക്കു നേരെ നടന്നു വന്നു.. ഞങ്ങൾ പോലും അറിയാതെ യാന്ത്രികമായി സോഫയിൽ നിന്നും എഴുന്നേറ്റു നിന്നു.

ഞാൻ എൻറെ തറവാട്ടിലേക്ക് പോകുന്നു.. നിങ്ങൾ ഭാര്യയും ഭർത്താവും.. പിന്നെ ഇവൾ നിങ്ങൾക്ക് എന്തായാലും. നിങ്ങൾക്ക് ആർക്കും ഒരു ശല്യം ആകാൻ ഞാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നില്ല………. നെഞ്ചിലേക്ക് കൈ കുറുകെ കെട്ടിക്കൊണ്ട് ഞങ്ങളെ നോക്കി അമ്മ ഒരു തീരുമാനം പോലെ പറഞ്ഞു… അമ്മയുടെ ആ വാക്കുകൾ കേട്ട് കുറച്ചുസമയത്തേക്ക് എനിക്ക് തലയിൽ ഇരുട്ടു കയറുന്നത് പോലെ തോന്നി.

ഞാൻ സമ്മതിക്കില്ല……. എൻറെ അടുത്തുനിന്ന് കുഞ്ഞി പറഞ്ഞുകൊണ്ട് റബ്ബർ പന്ത് പോലെ പറന്ന് അമ്മയുടെ മേത്തേക്ക് അള്ളിപ്പിടിച്ച് കിടന്നു കരയുവാൻ തുടങ്ങി.

ഞാൻ അമ്മയെ വിശ്വസിക്കാനാവാതെ നോക്കി നിന്നു… അല്ലിയുടെ കരച്ചിൽ എന്റെ വശത്തു നിന്നും ഉയർന്നു തുടങ്ങിയത് എനിക്ക് കേൾക്കാമായിരുന്നു.

എനിക്ക് ആർക്കും ഒരു ശല്യം ആകുവാൻ താല്പര്യമില്ല.. ഞാൻ പോകുന്നത് തന്നെയാണ് നല്ലത്.. എങ്കിൽ മാത്രമേ നിങ്ങൾക്ക് ഇവിടെ സന്തോഷമായി ജീവിക്കുവാൻ സാധിക്കും…….. കുഞ്ഞിയെ അമ്മയിൽ നിന്നും അടർത്തി മാറ്റി കൊണ്ട് അമ്മ എൻറെ കണ്ണുകളിൽ നോക്കി തന്നെ പറഞ്ഞു… എനിക്ക് ചുറ്റും ലോകം കറങ്ങുന്നതു പോലെ തോന്നി എനിക്ക്.. എന്തു ചെയ്യും.. വാക്കുകൾ പോലും തൊണ്ടയിൽ നിന്നും വരാതെ ഞാൻ വിഷമിച്ചു.