ഇത്ത 8 [Sainu] 1087

ഞാനില്ല മൈരേ ആരെങ്കിലും കിടന്നു ഊമ്പുന്നതും ചപ്പുന്നതും കാണിക്കാൻ വന്നിരിക്കുന്നു നിനക്ക് വേറെ പണിയില്ലേ.

ഹോ എന്നാൽ നീ കാണേണ്ട പിന്നെ കാണിച്ചില്ല എന്നൊന്നും പറഞ്ഞു വന്നേക്കരുത് ഓർമ ഉണ്ടായിക്കോട്ടെ.

ഹോ

എടാ മൈരേ

ഇത് നീ ഒരിക്കലും വിചാരിക്കാത്ത ആൾക്കാരാ

ആരാടാ അത് അങ്ങിനെതെ ആൾകാർ എന്നുപറഞ്ഞോണ്ട് ഞാൻ അവന്റെ കൂടെ കൂടി.

അപ്പൊ നിനക്ക് കാണണമെന്നുണ്ട് അല്ലെ മൈരേ.

വിചാരിക്കാത്ത ആൾക്കാർ എന്ന് പറഞ്ഞപ്പോ ഒരു കൗതുകം അത്രയേ ഉള്ളു.

ഹോ അങ്ങിനിപ്പോ കൗതുകക്കാരൻ വരേണ്ട എന്ന് പറഞ്ഞോണ്ട് അവനും റഷീദും നടന്നു.

അവൻ അങ്ങിനെയൊക്കെ പറയും സൈനു നീ വാ എന്നും പറഞ്ഞോണ്ട് റഷീദ് എന്നെ വിളിച്ചു.

എന്താണെന്നു നോക്കാം ഏതായാലും ഇവിടെ വെറുതെ നിൽക്കുകയല്ലേ..

അവൻ ഞങ്ങളെ കൊണ്ട് പോയത് ക്യാന്റീനിനു അടുത്തേക്കായിരുന്നു.

ക്ലാസ്സില്ലാത്തതിനാൽ കാന്റീൻ അടച്ചു വെച്ചേക്കുവാ ആയിരുന്നു.

അതിനിടയിൽകൂടി അകത്തേക്ക് പ്രവേശിക്കാൻ ഒരു ചെറിയ വഴിയുണ്ട് ആർക്കും അത്ര പെട്ടന്നൊന്നും കണ്ടു പിടിക്കാൻ പറ്റാത്ത വഴി.

എനിക്ക് തന്നേ അറിയില്ലായിരുന്നു

ഈ വിജേഷ് ആണ് ആ വഴിയൊക്കെ എനിക്ക് കാണിച്ചു തന്നത്…

ഞങ്ങൾ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ അകത്തേക്ക് പ്രവേശിച്ചു.

അതിനകത്തായി ഒരു ചെറിയ റൂമിണ്ട് അത് കാണിച്ചു കൊണ്ട് വിജേഷ് ഞങ്ങളോട് ഇനി ശബ്ദമുണ്ടാക്കരുത് എന്നും കൈകൊണ്ടു കാണിച്ചു.

ഞാനും റഷീദും ഒനുമറിയാതെ അവൻ കാണിച്ചു തന്ന ഇടത്തേക്ക് നോക്കി..

ഞാനാകെ ഞെട്ടി.

ഞങ്ങടെ ക്ലാസ്സിൽ ഉള്ള ഒരുത്തി പേര് ശ്രീജ അവളും വേറൊരുത്തനും അവന്റെ പേര് ഗിരീഷ് അവനും കൂടി അവിടെ ആ തറയിൽ കിടക്കുന്നു.

പണി തുടങ്ങിയിട്ടില്ല.

എന്നു മനസ്സിലായി രണ്ടു പേരുടെയും ഡ്രെസ്സുകൾ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് അതായിരുന്നു.

ആ മൈരേൻ അല്ലെ ഇപ്പൊ കുറച്ചു മുന്നേ റിഹേഴ്സൽ ക്യാമ്പിൽ ഉണ്ടായിരുന്നെ എന്നാലോചിച്ചു കൊണ്ട് ഞാൻ അങ്ങോട്ട്‌ തന്നേ എന്റെ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് പോയി.

എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ട് ഒന്നിനും വ്യക്തതയില്ല..

ഒരു നേരിയ ശബ്ദം മാത്രമേ ഉള്ളു.

വെടിവെക്കാൻ വന്നവർ പിന്നെ ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിക്കില്ലല്ലോ എന്നാലോചിച്ചു കൊണ്ട് ഞാൻ റഷീദിനെ തോണ്ടി.