കല്യാണത്തിലൂടെ ശാപമോക്ഷം [Revised and Extended] [kkwriter 2024] 1941

മനോജ്- മധുമന ഇല്ലത്തേക്ക് ഒരു പെണ്ണിനെ ആലോചിക്കുമ്പോൾ അതിന്റെതായ അന്തസ്സ് ഞാൻ നോക്കാതെ ഇരിക്കോ?

ഓപ്പോൾ- ഞാൻ അതല്ലാ ഉദ്ദേശിച്ചെ. പൂർണ ചന്ദ്ര ദിവസം ഉള്ള ആയില്യക്കാരി ഒരു കുട്ടിയെ ആണ് ഞങ്ങൾക്ക് ആവശ്യം.

മനോജ്- അത് എന്താ ഒരു ഡിമാൻഡ്? സാധാരണ പഠിപ്പ് വേണം അത്യാവശ്യം ചുറ്റുപാട് വേണം എന്നൊക്കെയാ ആളുകൾ പറയുന്നേ.

ഓപ്പോൾ- അരുണിന്റെ ജാതകത്തിന് അങ്ങനെ ഒരു പെണ്ണ് വേണം.

മനോജ്- മ്മ്.

ഓപ്പോൾ- പൈസയും കുടുംബവും ഒന്നും ഒരു പ്രശ്നം അല്ല.

മനോജ്- മ്മ് നിങ്ങള് ധൈര്യമായി ഇരിക്ക്. ഒരു പെണ്ണിനെ ഞാൻ കൊണ്ട് തരാം.

ഓപ്പോൾ- പിന്നെ ഒരു കാര്യം കൂടി.

മനോജ്- ഇതിപ്പോ കുറെ ആയല്ലോ എന്റെ ലക്ഷ്മി.

ഓപ്പോൾ- ഇതും കൂടിയെ ഒള്ളൂ

മനോജ്- എന്നാ പറ.

ഓപ്പോൾ- ഈ പത്തു ദിവസത്തിനുള്ളിൽ കല്യാണം നടത്താൻ ഉള്ളതാ.

മനോജ്- നിങ്ങൾ എന്താ പറയുന്നേ പത്തു ദിവസം കൊണ്ട് കല്യാണം നടത്താൻ ആരെങ്കിലും സമ്മതിക്കോ?

ഓപ്പോൾ- നിങ്ങൾ ഒന്ന് ശ്രമിക്ക്.

മനോജ്- ഞാൻ നോക്കാം പക്ഷേ ഉറപ്പ് പറയുന്നില്ല.

ഓപ്പോൾ- ഈ കല്യാണം നടന്നാ മനോജ് ചോദിക്കുന്ന കാശ് ഞാൻ തരും.

ഓപ്പോളിന്റെ ആ വാക്കുകൾ മനോജിന്റെ കാതുകളെ ഇമ്പം കൊള്ളിച്ചു.

മനോജ്- ലക്ഷ്മി പേടിക്കണ്ടാ. ഒരു കുട്ടിയെ കണ്ട് പിടിക്കുന്ന കാര്യം ഞാൻ ഏറ്റു.

ഓപ്പോൾ- മ്മ്.

ഓപ്പോൾ ഫോൺ കട്ട് ചെയ്തു.

മാലിനി ആകാംഷയോടെ ഓപ്പോളിന്റെ വാക്കുകൾക്കായി കാത്തിരുന്നു.

മാലിനി- ഓപ്പോളേ അയാൾ എന്ത് പറഞ്ഞൂ?

ഓപ്പോൾ- അയാൾ ശരിയാക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞു.

മാലിനി- അയാളെ കൊണ്ട് അതിന് സാധിക്കോ?

ഓപ്പോൾ- അയാൾക്ക് ഇവിടെ ഉള്ള എല്ലാവരെയും അറിയാം. പിന്നെ ഞാൻ, ചോദിക്കുന്ന പൈസ തരാന്ന് പറഞ്ഞു.

മാലിനി- മ്മ്.

ഓപ്പോൾ- പൈസ കിട്ടുന്ന് അറിഞ്ഞാൽ സ്വന്തം ഭാര്യയെ വരെ കെട്ടിക്കുന്ന ജാതിയാ.

മാലിനി- മ്മ്

ഓപ്പോൾ- എന്തായാലും ഇയാളെ മാത്രം ആശ്രയിച്ച് ഇരിക്കണ്ടാ. നമുക്ക് വേറെയും വഴി നോക്കാം

മാലിനി- ഞാൻ എന്റെ വഴിക്കും നോക്കാം.

ഓപ്പോൾ- മ്മ്. പിന്നെ വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റിയ ആരോടെങ്കിലും പറഞ്ഞാൽ മതി.

മാലിനി- ശരി.

മാലിനി അവളുടെ വഴിക്കും കാര്യങ്ങൾ നീക്കി.

രണ്ട്-മൂന്ന് ദിവസങ്ങൾ കടന്ന് പോയി. അവർ പ്രതീക്ഷിച്ചത് പോലെയുള്ള ഫലം അവർക്ക് ലഭിച്ചില്ല. അതിന്റെ നിരാശയും അവർക്കിടയിൽ ഉണ്ട്.

ഓപ്പോൾ- മാലിനി ആ മനോജ് വിളിക്കുന്നില്ലല്ലോ.

മാലിനി വിഷമത്തോടെ പറഞ്ഞു,

മാലിനി –ആണോ?

ഓപ്പോൾ- അതെ. ഇതിപ്പോ കുറച്ചു ദിവസം ആയല്ലോ? ഇനി നമ്മളെ കൊണ്ട് അത് സാധിക്കില്ലേ?

മാലിനി- എന്തായാലും രണ്ട് ദിവസം കൂടി കാത്തിരിക്കാം.

ഓപ്പോൾ- മ്മ്.

അന്ന് രാത്രി ഓപ്പോളേ മനോജ് വിളിച്ചു,

മനോജ്- ഹലോ ലക്ഷ്മി.

ഓപ്പോൾ ആകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു,

ഓപ്പോൾ- പറയൂ മനോജ്.

മനോജ്- ലക്ഷ്മി പറഞ്ഞത് പോലെ ഞാൻ രണ്ട് പേരെ കണ്ട് പിടിച്ചു.

അത് കേട്ടപ്പോൾ ഓപ്പോളുടെ ഉള്ളിൽ സന്തോഷം നിറഞ്ഞു.

ഓപ്പോൾ- ആണോ?

മനോജ്- പക്ഷേ ഒരു പ്രശ്നം ഉണ്ട്.

ഓപ്പോളിന്റെ മുഖത്തെ പ്രസരിപ്പ് അത് കേട്ടപ്പോൾ മാഞ്ഞു.

ഓപ്പോൾ- എന്ത് പ്രശ്നം?

മനോജ്- അവർക്ക് ഈ കല്യാണത്തിൽ താല്പര്യം ഇല്ല.

അതും കൂടി കേട്ടപ്പോൾ ഓപ്പോളുടെ സങ്കടം വർധിച്ചു.

ഓപ്പോൾ- അതെന്താ?

മനോജ്- നിങ്ങളുടെ കുടുംബത്ത് എന്തോ ശാപം ഉണ്ടെന്നാ സംസാരം. അതും പോരാഞ്ഞ് അവിടുത്തെ പെണ്ണുങ്ങൾ എല്ലാം വിധവ ആവും എന്നാ നാട്ടുകാര്‌ പറയുന്നേ.

ഓപ്പോൾ- അതൊക്കെ നാട്ടുകാര്‌ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞ് ഉണ്ടാക്കുന്നത് ആണ്.

മനോജ്- ആയിരിക്കാം. പക്ഷേ ജീവനോടെ രണ്ട് ഉദാഹരണങ്ങൾ ഉള്ളപ്പോൾ അവർക്ക് വിശ്വസിക്കാതെ ഇരിക്കാൻ പറ്റുവൊ?

അത് കേട്ടപ്പോൾ ഓപ്പോളിന്റെ വായ അടഞ്ഞു. അവൾക്ക് എന്ത് സംസാരിക്കണം എന്ന് കൂടി അറിയാതെയായി.

മനോജ്- എന്നോട് ക്ഷമിക്ക് ലക്ഷ്മി. നിങ്ങൾ പറഞ്ഞ സമയത്ത് ഒരു പെണ്ണിനെ കണ്ടെത്താൻ എനിക്കെന്നല്ല ആരെ കൊണ്ടും സാധിക്കില്ല.

ഓപ്പോൾ- മനോജെ ആ കുട്ടികളുടെ നമ്പർ ഒന്ന് തരോ ഞാൻ സംസാരിക്കാം.

മനോജ്- തന്നിട്ടും വല്യ പ്രയോജനം ഇല്ല. അവർ ഉറച്ച മട്ടാ. ഇനി നിങ്ങൾ അവരെ വിളിച്ചാൽ നമ്പർ തന്നതിന് എന്നോട് ഇഷ്ട ക്കുറവ് ഉണ്ടാവും. വെറുതെ എന്റെ കഞ്ഞിയിൽ പാറ്റ ഇടല്ലേ.

ഓപ്പോൾ- മ്മ്.

മനോജ്- അപ്പോ ശരി.

ഓപ്പോൾ- മനോജിന് എത്ര രൂപയാ തരേണ്ടത്?

മനോജ്- കല്യാണം നടന്നാൽ മാത്രമേ ഞാൻ പൈസ വാങ്ങു. അത് കൊണ്ട് വേണ്ടാ.

ഓപ്പോൾ- മ്മ്.

മനോജ് കാൾ കട്ട് ചെയ്തു.

ഓപ്പോൾക്ക് ആകെ ഉണ്ടായ പിടിവള്ളിയും നഷ്ടപ്പെട്ട അവസ്ഥയായി. അവൾ ഇത് പറയാൻ മാലിനിയുടെ അടുത്ത് ചെന്നു.

ഓപ്പോൾ- മാലിനി…

മാലിനി- എന്താ ഓപ്പോളേ? എന്തുപറ്റി? മുഖം ഒക്കെ വല്ലാതെ ഇരിക്കുന്നു?

ഓപ്പോൾ- മനോജ് വിളിച്ചിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.

മാലിനി ആകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു,

മാലിനി- എന്നിട്ട് അയാൾ എന്ത് പറഞ്ഞു?

ഓപ്പോൾ- അയാളെ കൊണ്ട് അതിന് സാധിക്കില്ല എന്ന് തീർത്ത് പറഞ്ഞു.

മാലിനിയുടെ മുഖത്തും വിഷമം നിറഞ്ഞു.

മാലിനി- മ്മ്. എന്റെ വഴിയും അടഞ്ഞു. ഓപ്പോൾ പറഞ്ഞ ആള് വല്ല പോംവഴിയും കണ്ടെത്തും എന്ന പ്രതീക്ഷയിൽ ആയിരുന്നു.

ഓപ്പോൾ- മ്മ്. അയാൾ രണ്ട് പേരെ കണ്ടെത്തിയത് ആണ്.

മാലിനി- എന്നിട്ട്?

ഓപ്പോൾ- നമ്മുടെ നാട്ടുകാര് തെണ്ടികൾ ഓരോന്ന് പറഞ്ഞ് അത് മുടക്കി.

മാലിനി- അവർ എന്താ പറഞ്ഞേ?

ഓപ്പോൾ- അരുണിനെ കെട്ടിയാൽ അവൾ നമ്മളെ പോലെ വിധവ ആവൂന്ന്.

മാലിനി- ഈ നാട്ടുകാർക്ക് വേണ്ടി നമ്മൾ എന്തോരം സഹായം ചെയ്തതാ. എന്നിട്ടും അവർക്ക് എങ്ങനെ ഇതൊക്കെ പറയാൻ സാധിക്കുന്നു?

ഓപ്പോൾ- ആരാന്റെ അമ്മക്ക് പ്രാന്ത് പിടിച്ചാൽ കാണാൻ നല്ല ചേലല്ലേ?

മാലിനി- അതെ.

ഓപ്പോൾ- എന്തായാലും നമുക്ക് കുടുംബക്ഷേത്രം വരെ നാളെ പോവാം. ദേവിയോട് മനസ്സുരുകി പ്രാർത്ഥിക്കാം.

മാലിനി- ശരി.

ഓപ്പോൾ- പിന്നെ, ഇവിടെ നടന്നത് ഒന്നും അരുൺ അറിയണ്ടാ.

മാലിനി- ശരിയാ വെറുതെ അവന്റെ മന:സമാധാനം കളയണ്ടാ.

അന്ന് രാത്രി മനസ്സിൽ ഒരായിരം സങ്കടങ്ങൾ അടക്കിപ്പിടിച്ചു കൊണ്ട് അവർ ഉറങ്ങി.

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ അവർ മൂന്ന് പേരും കുടുംബക്ഷേത്രത്തിൽ പോയി. എന്നിട്ട് മനസ്സ് ഉരുകി പ്രാർത്ഥിച്ചു. മാലിനിയും ഓപ്പോളും അരുണിന്റെ പേരിൽ കുറെ വഴിപാടും കഴിച്ചു. എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ച് ഇല്ലത്തേക്ക് പോയി.

അമ്മയുടെയും ഓപ്പോളിന്റെയും മുഖത്തുള്ള ഭാവമാറ്റം അരുണിനെയും വിഷമിപ്പിച്ചു. പക്ഷേ അവൻ ഒന്നും ചോദിക്കാനും നിന്നില്ല.

മേപ്പാടന്റെ ആശ്രമത്തിൽപോകുന്നതിന്റെ തലേ ദിവസം രാത്രി മാലിനിയും ഓപ്പോളും സംസാരിക്കാൻ തുടങ്ങി.

മാലിനി- ഓപ്പോളേ എനിക്ക് നല്ല ടെൻഷൻ ഉണ്ട്.

ഓപ്പോൾ- അതൊക്കെ മാറും. നീ പേടിക്കണ്ടാ.

മാലിനി- മേപ്പാടൻ പറഞ്ഞതുപോലെ ഒരു കുട്ടിയെ കണ്ടെത്താൻ നമുക്ക് സാധിച്ചില്ലല്ലോ?

ഓപ്പോൾ- നമ്മൾ പരിശ്രമിക്കാഞ്ഞിട്ടല്ലല്ലോ? കിട്ടാത്തതുകൊണ്ടല്ലേ?

മാലിനി- അരുണിന് നല്ല പേടിയായി കാണും.

ഓപ്പോൾ- നമ്മുടെ മുന്നിൽ ഇപ്പോഴും ഒരു വഴി ഉണ്ടെന്നല്ലേ നീ അന്ന് പറഞ്ഞത്?

മാലിനി- അതെ. പക്ഷേ അത് എന്തോ അറ്റ കൈ പ്രയോഗം ആണ്. അതാ എന്റെ പേടി.

ഓപ്പോൾ- ഏയ്യ്. അത് വല്ല പൂജയോ മറ്റോ ആയിരിക്കും.

മാലിനി- എനിക്ക് തോന്നുന്നത് എന്തെങ്കിലും ബലി ആയിരിക്കുമെന്നാ.

ഓപ്പോൾ- എന്തൊക്കെ ആയാലും അരുണിന് വേണ്ടി നമ്മൾ അത് ചെയ്യണം.

മാലിനി- അതെ.

ഓപ്പോൾ- നീ ഇപ്പോ കിടന്നോ നാളെ പോവാൻ ഉള്ളത് അല്ലേ?

മാലിനി- അപ്പോൾ ഓപ്പോൾ വരുന്നില്ലേ?

ഓപ്പോൾ- നിങ്ങൾ പോക്കോ. ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി ഇവിടെ ഇരുന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ചോളാം.

മാലിനി- ഓപ്പോൾ ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കിൽ എനിക്ക് ഒരു ധൈര്യം ആയേനെ.

ഓപ്പോൾ- ഞാൻ എപ്പോഴും കൂടെ ഉണ്ട്.

മാലിനി- മ്മ്.

ആ രാത്രി കടന്ന് പോയി.

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ അരുണും മാലിനിയും ദൈവങ്ങളോട് മുട്ടിപ്പായി പ്രാർത്ഥിച്ചു.

ഇറങ്ങാൻ നേരം ഓപ്പോൾ മാലിനിയോട് പറഞ്ഞു,

ഓപ്പോൾ- മാലിനി, പോകും വഴി അവന്റെ കൂടെ ചിരിച്ചും കളിച്ചും ഇരിക്കണം. അവന് നല്ല പേടിയുണ്ടെന്ന് കണ്ടാൽ അറിയാം.

മാലിനി- അത് ഞാൻ മാറ്റിക്കോളാം.

ഓപ്പോൾ- ശരി. എന്നാ പോയിട്ട് വാ.

മാലിനിയുടെ ഉള്ളിലും ഭയം ഉണ്ട്. പക്ഷേ അവന്റെ മുന്നിൽ ചിരിച്ച് കളിച്ച് ഇരിക്കാതെ അവൾക്ക് വേറെ വഴി ഇല്ല. കാർ സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്ത് അവർ യാത്ര തുടങ്ങി ആദ്യമൊന്നും മാലിനിക്ക് അരുണിനോട് സംസാരിക്കാൻ വാക്കുകൾ കിട്ടിയിരുന്നില്ല. എന്നാലും അവൾ മനസ്സിലെ വിഷമങ്ങൾ ഒതുക്കി ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ അരുണിനോട് ചോദിച്ചു,

മാലിനി- നീ എന്താടാ മോനെ ഒന്നും മിണ്ടാത്തെ?

അരുൺ ആകെ വിഷമത്തിൽ പറഞ്ഞു,

അരുൺ- ഒന്നും ഇല്ല.

മാലിനി- ദേ നീ പേടിക്കും പോലെ ഒന്നും നടക്കില്ല. ഒരു പൂജ കൊണ്ട് എല്ലാം ശരിയാവുമായിരിക്കും.

അരുൺ- അമ്മക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോ എല്ലാം ശരിയാവും എന്ന്? എനിക്ക് എന്തോ ഉള്ള പ്രതീക്ഷ പോയി.

മാലിനി- ദേ ഈ മുഖം വെച്ചു കൊണ്ട് ആ സ്വാമിയുടെ അടുത്ത് ചെല്ലണ്ടാ. അദ്ദേഹത്തിന് അത് ഒട്ടും ഇഷ്ടപ്പെടില്ല

അരുൺ- മ്മ്.

മാലിനി- നീ ആ പേടി ഒക്കെ എടുത്ത് കളഞ്ഞ് നമ്മൾ ഒരു ട്രിപ്പിന് പോകാണ് എന്ന് കരുത്.

അരുൺ- ശരി .

അവർ പിന്നെയും ഓരോന്ന് പറഞ്ഞ് ചിരിച്ചും കളിച്ചും ഇരുന്നു. അവരുടെ മനസ്സിൽ നിന്ന് പതിയെ പേടിയും ടെൻഷനും പോയി. അവസാനം അന്ന് ജീപ്പ് വന്ന സ്ഥലത്ത് എത്തി. അവർ നോക്കിയപ്പോൾ ജീപ്പ് പുറപ്പെട്ടു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. മാലിനിയും അരുണും വണ്ടി നിർത്താൻ ശബ്ദം ഉണ്ടാക്കി. അവരുടെ ശബ്ദം കേട്ട് വണ്ടി നിർത്തി. പെട്ടെന്ന് തന്നെ അവർ വണ്ടിയുടെ അടുത്തേക്ക് ഓടി. മാലിനി ഓടുന്നതിന്റെ ഇടയിൽ അവളുടെ സാരി കൊണ്ട് ശരീരം നന്നായി മറച്ചു ജീപ്പിന്റെ അടുത്ത് എത്തി. അവർ അതിൽ കയറി. അവർക്ക് പുറമെ വേറെ രണ്ട് ഫാമിലിയും അകത്ത് ഉണ്ടായിരുന്നു. മാലിനി അവരെ നോക്കി ചിരിച്ചു. അവരും മാലിനിയെ നോക്കി ചിരിച്ചു.

തിങ്ങി ഞെരുങ്ങി അവർ ഒരു വിധത്തിൽ ആശ്രമത്തിൽ എത്തി. എല്ലാവരും ഇറങ്ങി. മുൻപേ വന്നത് മറ്റുള്ളവർ ആയത് കൊണ്ട് മാലിനിക്കും അരുണിനും കുറെ നേരം വെയിറ്റ് ചെയ്യേണ്ടി വന്നു. അത് അവരിലെ ഭയത്തെ വർധിപ്പിച്ചു. ഏറെ നേരത്തെ കാത്തുനിൽപ്പിന് ഒടുവിൽ മാലിനിയെയും അരുണിനെയും അകത്തേക്ക് വിളിച്ചു. മാലിനിയും അരുണും അകത്ത് കയറി.

മേപ്പാടൻ- ഇരിക്കൂ.

മാലിനിയും അരുണും മേപ്പാടന്റെ മുന്നിൽ ഇരുന്നു.

മേപ്പാടൻ- വധു എവിടെ?

മാലിനി അൽപ്പനേരം മൗനം പാലിച്ചു. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു,

മാലിനി- ഒരു കുട്ടിയെ എനിക്ക് കണ്ടെത്താൻ സാധിച്ചില്ല സ്വാമി.

മേപ്പാടന്റെ മുഖത്ത് കുറച്ചു ദേഷ്യം വന്നു.

മേപ്പാടൻ- നിങ്ങളോട് ഞാൻ തീർത്ത് പറഞ്ഞതല്ലേ ഒരു കുട്ടിയെ കൊണ്ട് വരണം എന്ന്?

മാലിനി- ഞങ്ങൾ ഒരുപാട് ശ്രമിച്ചു. പക്ഷേ കിട്ടിയില്ല സ്വാമി.

മേപ്പാടൻ ഈ തവണ ഒന്ന് അടങ്ങി.

മേപ്പാടൻ- നിങ്ങൾ കുറച്ചു നാൾ മുന്നേ വരണമായിരുന്നു.

മാലിനി- അങ്ങയെ പറ്റി ഉള്ള വിവരം ലഭിച്ച പിറ്റേന്ന് തന്നെ ഞങ്ങൾ ഇവിടെ വന്നു സ്വാമി.

മേപ്പാടൻ- മ്മ്.

മാലിനി- അങ്ങയുടെ കൈയിൽ ഒരു അറ്റകൈ പ്രയോഗം ഉണ്ടെന്നല്ലേ അന്ന് പറഞ്ഞത്?

മേപ്പാടൻ – ഒരു വഴി ഉണ്ട്. ഇനി അതേ ഉള്ളൂ ഇവന്റെ ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ.

മാലിനി- എന്താ അത്?

മേപ്പാടൻ- പറയാം. അതിന് മുൻപ് നിങ്ങളുടെ കുടുംബത്ത് ഉള്ള ശാപം എന്താന്ന് അറിയണ്ടേ?

മാലിനി- വേണം സ്വാമി.

മേപ്പാടൻ- നിങ്ങളുടെ പൂർവികർ, പൂർണചന്ദ്ര ദിവസം, ഇണ ചേരുന്ന രണ്ട് സർപ്പത്തെ ആണ് കൊന്നത്. അതിന്റെ ശാപം ആണ് നിങ്ങളെ ഇനിയും പിന്തുടരുന്നത്.

മേപ്പാടന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ട് അരുണും മാലിനിയും ഞെട്ടി.

മേപ്പാടൻ- നിങ്ങളുടെ കുടുംബത്തിലെ അവസാന പുരുഷനും മരിച്ചാലേ ഈ ശാപം മാറൂ.

മധുമന ഇല്ലത്ത് ഇനി അവസാന പുരുഷൻ അരുൺ മാത്രം ആണ്.

ഈ വാക്കുകളും അവരുടെ ഉള്ളിൽ ഭയം നിറച്ചു.

മേപ്പാടൻ- ഇതിന് ഉണ്ടായ പ്രതിവിധി ആയിരുന്നു, പൂർണചന്ദ്ര ദിവസത്തെ ആയില്യക്കാരി. നിങ്ങളുടെ മകനും അതേ ദിവസം ആണ് ജനിച്ചത്. അന്ന് ആ നാഗങ്ങൾക്ക് ഇണ ചേരാൻ കഴിയാഞ്ഞത് ഇവരിലൂടെ നടക്കണം. ആ ശാപത്തിൽ നിന്ന് മോചനം ലഭിക്കും.

മാലിനി- ഇനി ഒരു പെണ്ണിനെ എവിടന്ന് കിട്ടും.

മേപ്പാടൻ- പെണ്ണിനെ ഒക്കെ കിട്ടും. ഇന്ന് രാത്രി 11:00നും 11:30നും ഇടക്ക് കല്യാണവും നടത്താം.

മേപ്പാടന്റെ വാക്കുകൾ മാലിനിയുടെയും അരുണിന്റെയും മനസ്സിൽ ആശ്വാസം നിറച്ചു.

മേപ്പാടൻ- ആ കുട്ടിയെ അനേഷിച്ച് അധികം ദൂരെ ഒന്നും പോവണ്ടാ. ഇവിടെ ഉണ്ട്.

മാലിനി ആകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു,

മാലിനി- കഴിഞ്ഞദിവസം ഇവിടെ കണ്ട ആരെങ്കിലും ആണോ സ്വാമി?

മേപ്പാടൻ- അല്ല. പക്ഷേ നിങ്ങൾക്ക് അറിയാം അവരെ.

മാലിനിക്ക് ഒന്നും മനസ്സിലായില്ല.

മാലിനി- സ്വാമി വളച്ചു കെട്ടാതെ കാര്യം പറ.

മേപ്പാടൻ ശാന്തമായി അവരെ നോക്കി.

അവർ ആകാംഷയോടെ മേപ്പാടന്റെ വാക്കുകൾക്ക് കാത്തിരുന്നു.

മേപ്പാടൻ- ആ പെണ്ണ് വേറെ ആരും അല്ല, നിങ്ങൾ തന്നെ ആണ്.

മേപ്പാടന്റെ വാക്കുകൾ അരുണിന്റെ മാലിനിയുടെയും നെഞ്ചിൽ ഒരു പാറകല്ല് വെച്ചത് പോലെയായി.

മാലിനി ദേഷ്യപ്പെട്ട് കൊണ്ട് ചോദിച്ചു,

മാലിനി- സ്വാമി എന്താണീ പറയുന്നത്?

മേപ്പാടൻ- നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ മകനെ വിവാഹം കഴിക്കണം.

അരുണും ദേഷ്യപ്പെട്ട് പറഞ്ഞു,

അരുൺ- അതൊന്നും നടക്കില്ല.

മേപ്പാടൻ- നിങ്ങളുടെ മകന്റെ ജീവൻ നിലനിർത്താൻ ഒരു ത്യാഗം ചെയ്തേ പറ്റൂ.

അരുൺ- ഞാൻ കരുതി നിങ്ങൾ ഒരു നല്ല സ്വാമി ആയിരിക്കുമെന്ന്.

മേപ്പാടൻ- ഞാൻ ഒരു പ്രതിവിധി പറഞ്ഞു നിങ്ങൾക്ക് ഇഷ്ടം ഉണ്ടെങ്കിൽ അത് ചെയ്താൽ മതി.

അരുൺ- വാ അമ്മേ നമുക്ക് പോവാം.

അതും പറഞ്ഞ് അരുൺ അവിടെ നിന്നും എണീറ്റു. കൂടെ മാലിനിയും.

അവർ ഡോറിന്റെ അടുത്ത് എത്തിയപ്പോൾ മേപ്പാടൻ പിന്നെയും പറഞ്ഞു,

മേപ്പാടൻ- ഇത് വരെ ഉണ്ടായ മരണം പോലെ ആയിരിക്കില്ല നിങ്ങളുടെ മകന്റെ മരണം. അത് ക്രൂരമായ ഒന്നായിരിക്കും. പിന്നെ നിങ്ങളുടെ ഇല്ലം നശിക്കും. ഇവിടെ നിന്ന് പോയാൽ, നിങ്ങൾക്ക് നഷ്ടപ്പെടാൻ ഒരുപാടുണ്ടാവും.

മേപ്പാടൻ അയാളുടെ അവസാന താക്കിതും അവർക്ക് നൽകി.

അരുൺ ദേഷ്യത്തിൽ തന്നെ അമ്മയുടെ കൈയും പിടിച്ച് അവിടെ നിന്നും ഇറങ്ങി. അവർ ചെന്നപ്പോൾ ആ ജീപ്പ് പുറപ്പെടാൻ തയ്യാറായി നിൽ ക്കുന്നു. പെട്ടെന്ന് തന്നെ ജീപ്പിൽ കയറി അവർ തിരിച്ച് യാത്ര പുറപ്പെട്ടു. ബാക്കി എല്ലാവരും സന്തോഷത്തോടെ ആ ജീപ്പിൽ ഇരുന്നപ്പോൾ മാലിനിയും അരുണും വിഷമത്തോടെ തല താഴ്ത്തി ജീപ്പിൽ ഇരുന്നു.

മാലിനിയുടെ മനസ്സ് മേപ്പാടൻ പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ പിന്നെയും ഉരുവിട്ട് കൊണ്ടിരുന്നു. അവൾ മകന്റെ ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ വേണ്ടി ആ കടുംകൈ ചെയ്യാൻ തയ്യാർ ആയി. പക്ഷേ അരുണിനോട് അതു പറയാൻ പേടിയായിരുന്നു.