കാമയക്ഷി [ആര്യൻ] 311

കൊടുക്കും…”

കുഞ്ഞിന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ട ഗോപികയ്ക്ക് എന്തെന്നില്ലാത്ത പേടി ഉടലെടുത്തു…

“അയ്യേ അമ്മേടെ മോൾ എന്തിനാ കരയണേ…അമ്മ വെറുതേ കളിക്കാൻ പോയതല്ലേ…അച്ഛയോട് പറയല്ലട്ടോ…പറഞ്ഞാ അച്ഛാ അമ്മേനെ വഴക്ക് പറയില്ലേ..? “..അവൾ കുഞ്ഞിനെ ആശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു…

“വഴക്ക് പറയട്ടെ…അമ്മ എന്തിനാ ആ അങ്കിളിന് ഉമ്മ വെച്ചത്…മേത്തു കേറി ചാടിയത്…അച്ഛ വരട്ടെ മോള് എല്ലാം പറഞ്ഞ് കൊടുക്കും…”…
കുഞ്ഞു ഒരു രീതിയിലും അടുക്കുന്ന ലക്ഷണം ഇല്ല എന്ന് കണ്ട ഗോപിക പയ്യെ കരയുന്ന പോലെ കാണിക്കാൻ തുടങ്ങി…

“അപ്പൊ അച്ഛ അമ്മേനെ തല്ലട്ടെ ലെ ? ”

എത്രയൊക്കെയായാലും തന്റെ അമ്മ കരയുന്ന കണ്ട് ആ കുഞ്ഞുമനസ്സിന് നോക്കി നിൽക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല..

“ഗോപമ്മേ…
അമ്മ കരയണ്ടാട്ടോ അച്ഛ തല്ലില്ല…അച്ഛയോട് മോള് പറഞ്ഞോളാം അമ്മേം ആ അങ്കിളും കൂടി കളിക്കുവായിരുന്നു എന്ന്…ദേവു മോള് പറഞ്ഞാ അച്ഛാ കേൾക്കും അമ്മേ…എന്റെ അമ്മ കരയണ്ടാട്ടോ..” എന്ന് പറഞ്ഞു ദേവു ഗോപികയുടെ കണ്ണ് തുടച്ചു…..

എന്ത് ചെയ്യണം എന്നറിയാതെ കുഞ്ഞിന്റെ മുന്നിൽ ഇരിക്കുമ്പോഴാണ് വിവേക് ഡ്രസ്സ്‌ ഇട്ട് വന്നത്…സുഖം മുറിഞ്ഞതിന്റെ ദേഷ്യം ആ മുഖത്തുണ്ടായിരുന്നി..

“ഗോപികേ..അധികനാൾ നമുക്ക് ഇങ്ങനെ തുടരാൻ കഴിയില്ല….ഞാൻ നിന്നോട് പല പ്രാവശ്യം പറഞ്ഞതാണ് എന്റെ കൂടെ വരാൻ..”

“ഏട്ടാ പക്ഷെ കുഞ്ഞ്….”

“ഒരു വഴിയും ഇല്ലേൽ അതിനെ അങ്ങ് കൊന്ന് കള..എന്റെ കൂടെ വരുമ്പോൾ ഞാനും നീയും മാത്രം മതി…
കുഞ്ഞു കൂടെയുണ്ടെങ്കിൽ നല്ലൊരു തീരുമാനം പോലും നിനക്ക് എടുക്കാൻ പറ്റില്ല…ഇപ്പൊ തന്നെ കണ്ടില്ലേ അത് ഒന്ന് കരഞ്ഞപ്പോഴേക്കും എന്റെ കാര്യം പകുതിക്ക് വിട്ട് അതിന്റെ പുറകെ പോയത. നിനക്ക് ഈ നിന്റെ കുഞ്ഞു തന്നെയാ ഇപ്പഴും വലുത്..നാശം”…

ഉടൻ തന്നെ ഗോപിക ചാടിയെഴുന്നേറ്റ് അവനെ കെട്ടിപ്പടിച്ചു കൊണ്ട് അവന്റെ അധരങ്ങളിൽ ചുണ്ട് ചേർത്ത് ചപ്പി വലിക്കാൻ തുടങ്ങി….
പക്ഷെ ഇപ്രാവശ്യം തന്റെ കുഞ്ഞു കാണുന്നു എന്ന യാതൊരു ഉത്കണ്ഠയും അവൾക്ക് ഇല്ലായിരുന്നു..

കുഞ്ഞു ദേവിക ആണെങ്കിൽ ഇതെന്ത് കൂത്ത് എന്ന രീതിയിൽ അവരെ നോക്കി..

“അങ്ങനെ പറയല്ലേ പൊന്നേ…എനിക്കെന്റെ ഏട്ടൻ തന്നെയാ വലുത്..ഈ കൊച്ചെങ്ങാനും കണ്ട് അത് പുള്ളിക്കാരനോട് പറഞ്ഞാ അതിലും വലിയ