പ്രിയ സുനിൽ… പ്രിയ കൂട്ടുകാരാ….

ആദ്യമായി നന്ദി.. മനസ്സിൽ കയറി കൂടിയ ഭാരിച്ച ഒരു ഐസ് കട്ട തല്ലി തകർത്തതിന്..

ആദ്യമായി ഈ പേരെന്നോട്‌ പറഞ്ഞത് മാസ്റ്റർ ആണ്. മുൻപൊരു കഥയുടെ കമന്റിൽ… ഞാൻ അത് ശ്രദ്ധിക്കാൻ കാരണം മറ്റാരെ കുറിച്ചും മാസ്റ്റർ പറഞ്ഞില്ല എന്നതുകൊണ്ട് തന്നെയായിരുന്നു. തികഞ്ഞ വ്യത്യസ്തത എഴുത്തിൽ പുലർത്തുന്ന എഴുത്തുകാരൻ എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഇത്തിരി സംശയദൃഷ്ടിയോടെ തന്നെയാണ് താങ്കളുടെ ആദ്യം കണ്ണിൽ തടഞ്ഞ “ഇവിടെ എല്ലാവര്ക്കും സുഖം തന്നെ” എന്ന കഥ വായിച്ചത് (അത് മാത്രേ വായിച്ചിട്ടുള്ളു സമയത്തിന്റെ പ്രശനം കാരണം)… വരി കൃത്യമായി ഓർമ്മ വരാഞ്ഞ കാരണം ഇപ്പോഴും നോക്കി. പി ഡി എഫ് ആയതിനാൽ എന്റെ ഗൂഗിൾ ഡ്രൈവിൽ സേവ് ആയിട്ടുണ്ടെ.

“മിനിയാന്ന് ഞാൻ കൊടുത്ത നാഴിയരി തീർന്നതാണ് അത് ചക്ക പറിച്ചോണ്ട് പോകുന്നെ… എന്റെ ദാരിദ്ര്യത്തിൽ നിന്നാണ് ഞാനിടയ്ക്കിടെ ഉരിയരി കൊടുക്കണേ”

നോക്കു… ഞാൻ എനിക്കെന്തു തോന്നി എന്ന് പറഞ്ഞാൽ അത് വിശ്വസനീയമാണോ എന്നൊന്നും എനിക്കറിയില്ല.. പക്ഷെ… നിങ്ങളോടു കമന്റ് ഇടാനല്ല മറിച്ച് നേരിട്ട് സംസാരിക്കാനാണ് ആ സമയത്ത് തോന്നിയത്. വായിക്കുന്നവരുടെ മനസിലേക്ക് നിങ്ങൾ അസാമാന്യ വേഗതയോടെയാണ് വേദന കുത്തിയിറക്കുന്നത്. ചില വരികൾ അമ്പുകളെക്കാൾ മൂർച്ചയുള്ളത്.

പിന്നെയും പിന്നയും മനസ്സിൽ തിക്കി മുട്ടിയപ്പോൾ അവിടെ കമന്റ് എന്തെങ്കിലും എഴുതണം എന്ന് കരുതി. പക്ഷെ നോക്കിയപ്പോൾ താങ്കൾ ഒരുപാട് മാസങ്ങളോളമായി ആക്റ്റീവ് അല്ലെന്നു കണ്ടു. സൊ… അത് ഉപേക്ഷിച്ചു.

അഭിപ്രായങ്ങൾ പേജിൽ ഞാൻ അധികം നോക്കാറില്ല. ഉള്ള സമയത്ത് കഥകളുടെ കമന്റുകൾക്ക് റിപ്ലൈ എഴുതാൻ ശ്രമിക്കലെ ഉള്ളു. അന്നൊരു ദിവസം എന്തിനാണെന്നറിയില്ല നിങ്ങളുടെ കമന്റ് അഭിപ്രായത്തിൽ ഉണ്ടെന്നു കണ്ടപ്പോൾ എന്താവും എന്നറിയാനുള്ള ആകാംക്ഷയോടെ തന്നെ അത് തുറന്നു നോക്കി… താങ്കൾ തിരിച്ചു വരുന്നു എന്ന് കണ്ടപ്പോൾ ഇനിയും അതുപോലുള്ള കഥകൾ ഉണ്ടാവും എന്ന സന്തോഷം വളരെ അധികം തോന്നുകയും ചെയ്തു. താഴെയുണ്ടായിരുന്ന മറ്റു കമന്റുകൾ അപ്പോൾ നോക്കിയുമില്ല…

പിറ്റേ ദിവസം രാവിലെ വെറുതെ പിന്നേം താങ്കളുടെ കമന്റ് ഒന്നുകൂടെ നോക്കാൻ ചെന്നപ്പോഴാണ് ബാക്കി എല്ലാം കണ്ടത്…

മറ്റൊരാളായിരുന്നു എങ്കിൽ ചിലപ്പോ അത്രക്ക് വിഷമം തോന്നില്ലായിരുന്നു. ഇതിപ്പോ നമ്മൾ പ്രതീക്ഷയോടെ നോക്കിയ ഒരാളുടെ തിരിച്ചുവരവ്.. അത് നമുക്ക് തന്നെ ഇങ്ങനെ ആയി തീർന്നല്ലോ എന്നാലോചിച്ചപ്പോ… സത്യത്തിൽ ഇവിടത്തെ ഒരിക്കലും എഴുതരുതായിരുന്നു എന്ന് മനസ്സ് ശപിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അതും ഞാൻ മനസാ പോലും അറിയാത്ത ഒരു കാര്യത്തിൽ.

മാസ്റ്ററിനോട് ഞാൻ ഒരിക്കൽ കമന്റിൽ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.. ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ അതിനെ പറ്റി അവിടെ അല്പമൊന്ന് ചർച്ച ചെയ്തിട്ടും ഉണ്ട്.
കഥകളിൽ പീസിനെക്കാൾ ഞാൻ വായിക്കാറുള്ളത് അതിലെ റിഫ്ളക്ട് ചെയ്യപ്പെടുന്ന കഥാകൃത്തിന്റെ പ്രിൻസിപ്പിൾസിനെ തന്നെയാണ്. എല്ലാര്ക്കും അവരവരുടേതായ പ്രിന്സിപ്പിൾസ് ഉണ്ടാവും….
കഥയിൽ പീസ് ആർക്കും എഴുതാം. അവ വെറും ഭാവന മാത്രമാണ്… ഞാൻ മേലെ എഴുതി വച്ചിരിക്കുന്നത് വെറും പീസ് തന്നെ.. (അല്പം സമൂഹത്തിന്റെ പൊങ്ങച്ചങ്ങളോടുള്ള, ഫ്രാങ്കോയോടും സെഫിയോടും അതിലുപരി ഒന്നുമാലോചിക്കാതെ അവരുടെ പിന്നാലെ (അവരങ്ങനെ ആണെന്നറിയും മുൻപ്) പുരോഹിതരെന്നു അന്ധമായി വിശ്വസിച്ച് ആജ്ഞാനുവർത്തികളായി, അടിമകളായി നടന്നവരെ കുറിച്ച് ആക്ഷേപം കലർത്തി തന്നെ. എന്നും അത്തരക്കാരോട് അടങ്ങാത്ത കലിപ്പും പ്രതിഷേധവും മനസ്സിൽ കെടാതെ സൂക്ഷിക്കുന്നുമുണ്ട്)

എന്നാൽ മൂല്യവർത്തികളായ കഥകൾ അങ്ങനെ എല്ലാരിൽ നിന്നും കിട്ടില്ല. അത് പലപ്പോഴും ജീവിതാനുഭവങ്ങളിൽ നിന്ന് കടന്നു വരുന്നവയാണ്. നമ്മുടെ അല്ലെങ്കിൽ നാമറിയുന്നു മറ്റുള്ളവരുടെ… അങ്ങനെ അല്ലാതെ ജീവിതാനുഭവങ്ങളെ ഹൃദയസ്പർശിയായി ആർക്കും എഴുതാൻ സാധിക്കില്ല എന്ന് തന്നെ ആണ് എന്റെ വിശ്വാസം…
താങ്കളുടെ ആ കഥ പോലെ മനസ്സ് നോവിക്കുന്ന… ചിന്തിപ്പിക്കുന്ന… വേറൊരു കഥ ഞാൻ വേറെ ഇവിടെ വായിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ അത് ശ്രീ മന്ദൻ രാജയുടെ (രാജ സാഹിബ് എന്ന് വിളിക്കാറുണ്ട്) “മനുഷ്യപറ്റില്ലാത്തവർ” എന്ന കഥയാണ്.

അതുപോലുള്ള മറ്റു കഥകൾ ഒരു പക്ഷെ ഉണ്ടായേക്കാം .. ഞാൻ വായിച്ചിട്ടെല്ലന്ന് മാത്രം… ഈയിടെ മാത്രമാണ് ഇവിടെ എഴുത്തിനേക്കാൾ വായനയിലേക്ക് മെല്ലെ ചുവടു മാറ്റാൻ തീരുമാനിച്ചത്.. അതിനു താങ്കൾ ഒരു നല്ല കാരണമായി മാറി എന്നതാണ് സത്യം.. ചില സമയങ്ങളിൽ അങ്ങനെ നല്ല തീരുമാനങ്ങൾ എടുപ്പിക്കാൻ മേലെ നിന്നൊരു “കൊട്ട്” ആവശ്യമാണ്.. താങ്കൾ അങ്ങനെ ഒരു നിമിത്തമായി…

അതും നല്ലതിന്…
തികഞ്ഞ സന്തോഷം തന്നെ…
ഇനിയും എന്നോട് ദ്വേഷമോ വിഷമമോ ഉള്ളിൽ സൂക്ഷിക്കില്ലെന്ന് കരുതുന്നു.
സസ്നേഹം
പ്രിയസുഹൃത്ത്
സിമോണ.