ഹോസ്പിറ്റൽ ഒരു സ്വർഗ്ഗമോ നരകമോ ? 585

ആ നറു പുഞ്ചിരി എന്നേ വല്ലാതെ അലട്ടി. പതിയെ എന്‍റെ ഷെഡിടെ മുൻവശവും താഴ്ത്തി മണിക്കുട്ടി പത്തി വിരിച്ചു തല ഉയർത്തി പുറത്തു ചാടി നിന്നു. എന്‍റെ കൈകൊണ്ട്  മറച്ചു പിടിച്ചു. കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തടവൽ നിർത്തി. ഞാൻ ഷഡിയും പാന്റും കയറ്റുക എന്ന വ്യാജേന മലർന്നു കിടന്നു. എന്‍റെ മണിക്കുട്ടി 90 ഡിഗ്രിയിൽ ധന്യയുടെ കണ്മുന്നിൽ കുലച്ചു നിന്നു. ‘പകച്ചുപോയി നിന്നു’ എന്ന് കേട്ടിട്ടേ ഉള്ളൂ അന്ന് ശരിക്കും ഞാൻ കണ്ടു. പരിസരം മറന്നു മണികുട്ടിയിലേക്ക് തന്നെ അമ്പരന്ന്  നോക്കി നിക്കുന്നു..!!
കുറച്ചു ദൈർഗ്യത്തിന് ശേഷം ഷഡിയും പാന്റും പകുതി വലിച്ചു കയറ്റി. ഇത് കണ്ട ധന്യ അവിടെന് വേഗം കണ്ണുകൾ മാറ്റി പുറകോട്ടു  തല തിരിച്ചു. ഞാൻ സ്വരം താഴ്ത്തി ചോദിച്ചു

“ഇവിടെയും കൂടി ഒരു മാനുഷിക പരിഗണന കാണിച്ചൂടേ?”
ഉടൻ തന്നെ എന്നെ നോക്കി മറുപടി വന്നു.
“എന്താ?”
ഞാൻ എന്‍റെ മണികുട്ടിയിൽ നോക്കി വീണ്ടും ആവർത്തിച്ചു
“ഇവിടെയും ഒരു മാനുഷിക പരിഗണന തന്നൂടെ?!!”

ധന്യ മണികുട്ടിയിലേക്ക് നോക്കിയിട്ടു പറഞ്ഞു
“ഉവ്വാ എന്നിട്ട് വേണം ആൾക്കാരുടെ കയ്യിൽനിന്നും കിട്ടാൻ അവിടെ ഒരു മാനുഷിക പരിഗണനയും കാണില്ല. വേഗം ഇട്ടിട്ടു ചെല്ലാൻ നോക്ക്.”

ഇതും പറഞ്ഞിട്ട് ധന്യ മടങ്ങി. ചീറ്റിപോയതിന്റെ ചമ്മലോടെ പാന്റും ഇട്ടു പുറത്തേക്കു ചെന്നു. ധന്യ റിസപ്ഷനിൽ ഒറ്റക് നിക്കുന്നു. അവിടെ ചെന്നിട്ട് ഒന്നും കൂടി ഇട്ടു നോക്കി.

“ഇവിടെ വെച്ചിട്ട് വേണ്ട വേറെ എവിടേലും വെച്ചിട്ടു പ്ളീസ് ”
“താൻ ആളുകൊള്ളാലൊ സമയം മെനക്കെടുത്താതെ പോയെ”
“എങ്കിൽ ഞാൻ പിന്നെ വന്നു ചോദിക്കാം എപ്പൊ ഫ്രീ ആവും?” ഒരു നമ്പർ ഇട്ടുനോക്കി.
“ഒരിക്കലും ഫ്രീ ആവില്ല ഈ കാര്യം പറഞ്ഞിട്ട് ഇങ്ങോട്ടു വരുകയും വേണ്ട.”

പിന്നീടുള്ള ദിവസങ്ങൾ കോളേജ് കഴിഞ്ഞാലുടൻ ഹോസ്പിറ്റലിലേക് വരും ഡ്യൂട്ടി കഴിയുന്നതുവരെ കാത്തുനിൽക്കും പിന്നെ അല്പം കുശലം ഒടുവിൽ കറങ്ങി തിരിഞ്ഞു അവിടെ തന്നെ എത്തും.

ഒടുവിൽ നാലാം ദിവസം…!!

“ഇയാളുടെ പ്രശ്നമെന്താ?”
“അത് ശരി ഇത്രയും ദിവസം പിന്നാലെ നടന്നിട്ട് പറഞ്ഞിട്ടും മനസിലായില്ലേ?”
“അത് പറ്റില്ല എന്ന് പറഞ്ഞാലോ”