ഇരുവർക്കുമായ് അവൾ [Little Boy] 418

 

കേറുന്നത്തിനു മുൻപ് അവൾ തനിക്കുമുമ്പിൽ അടക്കപെട്ട അപ്പുറത്തെ മുറിയിലേക്ക് നോക്കാനും മറന്നില്ല.

 

“എന്തിനാ എല്ലാവരും എന്നോടിങ്ങിനെ ?”

 

അവൾ മനസ്സിൽ സ്വയം പരിതപിച്ചു.

 

അകത്തു കയറിയതും അവൾ ആ മുറിയാകെ ആദ്യം കാണുന്നതുപോലെ നോക്കി നിന്നു.

 

എന്നും കാണുന്നമുറിയായിരുന്നിട്ടുകൂടി എന്തോ അപരിചിതത്വം അവൾക്ക് തോന്നി.

 

പുറകിൽ ഒരനക്കം അറിഞ്ഞു അവൾ തിരിഞ്ഞു നോക്കി.

 

ഇരുനിറത്തിൽ തന്നേക്കാൾ ഉയരവും പൊക്കവുമുള്ള ആ മനുഷ്യനെ അവൾ നിർവികരതയോടെ നോക്കി നിന്നു.

 

“ലക്ഷ്മി നീ ഒന്നുകൊണ്ടും പേടിക്കണ്ട… എന്നെ നിനക്ക് അറിയാവുന്നതല്ലെ. എനിക്കു അവർ പറഞ്ഞതൊന്നും പറ്റില്ല… നിനക്കും അതൊന്നും പറ്റില്ലെന്ന് എനിക്കറിയാം..”

 

ഇത്രയും പറഞ്ഞുനിർത്തി അയാൾ അവളെ നോക്കി.. പെയ്യാൻ വെമ്പിനിൽക്കുന്ന ആവളുടെ കണ്ണുകൾ അയാളിലും ദുഃഖം ഉണ്ടാക്കി..

 

കുറച്ചു നേരത്തെ മൗനം ആ മുറിയിൽ നിറഞ്ഞു.

 

“ലക്ഷ്മി മോളെ നടുക്ക് കിടത്തി കിടന്നോളൂ.”

 

മറുപടിയൊന്നും ഇല്ലെന്ന് കണ്ട് അതു മാത്രം പറഞ്ഞ് അയാൾ പുറത്തേക്കു പോയി.

 

ലക്ഷ്മി ഒരു നിമിഷം ആലോചനയിലാണ്ടു..

 

പിന്നീട് എല്ലാം തന്റെ വിധിയെന്ന് സ്വയം പഴിച്ച് അവൾ ഉറങ്ങി കിടന്ന മോളെ ആ കട്ടിലിന്റെ നടുക്ക് കിടത്തി അവളും കിടന്നു.

 

സമയം ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങി… എത്ര ശ്രമിച്ചിട്ടും അവൾക്ക് ഉറങ്ങാൻ സാധിച്ചില്ല.

 

കണ്ണുകൾ അടക്കുമ്പോളെല്ലാം അമ്മ അവളോട് പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ അവളുടെ ഉള്ളിൽ പ്രകമ്പനം കൊള്ളിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.