അവള്‍ ഉച്ചത്തില്‍ പറഞ്ഞു. പിന്നെ അവള്‍ ഗ്രേസിയുടെ കവിളില്‍ പതുക്കെ നുള്ളി.
“കാരണം ഇത് എന്‍റെ അപ്പന്‍റെ വീടാ, എന്‍റെ അമ്മേടേം…!”
അവള്‍ ചിരിച്ചു.
അവളുടെ ചിരിയൊച്ചയും മുഖവും കണ്ടപ്പോള്‍ ഗ്രേസിയ്ക്കും ചിരിക്കാതിരിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല.
“നീ നടക്കുമ്പം എന്തിനാ മൊല രണ്ടും ഇങ്ങനെ ഇളക്കിമറിച്ചു നടക്കുന്നെ?”
ഗ്രേസി ചോദിച്ചു.
“അങ്ങനെ എപ്പഴും അങ്ങനെ ഇളക്കി കുലുക്കി നടക്കുന്നത് കൊണ്ടാ ഓരോ ദിവസോം അതുങ്ങള് രണ്ടും ഇങ്ങനെ മുഴുത്ത് മുഴുത്ത് വരുന്നേ!”
“എന്‍റെ അമ്മെ, ഞാന്‍ മൊല അങ്ങനെ മനപ്പൂര്‍വ്വം കുലുക്കി നടക്കുന്നതല്ല…നടക്കുമ്പം അങ്ങനെ ആയിപ്പോകുന്നതാ! അല്ല, ഞാന്‍ എന്നേത്തിനാ മൊല കുലുക്കി ഇളക്കി നടക്കുന്നെ? അമ്മ എന്നാ ഉദ്ധേശിച്ചത്?”
“എടീ ചെറുക്കന്‍ കാണും നീ അങ്ങനെ ഒക്കെ നടന്നാ…”
ഗ്രേസി വിശദീകരിച്ചു.
“നിന്നെക്കാളും രണ്ടോ ഒന്നരയോ വയസ്സല്ലേ അവന് കൊറവ് ഉള്ളൂ..”
“അവന് കണ്ടെന്നും വെച്ച് എന്നാ? അപ്പം അമ്മേടെ മൊലയോ? വലിപ്പത്തിന്‍റെ കാര്യത്തി അതിന്‍റെ പത്ത് അയലോക്കത്ത്‌ വരുവോ എന്‍റെ മൊല! എന്നിട്ടാ!”
“സമ്മതിച്ചു…”
ഗ്രേസി പറഞ്ഞു.
“വലിപ്പത്തിന്‍റെ കാര്യത്തി നിന്‍റെ മൊലയേക്കാ വലുതാ എന്‍റെ. പക്ഷെ ഞാന്‍ നിന്നെപ്പോലെ പന്ത് കളിക്കാര് അത് എടുത്ത് പൊക്കിയിളക്കുന്നത് പോലെ അനക്കീം ഉരുട്ടീം ഒന്നും ഞാന്‍ നടക്കുന്നില്ല…”
“ഒന്ന് പോ, അമ്മെ!”
അവള്‍ മുഖം വീര്‍പ്പിച്ചു.
“സ്വന്തം വീട്ടില്‍ ഇഷ്ട്ടത്തോടെ ഓടി നടക്കുന്നത് അല്ലെയുള്ളൂ ഞാന്‍… അത് പോട്ടെ അമ്മയെന്തിനാ ചെറുക്കന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞെ? അവനെന്നാ?”
“അത് നീ ഈ കണ്ടമാനം മുഴുപ്പ് ഒള്ള മൊലേം, പാവാട ഒക്കെ പൊക്കിപ്പിടിച്ച് നിന്‍റെ തൊട വണ്ണോം ഒക്കെ കാണിച്ചു നടന്നാ….കാര്യം ആങ്ങളയാ…എന്നാലും ചോരേം നീരും ഒള്ള ഒരു ചെറുപ്പക്കാരനാ അവന്!”
ലിസി ഗ്രേസിയെ മിഴിച്ചു നോക്കി.
