കളിത്തോഴി [കൊമ്പൻ] 521

“നാളെ കുഴപ്പമില്ല. ഇന്നത്തോടെ കഴിഞ്ഞു.”

“ആണോ, തേവരെ, ഹാവൂ എന്റെ ഭാഗ്യം!.” അവന്റെ ആശ്വാസം കേട്ടതും എനിക്കെന്തോ ഡൗട്ടടിച്ചു.

“അതെന്താ?” “ഹേയ്, ഒന്നുലടാ. നാളെ എനിക്ക് നിന്നോട് കുറച്ചു പേഴ്സനൽ കാര്യങ്ങൾ പറയാനുണ്ട്.”

“അതെന്താ തനിയെ പറയണ്ട കാര്യം.”

“അതെ, അതൊക്കെയുണ്ട്, അനു ചേച്ചി, നോ പറയരുത്. നാളെ നമുക്ക് അവസാനത്തെ കംപാർട്മെന്റിൽ ഇരിക്കാം, കേട്ടല്ലോ.”

“അതെന്താ പ്രത്യേകം പറയാൻ, നമ്മൾ മിക്കവാറും അവസാനത്തെ കംപാർട്മെന്റിലല്ലേ കയറുന്നതു?”

“അതല്ല. ചിലപ്പോൾ അവസാനത്തേത് ചെറിയതാണെങ്കിൽ നമ്മൾ ഇരിക്കാറില്ലല്ലോ. നാളെ ചെറുതാണെങ്കിലും അതിൽ തന്നെ ഇരിക്കാമെന്നാണ് ഉദ്ദേശിച്ചെ.”

ട്രെയിനിൽ ചിലപ്പോൾ അവസാനത്തെ കംപാർട്മെന്റ് പകുതി ലഗേജ് റൂമും ബാക്കി കുറച്ചു സീറ്റുകളും മാത്രമുള്ളതായിരിക്കും. ഇടയ്ക്കു ഞങ്ങൾ അതിൽ കയറാറുണ്ട്. എന്നാൽ കുറച്ചു കഴിയുമ്പോൾ ആരും ഉണ്ടാകാറില്ല. ചിലപ്പോൾ ഞങ്ങൾ മാത്രമേ ആദ്യം മുതലേ അതിലുണ്ടാകുകയുള്ളു.

“അതെന്താ നാളെ അതിൽ കയറുന്നതു? എന്തോ ഉണ്ടല്ലോ മനസ്സിൽ?”

“ഒന്നുമില്ല എന്റെ പെണ്ണെ.”

“എന്തോ ഉണ്ട്”

“ചേച്ചി വിചാരിക്കുമ്പോലെ ഒന്നുല്ല.” അവന്റെ നാണം എനിക്ക് മനസിലാകുമായിരുന്നു. പക്ഷെ രണ്ടാൾക്കും അത് വേണം എന്ന് നല്ലപോലെ ഉണ്ട്, തുടങ്ങാൻ പക്ഷെ നല്ല ബുധിമുട്ടും.

“ഡാ തെണ്ടി എനിക്ക് മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്.”

“ചേച്ചിപ്പെണ്ണിന് മനസിലായെങ്കിൽ എനിക്ക് അത്രയും സന്തോഷം ഹിഹി.” മാത്തൻ എന്നെ പണിയാനുള്ള കൊതി മൂത്തു നടക്കുകയാണെന്നും എനിക്ക് വ്യക്തമായി.

“അതെ വേണ്ടാത്തതൊന്നും വിചാരിച്ചു വരേണ്ടട്ടോ.”

“അങ്ങനെ പറയല്ലേ, എന്റെ പൊന്നു അനുമോളല്ലേ. നീ എന്തായാലും നാളെ വാ.”

“ശരി വരാം. വേറെ എന്തെങ്കിലും വേണോ?”

“വേറേ വേണം നീ ചെയ്യുമോ?”

“എന്നതാണാവോ?”

“അനുമോളെ, കുറ്റിക്കാടണോ അതോ വലിയ കാടാണോ?”

“അയ്യേ. പോക്കോട്ടോ. ഞാൻ കാടൊന്നും വളർത്താറില്ല.”

“ആണോ, എന്നാൽ കുഴപ്പമില്ല.” “അതിനെന്താ?”

“അല്ല, കാടാണെൽ പിന്നെ അത് കണ്ടുപിടിക്കാൻ പാടാണല്ലോ, അതാ.”

“ഈ മാത്തനു എന്ന പറ്റിയേ ഇന്ന്?”

“ഒന്നും പറ്റിയില്ല എന്റെ അനുമോളെ.”

“ശരി, എന്നാൽ കിടന്നുറങ്ങിക്കോ. ഞാൻ ഉറങ്ങാൻ പോകുന്നു. നാളെ കാണാം.”

“അനുമോളെ..”

“എന്താ മാത്താ?”

“ഡീ, പോയി ആ നനവു കഴുകിട്ടു വന്നു കിടക്കാൻ നോക്ക്. അല്ലെങ്കിൽ അവിടെ അങ്ങനെ ഇരിക്കും നനഞ്ഞു.” എനിക്കതു കേട്ടപ്പോൾ പെട്ടന്ന് അതിശയം തോന്നി. കാരണം എന്റെ അവിടെ നനഞ്ഞു തുടങ്ങിയായിരുന്നു നേരത്തെ തന്നെ.