കാമമോഹിതം [ഗന്ധർവ്വൻ] 530

ഞാൻ അച്ഛനോട് ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല അല്ലെങ്കിൽ കാണാമായിരുന്നു… ” ” പറയാമായിരുന്നില്ലേ…” കണ്ണൻ നടന്നു, കൂടെ ഭാമയും. “ഞാൻ ചെയ്തത് തെറ്റാണ്., എനിക്കറിയാം. പക്ഷെ എനിക്ക് പറ്റുന്നില്ല അമ്മയോടുള്ള എന്റെ സ്നേഹം ഒരിക്കലും ഒരു മകന് അവന്റെ അമ്മയോട് ഉള്ളപോലെ അല്ല…..

എനിക്ക് ഇനി അത് തിരുത്താനുംപറ്റുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല അപ്പൊ ഞാൻ മരിക്കേണ്ടവനാണ്.. എനിക്ക് അമ്മയെ അത്രക്ക് ഇഷ്ടമാണ്… ഇപ്പൊ ഇഷ്ടം മൂത്ത് ഭ്രാന്ത്‌ പിടിച്ചു അപ്പൊ ഞാൻ ചെയ്യുന്നതൊക്കെ മനസ്സിലാവാണമെങ്കിൽ അതുപോലെ ഭ്രാന്തമായ ഇഷ്ട്ടം അമ്മയ്ക്കും വേണം. അതൊരിക്കലും സംഭവിക്കില്ല അപ്പൊ ഈ ഭ്രാന്തും ഞാനും ഇവിടെ അവസാനിക്കണം……” ”

മോനെ കണ്ണാ നീ എന്തൊക്കെയാ പറയുന്നേ. നിന്റെ ഈ പ്രായത്തിന്റെ തോന്നലാണ് ഇതൊക്കെ.. കുറച്ചു കഴിയുമ്പോൾ നീ കുറച്ചുകൂടി വലുതാവും അപ്പൊ നിനക്ക് മനസ്സിലാവും ഇതൊക്കെ തെറ്റായിരുന്നു എന്ന് “….. ” എന്നാൽ എനിക്ക് അമ്മയോടുള്ള ഇഷ്ട്ടം ഈ പ്രായത്തിന്റെ അല്ല എന്റെ മരണം വരെ ഉള്ളതാണെന്ന് അമ്മക്ക് മനസ്സിലാവാൻ ഞാൻ എത്രകാലം കാത്തിരിക്കേണ്ടിവരും… ”

ഭാമ അതിശയത്തോടെ കണ്ണനെ നോക്കി. എന്റെ കണ്ണൻ തന്നെയാണോ ഇത്. ” മോനെ ഇത് തെറ്റാണ്. നമ്മൾ തമ്മിൽ അങ്ങനെ ഒരു ബന്ധം… പാടില്ല മോനെ അത് തെറ്റാണ്….. ” ” ശെരിയും തെറ്റും തീരുമാനിക്കുന്നത് ആരാണ് അമ്മേ….? നമുക്ക് ശെരിയാണ് എങ്കിൽ ശെരി, തെറ്റാണെങ്കിൽ തെറ്റ്.

അപ്പോൾ ശെരിയും തെറ്റും തീരുമാനിക്കുന്നത് നമ്മൾ തന്നെ.. പിന്നെ എനിക്ക് അമ്മയോടുള്ള ഇഷ്ടം അത് നമ്മുടെ ഉള്ളിൽതന്നെ വെച്ചാൽപോരെ മൂന്നാമത് ഒരാൾ അറിയുമ്പോഴല്ലേ പ്രശ്നമുള്ളൂ…. ” ……… ………. രാത്രി.