ഹോംമേഡ്‌ ലവ് [കൊമ്പൻ] 1434

വൈകീട്ട് തിരിച്ചും ഞങ്ങൾ ബൈക്കിൽ തന്നെ വന്നു. വീട്ടിൽ എത്താറായപ്പോൾ “എങ്ങനെ ഉണ്ട് ബൈക്ക് യാത്ര” എന്ന് ചോദിച്ചു. “ആഹ് ഞാൻ എന്ജോയ് ചെയ്തു…” “ഇപ്പൊ പേടിയുണ്ടോ അമ്മെ..” “ഉഹും…..” ഞാൻ സൈഡ് കണ്ണാടിയിൽ കൂടി അമ്മ തല താഴ്ത്തി നാണിയ്ക്കുന്നത് കണ്ടു.

“പക്ഷെ നീ എന്ജോയ് ചെയ്തു കാണില്ല അല്ലെ?”

“അതെന്തേ അങ്ങനെ ചോദിയ്ക്കാൻ?”

“അല്ല, നീ വൈകീട്ട് വരുമ്പോ കോളജിന്റെ മുന്നിലൂടെ അല്ലാലോ ബൈക്ക് ഓടിച്ചത് അതുകൊണ്ട് എന്നോട് ദേഷ്യമുണ്ടാകുമോ എന്ന് കരുതി ചോദിച്ചതാണ്…”

“അത് സാരമില്ല!”

“എന്നെയും കൊണ്ട് യാത്ര ചെയ്യുമ്പോ നിനക്ക് മടുപ്പാണെങ്കിൽ പറഞ്ഞോളൂ ഞാൻ ലീവ് എടുക്കാം, സ്‌കൂളിലെ ക്ലാസ് ന്റെ കാര്യമോർത്തു പേടിയില്ല, പോർഷൻ ഏതാണ്ട് തീർന്നപോലെയാണ്…”

“ഹേ അങ്ങനെയൊന്നുമില്ല! അമ്മയെം കൊണ്ട് പുറത്തേക്ക് പോവാനൊക്കെ എനിക്കിഷ്ടമാണ്. പക്ഷെ അമ്മ വരാത്തോണ്ടണ്ടല്ലേ?”

“അ…അതെനിക്ക് പേടിയായിട്ടല്ലേ?”

“ഇപ്പൊ പേടിയില്ലാലോ, ഇനി വരില്ലേ?”

“വരണോ?”

“വാന്നെ …”

“ഹിഹി വരാം!! നിന്റെ കൂടെ വരാൻ എനിക്കിഷ്ടാ…”

“അത് മരുമകൻ മറ്റു പെൺപിള്ളേരെ ഇനി നോക്കിയാലോ പേടിച്ചിട്ടുള്ള വരവല്ലേ എനിക്കറിയാം…”

“ആണെന്ന് കൂട്ടിക്കൊ….”

അത് കേട്ടതുമെനിക്ക് ചിരി വന്നു, ഞാൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോ അമ്മയും അമർത്തി ചിരിച്ചു. ബൈക്ക് വീടിന്റെ മുന്നിലേക്ക് കയറുമ്പോ ഒന്നുടെ ബ്രെക്ക് പിടിച്ചതും പടക്കുതിര ചീറി കിതച്ചു. ആ സമയം അമ്മയുടെ പഞ്ഞിപോലെ സോഫ്റ്റ് ആയ നിധികുംഭങ്ങൾ എന്റെ മുതുകിൽ അമർന്നു സുഖം പകർന്നു. അമ്മയുടെ മുഖത്തെ ചിരിയിൽ നിന്നുമെനിക്ക് വ്യക്തമായിരുന്നു അമ്മയ്ക്കത് സുഖിച്ചിട്ടുണ്ടാകുമെന്ന്.

അർപ്പിത വീട്ടിലില്ലായിരുന്നു, അവളുടെ ചുരിദാർ തയ്പ്പിക്കാൻ വേണ്ടി പുറത്തു പോയിരിക്കയാണെന്നു ഞാൻ ഫോൺ ചെയ്തപ്പോൾ അവൾ പറഞ്ഞു. ഡ്രസ്സ് മാറി ലുങ്കിയും ടീഷർട്ടും ഇട്ടുകൊണ്ട് ഞാൻ ടീവി ഓണാക്കാനൊരുങ്ങി. അല്ലെങ്കിൽ വേണ്ട അമ്മയുമൊത്തു കുറച്ചു നേരം കൂടെ തനിച്ചു ചില വഴിക്കാമെന്ന ആലോചനയിൽ ഞാൻ ടീവി ഹാളിൽ നിന്നും അടുക്കളയിലേക്ക് നടന്നു.