എസ്റ്റേറ്റിലെ രക്ഷസ് 10 [വസന്തസേന] 370

“പെർഫെക്ട്.” അയാൾ മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു.

അതിന് കാരണവും ഉണ്ടായിരുന്നു. ആ സ്ത്രീ ചാലിയത്ത് മനയ്ക്കലെ പ്രഭാവതി തമ്പുരാട്ടി ആയിരുന്നു. അൻപത്തിയാറ് വയസ്സുള്ള പ്രഭാവതി തമ്പുരാട്ടി. ഭർത്താവ് ദേവദത്തൻ തിരുമേനി  മരിച്ചിട്ട് വർഷം പത്തു കഴിഞ്ഞു. രണ്ടു മൂന്നു വാല്യക്കാരോടൊപ്പം മനയിൽ താമസം. രണ്ടു മക്കൾ. മൂത്തത് മകൾ. ഭർത്താവിനൊപ്പം വിദേശത്താണ്.

മകൻ കൊച്ചിയിൽ ഐടി കമ്പനി നടത്തുന്നു. ഇതെല്ലാം ഹാരിസൺ എന്ന നെക്കാർഡോ ജൂലിയസ് തന്റെ മനക്കണ്ണു കൊണ്ട് അറിഞ്ഞു. അയാളുടെ കണ്ണുകൾ അവളെ പൂർണ്ണമായും സ്കാൻ ചെയ്തു. നല്ല തടിച്ചു കൊഴുത്ത ചെമ്പകപ്പൂവിന്റെ നിറമുള്ള ശരീരം. വീണക്കുടം പോലെ തെറിച്ച് ഉരുണ്ടു മറിയുന്ന നിതംബം. പുരുഷന്മാരെ വെല്ലു വിളിച്ചു കൊണ്ട് മുന്നോട്ട് തെറിച്ചുന്തി നിൽക്കുന്ന പോർമുലകൾ. പത്തു വർഷമായി പുരുഷസ്പർശമേൽക്കാത്ത മാദകശരീരം. ഇവളെ വേണ്ടതുപോലെ ഉപയോഗിച്ചാൽ നാലു പേരുടെ സംഘം പൂർത്തിയായി.

കനകത്തിനേയും ഇവളേയും കളിക്കാൻ പുതിയ രീതി വേണം. അദൃശ്യനാകാനുള്ള ശക്തി തനിക്കുണ്ട്. പ്രഭാവതിയിൽ അതുപയോഗിക്കാം. കനകത്തിന് വേണ്ടി പരകായപ്രവേശവും. അതിന് സമയം വേണ്ടി വരും. ആദ്യം പ്രഭാവതി പിന്നെ മതി കനകം.

സൂര്യൻ പടിഞ്ഞാറെ ചരുവിൽ മറഞ്ഞു. മലനിരകളെ തഴുകിക്കൊണ്ട് തണുത്ത കാറ്റ് കടന്നു പോയി. സന്ധ്യാ നാമം ജപിച്ചു കഴിഞ്ഞ് പ്രഭാവതി തമ്പുരാട്ടി അടുക്കളയിലേക്ക് ചെന്നു. വാല്യക്കാരി കുമുദം തിരിഞ്ഞു നോക്കി.

“”ജോലിയൊക്കെ തീർന്നെങ്കിൽ കുമുദം പോയി വിശ്രമിച്ചോളൂ. ഭക്ഷണം കഴിക്കാറാവുമ്പോൾ വന്നാൽ മതി.”