കള്ളനും കാമിനിമാരും 12 [Prince] 252

“അഭിനയിച്ച് മടുത്തു… എനിക്കൊന്ന് റിലാക്സ് ചെയ്യണം രവി..” അജിത പറഞ്ഞു.
“അഭിനയമോ…” രവിക്ക് ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല.

“അതെ… അഭിനയം.. ചേട്ടായിയുടെ വേർപാടിന് ശേഷം, കഴിഞ്ഞ നാളുകൾ മുഴുവൻ ദുഃഖം അഭിനയിച്ചും കരഞ്ഞും തീർത്തു. എൻ്റെ മുഖത്ത് അൽപ്പം സന്തോഷം വിടർന്നാൽ അപ്പച്ചൻ്റെ കൂടെ കിടക്കേണ്ടിവരും.. അതൊഴിവാക്കാൻ അഭിനയമായിരുന്നു പോംവഴി ..”
അമ്പടി കള്ളി…. രവി മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു.

“അന്ന്, രവിക്ക് ഞാൻ വാക്ക് തന്നില്ലേ – വെളുപ്പിന് വരുമെന്ന്. അത് പാലിക്കാൻ എനിക്ക് കഴിഞ്ഞില്ല. രവിയിൽനിന്നും ഇനിയൊരു സുഖം അനുഭവിച്ചിട്ടേ അപ്പച്ചന് ഞാൻ വഴങ്ങൂ എന്ന് അന്നേ ഞാൻ തീരുമാനിച്ചിരുന്നു..” അജിതയുടെ ധൈര്യംകണ്ട് രവി, കാര്യങ്ങളുടെ കിടപ്പ് മനസ്സിലാക്കി ഊറി ചിരിച്ചു.

“ഭർത്താവ് മരിച്ചിട്ട് സങ്കടം ഒന്നുമില്ലേ….” രവി വണ്ടി മുന്നോട്ടെടുത്തു.

“ആർക്ക് സങ്കടം… എന്തിന് സങ്കടം… താലികെട്ടി കൊണ്ടുവന്ന്, കട്ടിലിൽ ചുമ്മാ കൂട്ടുകിടക്കുന്ന ആളോട് എന്ത് വികാരം? രവിക്ക് കേൾക്കണോ? കെട്ടിൻ്റെ മൂന്നാം നാൾ എൻ്റെ സീൽ പൊട്ടിച്ചത് കെട്ടിയോൻ്റെ സാക്ഷാൽ അപ്പൻ!!! അപ്പോൾ ആര് ചത്താലാണ് ഞാൻ ശരിക്കും കരയേണ്ടത്…

രവി പറ…” കാറ്റിൽ സാരി മാറിയപ്പോൾ, അജിതയുടെ  വെളുത്ത മുലയിടുക്കിൽ രവിക്ക് നോക്കാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. കണ്ണ് തെല്ലൊന്ന്  താഴ്‌ത്തിയപ്പോൾ രണ്ട് മടക്കിൽ മനോഹരമായ വെളുത്ത വയർ കാണായി.

“തനിക്കും കൂടി സ്വന്തമായ പൂമേനി…” രവി ഉള്ളിൽ പറഞ്ഞു.

വണ്ടി നഗരവും നാടും കടന്ന് പൊയ്ക്കൊണ്ടിരുന്നു. ഇടയ്ക്ക് ഊണും പിന്നെ ചായയും കഴിച്ച്, ഇരുവരും ചുരം കയറി. ഏകദേശം എട്ടുമണിയോടെ അവർ വയനാട്ടിലെ ഒരു ചെറു ഗ്രാമത്തിൽ എത്തി. വണ്ടി ഒതുക്കിയിട്ട്, ഡോർ പൂട്ടി, ബാഗുമായി ഇരുവരും പുറത്തിറങ്ങി.
“നല്ല തണുപ്പ്…അല്ലെ…” രവി പറഞ്ഞു.