കല്ല്യാണപെണ്ണ് അഷിതയുടെ കഥ [Jungle Boys] 294

മഹേഷ്: നീ ആ ടവ്വല് അഴിച്ച് കള
എന്നു പറഞ്ഞു എന്റെ അടുത്തേക്ക് വരുന്ന മഹേഷിനെ കണ്ട് ഞാന്‍ നാണത്തോടെ മുറിയുടെ മൂലയിലേക്ക് ഓടി. പിന്നാലെ മഹേഷും. ഞാന്‍ പിടികൊടുത്തില്ല ബെഡ്ഡിനു ചുറ്റും ഓടി. അപ്പോളും ഞാന്‍ മാറിലെ എന്റെ കൈ മാറ്റിയിരുന്നില്ല. ബെഡ്ഡിന്റെ അങ്ങേ ഭാഗത്തുനിന്നുകൊണ്ട്
മഹേഷ്: നീ എന്ത് സാധനമാണെടി. ഇപ്പൊ നിന്നെ കണ്ടാ കുഴിയിലേക്ക് കാലും നീട്ടിയിരിക്കുന്ന വയസന്‍ വരെ എഴുന്നേറ്റുവരും
എന്നു പറഞ്ഞു എന്റെ ഭാഗത്തേക്ക് മഹേഷ് ചാടി. എന്റെ തോളില്‍ പിടിച്ചു. പിടികൊടുക്കാതെ ഞാന്‍ ബെഡ്ഡിന്റെ തല ഭാഗത്തു പോയി നിന്നു. താഴെ ഭാഗത്തുനിന്നു കുണ്ണ കയ്യിലെടുത്തുകൊണ്ട്
മഹേഷ്: കണ്ടോടി ഇത് ഇങ്ങനെയായത് നീ കാരണമാ
ഞാന്‍ താഴേക്ക് നോക്കി. ശരിയാണ് അത് നല്ല വലിപ്പം വെച്ചു. എന്നെ നോക്കി മഹേഷ് അതിന്റെ തൊലി പുറക്കോട്ടുവലിച്ചു. അപ്പോള്‍ ചുവന്ന നീളമുള്ള ഒരു ബോള്‍ പോലെയുള്ളത് പുറത്തേക്ക് നീണ്ടുവന്നു. എന്നിട്ട് എന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചു. പെട്ടെന്ന് അടുത്തേക്ക് ഓടി അടുത്ത മഹേഷിനെ കണ്ട ഞാന്‍ ബെഡ്ഡില്‍ കയറി മറുഭാഗത്തേക്ക് ചാടാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതിനിടെ എന്റെ ടവ്വല്‍ പറച്ചു കളഞ്ഞു. പെട്ടെന്ന് എന്റെ മാറിലെ ഇടതുകൈ മാറ്റി ഞാന്‍ പൂറുഭാഗത്തു വെച്ചു മറച്ചു. വലതുകൈകൊണ്ട് എല്‍ ആകൃതിയില്‍ മാറ് മറച്ചു. എന്നാലും എന്റെ മുലയുടെ ഭൂരിഭാഗവും മഹേഷിന് കാണാമായിരുന്നു. അലമാറയുടെ ഭാഗത്തിപ്പോള്‍ മഹേഷാണ് നില്‍ക്കുന്നത്. കയ്യില്‍ ഞാനുടുത്തിരുന്ന ടവ്വലുമായി എന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചോണ്ട് നില്‍ക്കുകയാണ്. നഗ്നത മറയ്ക്കാന്‍ എന്തെങ്കിലും കിട്ടുമോന്ന് അറിയാന്‍ ഞാന്‍ താഴോട്ടുനോക്കി. മുറിയുടെ മൂലയില്‍ സാരിയുംമറ്റും കൂട്ടിയിട്ടതു ഞാന്‍ കണ്ടു. അത് ഞാനെടുക്കുമെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ മഹേഷ് ഓടി അത് വാരിയെടുത്ത് ടവ്വലും എല്ലാംകൂടെ അലമാറയില്‍ വെച്ച് ലോക്ക് ചെയ്തു. താക്കോലുമായി ബെഡ്ഡില്‍ വന്നിരുന്നു. നിസ്സാഹയതോടെ ഞാന്‍ അപേക്ഷിച്ചു
അഷിത: മഹേഷേട്ടാ പ്ലീസ്, എനിക്ക് വേഷം മാറണം
മഹേഷ്: അതിനെന്താ? ഞാന്‍ ചെയ്യേണ്ടത്..?
അഷിത: അലമാറയുടെ താക്കോല്‍ താ?
മഹേഷ്: താക്കോല്‍ തരാം. നീ ആ കയ്യൊന്നു മാറ്റ്
അഷിത: ചേട്ട കളിക്കല്ലേ… പ്ലീസ്
മഹേഷ്: നിനക്ക് തുണിയുടുക്കണമെങ്കില്‍ മതി
അഷിത: ന്റെ കൃഷ്ണ എതെന്ത് ചതി? താഴെ എന്നെ കാണാതായാല്‍ അമ്മ എന്ത് വിചാരിക്കും?
മഹേഷ്: നീ ഇന്ന് ഈ റൂമില്‍നിന്ന് ഇറങ്ങിയില്ലെങ്കില്‍ എനിക്കൊന്നുമില്ല. ഞാന്‍ പറയുന്നതുപോലെ കേട്ടാല്‍ പെട്ടെന്ന് പോവാം.
വിഷമത്തോടെ മഹേഷിന്റെ കുറച്ചകലെ വന്നുനിന്നുകൊണ്ട് അഷിത: ഞാനെന്താ ചെയ്യേണ്ടത്..?