ഇരട്ട പെണ്ണുങ്ങളുടെ ഇളയച്ഛൻ [Deepak] 715

വിമൽ: ഇന്നലെ ഞാൻ അവിടെ വന്നപ്പോൾ എവിടെപ്പോയിരുന്നു.
ലീന: അരമണിക്കൂർ വെയിറ്റ് ചെയ്യാൻ പറ്റില്ലായിരുന്നുവോ.
അപ്പോഴാണ് വിമലിന്റെ അമ്മ അവിടേക്ക് വന്നത്.
അമ്മ: ഇനിയിപ്പം ലത മോളു തിരിച്ചു വീട്ടിൽ പൊയ്ക്കോ ലീന കൊച്ച് ഉണ്ടല്ലോ ഇവിടെ.
ലത: ഞാൻ പോണില്ല. ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞേ പോകുന്നുള്ളൂ.
അമ്മ: അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ രണ്ടുപേരും ഇവിടെ നിന്നോളു, എനിക്ക് സന്തോഷമേയുള്ളൂ.
ലതയും ലീനയും കൂടി പൊട്ടിച്ചിരിച്ചു.
അവർക്ക് അപ്പോൾ വളരെ സന്തോഷം തോന്നി.
അവരുടെ അച്ഛൻ അവരെ വിട്ട് തിരിച്ചു പോവുകയും ചെയ്തു.
ലീനയുടെ മുലകൾക്ക് ലതയുടെ മുലകളെക്കാൾ വലിപ്പമുണ്ടായിരുന്നു.
അവളാകെ കഴപ്പിളകിയാണ് വന്നിരിക്കുന്നത്.
അവൾ തുള്ളിച്ചാടി നടക്കുമ്പോൾ അവളുടെ മുലകളും തുള്ളിച്ചണ്ടായിരുന്നു.
വിമലിന് അസഹനീയമായിരുന്നു ആ കാഴ്ച. അയാൾ വരാൻ പോകുന്ന രാത്രിയെപ്പറ്റി ആലോചിച്ചു തലയ്ക്ക് ചൂട് പിടിപ്പിച്ചു.
രണ്ട് ഇരട്ട പടക്കങ്ങൾക്കു നടുവിൽ ആണ് ഇന്ന് കിടക്കേണ്ടത്.
രണ്ടും എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും പൊട്ടിത്തെറിക്കാം. ആഴമേറിയ പരിക്കുകൾ ഉണ്ടായേക്കാം.
പരിക്കുകൾ ആണെങ്കിലും പൊട്ടിത്തെറി ആണെങ്കിലും വളരെ സുഖകരങ്ങൾ ആയിരിക്കും അവ.
ലീന ഇടയ്ക്കിടയ്ക്ക് അയാളുടെ അടുത്ത് വന്ന് പൂച്ച ഉരുമ്മുന്നത് പോലെ ചെയ്ത് നിന്നു.
അവൾ അവിടെ വന്നപ്പോൾ മുതലേ അവൾക്ക് അടിയൊഴുക്കുകൾ തുടങ്ങിയിരുന്നു. അവളുടെ ചലനങ്ങളെല്ലാം അത് വ്യക്തമാക്കുന്നതായിരുന്നു. ലതയെക്കാൾ
വലുപ്പമുള്ളതായിരുന്നു അവളുടെ ചന്തികളും.
ഒറ്റരാത്രികൊണ്ട് രണ്ടിനെയും ഒതുക്കാൻ പറ്റുമോ എന്നൊരു ചിന്തയും വിമലിനുണ്ടായിരുന്നു.
രാത്രി ഭക്ഷണം കഴിച്ചിട്ട് മൂന്നുപേരും കൂടി ഇരുന്ന് ടിവി കണ്ടു.
അന്ന് രാത്രിയിലും അച്ഛനും അമ്മയും ഉറങ്ങിയതിനുശേഷമാണ് വിമലും പെൺകുട്ടികളും ഉറങ്ങാൻ പോയത്.
മുറിയിൽ നൈറ്റ് ബൾബിന്റെ നേരിയ വെളിച്ചം ഉണ്ടായിരുന്നു.
ആ നീല വെളിച്ചം കാമാർദ്രമായിരുന്നു.
അന്ന് രണ്ടു പേരും വിമലിന്റെ ഇരുവശങ്ങളിലുമാണ് കിടന്നത്.
ഒരു കാര്യം രണ്ടുപേർക്കും നിശ്ചയമായിരുന്നു രണ്ടിൽ ഒരാളെ വിമൽ ഊക്കും.
അതിനുശേഷമേ മറ്റൊരാൾക്ക് ആ ഭാഗ്യം കിട്ടുകയുള്ളൂ.
അത് ലീന ആയിരിക്കുമെന്ന് ലതയ്ക്ക് ഉറപ്പുണ്ടായിരുന്നു.
അതുകൊണ്ടുതന്നെ അവൾ വളരെ കരുതലോടെയാണ് കിടന്നത്.
തന്നെയുമല്ല ലീനയെ ഊക്കുന്നത് കാണാനും ലതക്കു കൊതിയായിരുന്നു.
രണ്ടു വള്ളങ്ങളിൽ കാലു വെച്ചുകൊണ്ട് യാത്ര ചെയ്യുന്നതുപോലെ വിമലിന് തോന്നി.
അല്ലെങ്കിലും അതങ്ങനെയാണ്. ഇതുപോലുള്ള ഒരു അവസരം കിട്ടിക്കഴിഞ്ഞാൽ ആർക്കാണെങ്കിലും അങ്ങനെ തന്നെയാണ് തോന്നുന്നത്.
അപ്പോഴാണ് തോന്നുന്നത് അതും ഒരു മഹാഭാഗ്യം അല്ലേ എന്ന്.
അതെ ആ മഹാഭാഗ്യം ഇന്ന് അവകാശപ്പെട്ടതാണ്.
അന്നവർ മൂന്നുപേരും ഏറെനേരം സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
പിന്നെ മെല്ലെ മെല്ലെ നിശബ്ദരാകാൻ തുടങ്ങി. പല കോണുകളിൽ നിന്നും കാമദേവന്റെ കരങ്ങൾ അവരെ വരിഞ്ഞുമുറുക്കാൻ തുടങ്ങി.
മുറിക്കുള്ളിൽ ഫാനിന്റെ നേരിയ ഒച്ച ഒഴിച്ചാൽ പിന്നെ നിശബ്ദമായി.
ആ നിശബ്ദത ഒന്നുകൂടി ശക്തമാകുവാൻ വിമല് കാതോർത്ത് കിടന്നു.