കല്ല്യാണപെണ്ണ് അഷിതയുടെ കഥ [Jungle Boys] 294

മഹേഷ്: വേഗം ഡ്രസ് മാറ്റി താഴോട്ട് ചെല്ല്. സമയം ഏഴാവുന്നു.
ദേഷ്യത്തോടെ മഹേഷിനെ നോക്കുന്ന അഷിതയോട്
മഹേഷ്: എല്ലാ ഭാര്യാ ഭര്‍ത്താക്കന്മാരും ഇങ്ങനെയൊക്കെ തന്നെയാണ്. സംശയമുണ്ടെങ്കില്‍ ചോദിച്ച് നോക്ക്.
എന്നുപറഞ്ഞ് ബാത്തുറൂമില്‍ കയറി കതകടയ്ക്കുന്ന മഹേഷ്. പ്രഭാതകര്‍മ്മങ്ങള്‍ ചെയ്ത് പുറത്തിറങ്ങിയപ്പോള്‍ അതേ ഇരുത്തമിരിക്കുന്ന അഷിതയുടെ അടുത്തിരുന്നു അവളെ ചുംബിച്ചുകൊണ്ട്
മഹേഷ്: പിണക്കം മാറിയില്ലേ, ആദ്യം ചെയ്യുമ്പോള്‍ വേദനയുണ്ടാവും പിന്നെ പിന്നെ അത് ശീലമാവും. നീ വേഷം മാറി ഒരു ചായകൊണ്ടുവാ
ദേഷ്യത്തോടെ അഷിത: എനിക്ക് ഒന്നൂടെ കുളിക്കണം
ചിരിച്ചുകൊണ്ട് മഹേഷ്: ഓ ഭാഗ്യം. ഒന്ന് സംസാരിച്ചല്ലോ. നീ ഇപ്പോളാ ഒരു ഭാര്യയായത്. എന്റെ ഭാര്യ ഇങ്ങനെ വേണം
എന്നു പറഞ്ഞു മഹേഷ് അവളെ നെറ്റിയില്‍ ചുംബിച്ചു. അതവളില്‍ സന്തോഷമുണ്ടാക്കി.
മഹേഷ്: നമുക്ക് ഇന്ന് നിന്റെ വീട്ടില്‍ പേവണ്ടേ..?
ചിരിച്ചുകൊണ്ട് അഷിത: ഉം
മഹേഷ്: ഞാന്‍ മോണിംഗ് വാള്‍ക്കിന് പോവാണ്. പോയിവരുമ്പോളേക്കും റെഡ്ഡിയാവ്.
എന്നു പറഞ്ഞു വാതില്‍ തുറന്നു പോവുന്ന മഹേഷ്. പിന്നാലെ ചെന്ന് വാതില്‍ അടയ്ക്കുന്ന അഷിത. ബാത്തുറൂമിലേക്ക് നടക്കുന്നു. ഇപ്പോള്‍ ശരിക്കും കാലുകള്‍ക്കിടയില്‍ വേദനയുണ്ട്. കുണ്ടിയിലും പുറിന്റെ ഭാഗത്തും തുല്യമായ വേദന. നടക്കുമ്പോള്‍ അത് നന്നായി അനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ട്. ബാത്തുറൂമില്‍ കയറി കുളിച്ച് നഗ്നതയോടെ പുറത്തിറങ്ങി അലമാറ തുറന്ന് സെല്‍ഫില്‍നിന്ന് ഒരു ലൈറ്റ് റോസ് കളര്‍ മാക്‌സി അണിഞ്ഞ് തലമുടി ടവ്വലില്‍ കെട്ടി കണ്ണാടിക്ക് മുന്നില്‍ പോയിനിന്നു. താന്‍ ശരിക്കും മാറിയിരിക്കുന്നു. ഇന്നലെ വരെ ഒരു സാധാരണ പെണ്ണായിരുന്ന ഞാനിന്ന് എത്രമായിരിക്കുന്നു. ഇന്നലത്തെ ഒരുരാത്രിയും ഇന്നത്തെ രാവിലെയും എന്നെ ശരിക്കും മാറ്റി. ഈ രണ്ടുനാള്‍കൊണ്ട് എന്തെല്ലാമാണ് നടന്നത്. അത് അങ്ങനെ തന്നെയാണ് വേണ്ടത്. ഭാര്യ ഭര്‍ത്താവിനും ഭര്‍ത്താവ് ഭാര്യക്കും മാത്രം അവകാശപ്പെട്ടതാണ്. കണ്ണെഴുതി പൊട്ടുതൊട്ട് കുറച്ച് പൗഡറിട്ട് വേഗം കോണികളിറങ്ങി ഞാന്‍ താഴോട്ടു ചെന്നു. അടുക്കളയില്‍ അമ്മ ജോലിത്തിരക്കിലായിരുന്നു. എന്നെ കണ്ടു ചിരിച്ചുകൊണ്ട്
ഭാരതി: മോള് എഴുന്നേറ്റോ..? സമയം എട്ടാവുന്നതേയുള്ളൂ. മഹേഷ് എഴുന്നേല്‍ക്കാന്‍ ഇനിയും താമസിക്കും. നമ്മുടെ സമയത്തേക്കാള്‍ അവന്റെ നാട്ടിലെ സമയം നാലര മണിക്കൂര്‍ പിന്നോട്ടാ.
അഷിത: മഹേഷേട്ടന്‍ എഴുന്നേറ്റ് മോണിംഗ് വാള്‍ക്കിന് പോയി
ഭാരതി: ഇത്ര നേരത്തെ എഴുന്നേറ്റോ..? അവന് നേരവും കാലവുമില്ല. നടക്കണമെന്ന് തോന്നിയാല്‍ ഏത് സമയവും ഇറങ്ങി നടക്കും.
അഷിത: ചായ ഞാനുണ്ടക്കാം അമ്മേ…?