എന്റെ സ്വന്തം ഉമ്മച്ചി 1 [Binoy T] 1353

ഉമ്മാടെ പത്തൊൻപതാം വയസിൽ കല്യാണം. ഇരുപത്തി ഒന്നാം വയസിൽ ഞാൻ ജനിച്ചു. ഇരുപത്തി മൂന്നാം വയസിൽ ശാലുവും. പിന്നെ അവർ ജീവിതം ആസ്വദിക്കുകയായിരുന്നു. ഞങ്ങളും അതിന്റെ കൂടെ വളർന്നു. ഉമ്മ എപ്പോളും പറയും, ‘നേരത്തെ പ്രസവിച്ചു, പ്രസവിക്കുക എന്ന കലാപരിപാടി അവസാനിപ്പിക്കുന്നതാണ് നല്ലതു എന്ന് . ഞങ്ങൾടെ നല്ല പ്രായത്തിൽ തന്നെ അവരെ നല്ല പോലെ നോക്കാനും പറ്റും, ഞങ്ങൾ വയസാകുന്നതിനു മുന്നേ അവർ ഒരു വഴിയാകുകയും ചെയ്യും എന്ന്’. സത്യത്തിൽ അത് വളരെ അധികം ശെരിയാണ്. ഉമ്മാടേയും ഉപ്പാടെയും നല്ല പ്രായത്തിൽ തന്നെ ഞാനും ശാലുവും ജീവിതത്തിൽ കല്യാണം കഴിച്ചു ജോലിയും നേടി സെറ്റിൽ ആയി.

ഉമ്മയും ഉപ്പയും അവരുടെ ജീവിതവും ഞങ്ങളോടൊപ്പം ആസ്വദിച്ച് ജീവിച്ചു, ഉപ്പ മരിക്കുന്നതു വരെ. പ്രതേകിച്ചു ഒരു കുഴപ്പവും ഇല്ലാതിരുന്ന ഉപ്പ ഒരുദിവസം കുഴഞ്ഞു വീണു. ഹോസ്പിറ്റലിൽ എത്തിച്ചപ്പോളേക്കും എല്ലാം അവസാനിച്ചിരുന്നു. മരണം രംഗ ബോധമില്ലാത്ത കോമാളിയാണ് എന്നത് എത്ര ശെരിയാണ്.

ഉമ്മ അതോടെ ഒരു മൂലയ്ക്ക് ഒതുങ്ങി കൂടാൻ തുടങ്ങി.കാലം മായ്ക്കാത്ത മുറിവുകൾ ഇല്ലാ എന്നാണല്ലോ. പക്ഷെ കാലം കുറച്ചധികം കഴിഞ്ഞിട്ടും ഉമ്മ പഴയതുപോലെ ആ ചുറുചുറുപ്പിലേക്കു മടങ്ങി വന്നില്ല, ഷെറീനയും ശാലുവും ഞാനും എത്ര ശ്രെമിച്ചിട്ടും. അത് ഒരു വിഷമമായി ഞങ്ങളുടെ എല്ലാവരുടെയും മനസ്സിൽ ഉണ്ട് ഇപ്പോഴും.

“എന്താ ഈ ആലോചിച്ചു കൂട്ടുന്നത് ഇക്ക” ഷെറീനയുടെ ചോദ്യമാണ് എന്നെ ചിന്തയിൽ നിന്നും ഉണർത്തിയത്.

“നമ്മുടെ ഓരോ കാര്യങ്ങൾ.”