ഏട്ടത്തിയമ്മയും കുഞ്ഞേച്ചിയും 5 [യോനീ പ്രകാശ്‌] 1709

ഞാന്‍ ആ കവിളില്‍ ഓമനിച്ചു കൊണ്ട് മെല്ലെ ചുംബിച്ചു.ഒരു പൂച്ചക്കുട്ടിയെ താലോലിക്കുന്നത് പോലെ അവളുടെ മുഖവും മുടിയിലുമൊക്കെ പയ്യെ തലോടിക്കൊടുത്തു.

പ്രേമക്കുത്തൊഴുക്കും ആത്മസംതൃപ്തിയുമൊക്കെ നിറഞ്ഞ ഒരു ഭാവത്തോടെ അവളെന്‍റെ കണ്ണുകളിലേക്ക് തന്നെ നോക്കിക്കിടന്നു കൊണ്ട് കിതപ്പടക്കി. സ്വയമറിയാതെ താനെന്തോക്കെയോ ചെയ്തു പോയെന്ന ഒരു തിരിച്ചറിവ് ഒരു പുഞ്ചിരിപോലെ പതിയെ ആ മുഖത്ത് തെളിഞ്ഞു വന്നു.

“അമ്പൂസേ…എന്തൊക്കെയാ..ന്‍റെ പൊന്നുണ്ണീ കുഞ്ഞേച്ചിയോട് കാണിച്ചേ…ആകാശം വരെയങ്ങ് പൊങ്ങിപ്പോയെടാ പൊന്നേ ഞാന്‍ …!”

ചിനുങ്ങിച്ചിരിച്ചു കൊണ്ട് അവളെന്റെ മുഖം പിടിച്ചു അവളുടെ ചുണ്ടോടു ചേര്‍ത്തുവച്ചു.

“ഇത്രയേറെ സുഖോം സന്തോഷോം എന്‍റെ ജീവിതത്തിലാദ്യാ…അപ്പൊ എങ്ങനാഡാ പൊന്നുമണീ ഒച്ച പൊന്തണതൊക്കെ നോക്കണേ…!”

കാറ്റ് പോലെ പതിഞ്ഞ ആ ശബ്ദത്തോടൊപ്പം അവളുടെ ചുണ്ടുകള്‍ എന്‍റെ കവിളിലാകെ ഇഴഞ്ഞു നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

“ഇപ്പൊ എനിക്കെന്താ തോന്നണേന്നറിയ്വോ…എന്‍റെ അമ്പൂസിനെ എങ്ങോട്ടേലും തട്ടിക്കൊണ്ടോയി ആരുടേയും ശല്യമില്ലാത്ത ഏതേലും മലയിലോ കാട്ടിലോ ഒക്കെ പോയി ജീവിക്കാംഎന്നാ.. അത്രയ്ക്കങ്ങ് കൊതിയാവ്വാ കുഞ്ഞേച്ചിയ്ക്ക്..ന്‍റെ പൊന്നിനോട്..!”

കുഞ്ഞുങ്ങളെ കൊഞ്ചിക്കുന്നത്പോലെ എന്നെ വരിഞ്ഞു ചേര്‍ത്ത് അവള്‍ അരുമയോടെ ചുംബിച്ചു.

ഞാനാ ലാളനയില്‍ അലിഞ്ഞു ചേര്‍ന്നങ്ങനെ കിടന്നു.

“അമ്പൂസേ…!”

ആരെയും പുളകിതനാക്കി മാറ്റുന്ന ഒരു പ്രണയഭാവത്തോടെ അവളെന്നെ നോക്കി.

“ഉംമ് ..!”

ഞാന്‍ ആലസ്യത്തോടെ മൂളി.‍

“കുഞ്ഞേച്ചിയെ ഇഷ്ടാണോ മോന്..?!”

“ഉംമ്..!”

“എത്ര ഇഷ്ടാ..?”

ഒരുപാട്..!”

അവള്‍ ഒരു നിമിഷനേരം നിശബ്ദയായി. ആ നിശബ്ദത എന്തിനുള്ളതാണെന്ന്‍ എനിക്ക് മനസ്സിലായി. അടുത്തതായി അവളെന്താണ് ചോദിക്കാന്‍ പോകുന്നതെന്നും എനിക്കറിയാമായിരുന്നു.

“കുഞ്ഞേച്ചീ…!”

അവളില്‍ നിന്നാ ചോദ്യം വരുന്നതിനു മുന്നേതന്നെ ഞാന്‍ മുന്നോട്ടു കയറി.

“കുഞ്ഞേച്ചി ഇനി ചോദിക്കാന്‍ പോണതെന്താണെന്ന് എനിക്ക് അറിയാം..!