ഏട്ടത്തിയമ്മയും കുഞ്ഞേച്ചിയും 5 [യോനീ പ്രകാശ്‌] 1709

“അതെന്തേ താഴെ കിടക്കണേ..!”

ഞാന്‍ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. ആ സമയത്ത് ഇരുട്ട് ഒരു അനുഗ്രഹമായി തോന്നി. അവളെ അഭിമുഖീകരിക്കേണ്ടി വന്നില്ലല്ലോ എന്ന ആശ്വാസം തീരെ ചെറുതല്ലായിരുന്നു. ഞാന്‍ വേഗം കിടക്കയില്‍ നിന്നിറങ്ങി.

“മ്ഹും…അപ്പൊ നിനക്ക് എന്‍റെ കൂടെ ഒന്നിച്ച് കിടക്കാന്‍ വയ്യല്ലേ…ഓഹ് ഞാന്‍ ഏടത്തിയല്ലല്ലോ അതുകൊണ്ടാവും..നന്നായി…തുറന്നു പറഞ്ഞല്ലോ ..!”

ആ സ്വരം വല്ലാതെ പതിഞ്ഞിരുന്നു. കടുത്ത നിരാശയാലെന്ന പോലെ അല്പം പതറുന്നുമുണ്ടായിരുന്നു.

“അത് കൊണ്ടല്ല കുഞ്ഞേച്ചി…!നമ്മള്‍ രണ്ടാളും ഇപ്പൊ നോര്‍മലല്ല.. ബുദ്ധിമോശം വല്ലതും സംഭവിച്ചു പോയാ…എനിക്ക് പിന്നെ കുഞ്ഞേച്ചിയുടെ മുഖത്തു നോക്കാന്‍ പോലും കഴിയില്ല…!”

ഞാന്‍ മെല്ലെ കട്ടിലില്‍ നിന്നിറങ്ങി.

“പക്ഷെ,ഏടത്തിയുടെ കാര്യത്തില്‍ മാത്രം ആ പ്രശ്നം ഇല്ലായിരുന്നു…! “

നേരിയ ഒരു വിറ പടര്‍ന്നിരുന്നെങ്കിലും ആ ശബ്ദം നന്നായി കനത്തിരുന്നു..

“പുലര്‍ച്ചെ രണ്ടു മണി വരെ ഞാനാ വാതിലിനു മുന്നിലുണ്ടായിരുന്നു. സ്റ്റൂളില്‍ കയറി നിന്ന്‍ വെന്‍റിലേഷനിലൂടെ അകത്തു നടന്നതൊക്കെ കണ്ടു. അപ്പോഴൊന്നും അമ്പൂസിന് നേരം വെളുക്കുന്ന കാര്യം ഓര്‍മ വന്നില്ലായിരുന്നോ…!”

ഞാന്‍ നടുങ്ങിപ്പോയി…ആ വെന്‍റിലേഷനും അതുവഴിയുള്ള അപകടവും ഞാന്‍ സ്വപ്നത്തില്‍ പോലും കണ്ടിരുന്നില്ല. കുഞ്ഞേച്ചി എല്ലാ കണ്ടിരിക്കുന്നു..!

ഞാന്‍ നിന്നുരുകുകയായിരുന്നു. അവളതൊക്കെ കണ്ടു എന്നത് അക്ഷരാര്‍ഥത്തില്‍ തൊലി പച്ചയ്ക്ക് ഉരിയുന്നതിന് സമമായിരുന്നു. കാലത്ത് മുതലുള്ള അവളുടെ കലിപ്പിന്‍റെ കാര്യം അപ്പൊ അതായിരുന്നു.

പെട്ടെന്ന് ഇരട്ടി ആഘാതമായി കറണ്ട് വന്നു. മുറിയില്‍ പ്രകാശം പരന്നു.ഞാന്‍ ശരിക്കും നാണം കെട്ടു. കറണ്ട് കണ്ടുപിടിച്ചവനെ ആ നിമിഷം ഞാന്‍ വല്ലാതെ വെറുത്തു.

അവള്‍ കട്ടിലിന്‍റെ ക്രാസിയോട് ചാരി നിക്കുകയാണ്. ആ മുഖഭാവമെന്തെന്നറിയാന്‍ മെല്ലെയൊന്നു പാളി നോക്കി.

ഞാനാകെ വിളറിപ്പോയി..അവളുടെ അരയ്ക്ക് മുകളില്‍ അപ്പൊ സ്ലിപ്പ് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ..! അഴിച്ചെടുത്ത ടീഷര്‍ട്ട് ആ കയ്യില്‍ തന്നെയുണ്ട്‌.