ഏട്ടത്തിയമ്മയും കുഞ്ഞേച്ചിയും 5 [യോനീ പ്രകാശ്‌] 1709

ഒരു നിമിഷം കഴിഞ്ഞതെയുള്ളൂ. കുഞ്ഞേച്ചിയില്‍ നിന്നൊരു ഏങ്ങല്‍ ശബ്ദം കേട്ടു. പയ്യെ അതൊരു വിമ്മിയുള്ള കരച്ചിലായി ഉയര്‍ന്നു.

എന്‍റെ മനസ്സ് വല്ലാതെ പിടഞ്ഞു പോയി. കരുതിയിരുന്നതിലും എത്രയോ ഇരട്ടിയാണ് അവളുടെ ഉള്ളിലുള്ളതെന്ന്‍ ഞാന്‍ തിരിച്ചറിയുകയായിരുന്നു… ഹൃദയം ആര്‍ദ്രമായി മാറുകയാണ്. ആ തേങ്ങല്‍ എന്നേ വല്ലാതെ കീറിമുറിക്കുന്നു.

ഞാന്‍ മെല്ലെ കിടക്കയിലേക്കിരുന്നു. എന്‍റെ സാമീപ്യം തിരിച്ചരിഞ്ഞതിനാലാവണം പൊടുന്നനെ ആ കരച്ചില്‍ നിന്നു.

“അമ്പൂസ് പോയില്ലേ..!”

ഒരു നിമിഷത്തെ നിശ്ശബ്ദതയ്ക്ക് ശേഷം ആ ചെതുമ്പിച്ച ശബ്ദം കേട്ടു.

“കുഞ്ഞേച്ചി എന്തിനാ കരയുന്നെ..?”

എന്‍റെ സ്വരം ആര്‍ദ്രമായിപ്പോയിരുന്നു.

“ഞാന്‍ കരഞ്ഞൊന്നൂല്ല…ആര് പറഞ്ഞു…അല്ലേല്‍ തന്നെ ഞാന്‍ എന്തിനാ..കര….!”

ആ വാക്കുകള്‍ ഇടറി മുറിഞ്ഞു. എനിക്ക് ആ വിഷമം സഹിക്കാന്‍ കഴിയുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല.

ഞാന്‍ പെട്ടെന്നെഴുന്നേറ്റ് ലൈറ്റിട്ടു. മുറിയില്‍ പ്രതീക്ഷിക്കാതെ പ്രകാശം പരന്നപ്പോള്‍ അവള്‍ ധൃതി പിടിച്ച് കണ്ണുകള്‍ തുടച്ചു.

“കരയാതെ പിന്നെന്തിനാ എന്‍റെ കുഞ്ഞേച്ചി കണ്ണ് തുടക്കുന്നെ..?”

ഞാന്‍ അവള്‍ക്ക് പിന്നിലായി കയറിക്കിടന്നു. എന്നെ തൊടാതിരിക്കാനെന്ന വണ്ണം അവള്‍ അല്പം മുന്നോട്ടു നിരങ്ങി.

“എന്താ ഇപ്പൊ ഇവിടെ പ്രശ്നം..എങ്ങോട്ടാ എന്‍റെ കുഞ്ഞേച്ചി ഈ നിരങ്ങി നിരങ്ങിപ്പോണേ..!”

സന്ദര്‍ഭം ഒന്ന് ലഘൂകരിക്കാനായി തമാശ പോലെ പറഞ്ഞിട്ട് ഞാന്‍ ഉറക്കെയൊന്ന് ചിരിച്ചു.

എന്‍റെ ചിരി കേട്ട കുഞ്ഞേച്ചി അമ്പരപ്പോടെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ആ സമയത്ത് എന്നില്‍ നിന്നു അങ്ങനൊരു സംഗതി അവള്‍ പ്രതീക്ഷിച്ചില്ല.

“എന്തിനാ ഇങ്ങനെ ചിരിക്കണേ…കളിയാക്ക്വാണോ…!”

ആ മുഖം ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുളിഞ്ഞു.

“പിന്നല്ലാതെ… എന്നെ ഓടിക്കാന്‍ നോക്കിയത് ഒറ്റക്കിരുന്നു കരയാന്‍ വേണ്ടിയല്ലേ…അങ്ങനിപ്പോ സുഖിക്കണ്ട..!”

പൊടുന്നനെ ചെറിയൊരു ഈര്‍ഷ്യ നിറഞ്ഞ ഭാവത്തോടെ അവളെന്റെ നേരെ തിരിഞ്ഞു കിടന്നു.

“സുഖിക്കാന്‍ വേണ്ടിയാണോ ആളോള് കരയണേ..?”

ആ കണ്ണുകളില്‍ കനലുകളെരിഞ്ഞു.

“സോറി…ഞാന്‍ ഒരു തമാശ പറഞ്ഞതാ..വെറുതെ ഇങ്ങനെ മസില് പിടിച്ചു കിടക്കണ്ടാലോന്നു കരുതി..!”

ഞാന്‍ പൊട്ടി വന്ന ചിരി കടിച്ചമര്‍ത്തി. അത് കൂടെ കണ്ടപ്പോള്‍ അവള്‍ക്ക്