ഹർഷൻ കസേരയിൽ നിന്ന് എഴുന്നേറ്റു…
“” എനിക്കെന്ത് പരാതി സാറേ… അവൻമാർക്കൊന്നും പറ്റാതിരുന്നാൽ മതി…… “
ഗിരി പറഞ്ഞതും ഹർഷൻ എഴുന്നേറ്റു…
ഹർഷൻ വാതിൽ കടന്നപ്പോഴാണ് ഗിരി, അയാളുടെ പഴ്സ് വീണു കിടക്കുന്നത് കണ്ടത്……
അവനതെടുത്ത് ടേബിളിലേക്ക് വെച്ചു…
പുറത്ത് ഇരുട്ടു പരന്നു തുടങ്ങിയിരുന്നു……
ആശുപത്രി പരിസരം പ്രകാശമാനമായിരുന്നു…
ഹർഷൻ പുറത്തേക്കിറങ്ങിയതും ഒരു കിയ ഹോസ്പിറ്റലിന്റെ ഗേയ്റ്റ് കടന്നു വന്നു…
കോ- ഡ്രൈവർ സീറ്റിലെ ഡോർ തുറന്നു…
സെക്കന്റ് സ്റ്റെണ്ണറിന്റെ ഒരു ജോഡി ചെരുപ്പ് തറയിലേക്ക് പതിച്ചതു കണ്ട് ഹർഷൻ മുഖമുയർത്തി …
കുർത്തയും പൈജാമയും ധരിച്ച് വെളുത്തു കുറുകിയ ഒരു മനുഷ്യൻ പതിയെ ഹർഷനരികിലേക്ക് വന്നു……
ഹബീബ് റാവുത്തർ… ….!
അയാൾക്കു പിന്നിൽ മഹേന്ദ്രയിൽ കണ്ട ഡ്രൈവറെ ഹർഷന് മനസ്സിലായി……
“” നമ്മുടെ കേസില് ആരും ഇടപെടാറില്ല ഓഫീസറേ… സാറിന് കാര്യങ്ങൾ അറിയാഞ്ഞിട്ടാ… …. “
ഹർഷൻ അയാളെ അളക്കുന്ന പോലെ നോക്കി…
“” പോട്ട്…. അത് നമ്മള് വിട്ടു…….”
ഹബീബ് ഹർഷന്റെ ചുമലിൽ പതിയെ തട്ടി… ….
“” ഞാൻ വന്നത് ഓനെക്കാണാനാ… “”
പറഞ്ഞിട്ട് ഹബീബ് ഹർഷനെ കടന്ന് മുന്നോട്ടു നടന്നു……
ഹർഷൻ കീശയിൽ നിന്ന് ഫോണെടുത്ത് തിരിഞ്ഞു……
വാതിൽക്കൽ നിഴൽ വീണതറിഞ്ഞ് ഗിരി ഒന്നു തിരിഞ്ഞു..
വെളിച്ചത്തിനു കീഴെ വന്ന രൂപം കണ്ട് എഴുന്നേൽക്കാൻ ഗിരി തുനിഞ്ഞതും ഹബീബ് കയ്യെടുത്തു വിലക്കി…….
“” വേണ്ട……. കിടന്നോ……..””
ഹബീബ് കസേര, ഗിരിയുടെ അടുക്കലേക്ക് വലിച്ചിട്ട് ഇരുന്നു…….
“ ഗിരി……. ഗിരീന്ദ്രൻ മാധവൻ… “
ഹബീബ് ഗിരിയുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി.
നേരിയ ഒരത്ഭുതം ഗിരിയുടെ മുഖത്ത് മിന്നിമറഞ്ഞു……
“” ഇയ്യ് സോമനെ കൈ വെച്ചേന് ഒരു കാരണമുണ്ട്… ആ അന്നെ ഒന്ന് പേടിപ്പിക്കാനാ ഞാനാ കുണ്ടൻമാരെ അങ്ങോട്ടു പറഞ്ഞയച്ചത്……. “
ഗിരി ഹബീബിനെ മാത്രം നോക്കിയിരുന്നു……
“”റാവുത്തരുടെ കൂടെ നിൽക്കുന്നവരുടെ നേരെ ഒരാളും കൈ പൊക്കിയിട്ടില്ല… അത് ന്യായമുണ്ടെങ്കിലും ഇല്ലെങ്കിലും… “
ഹബീബ് ഇടതു കൈ പൊക്കി, കൂർത്തയ്ക്കു മുകളിലൂടെ നെഞ്ചിലൊന്നു തടവി…
