കല്യാണത്തിലൂടെ ശാപമോക്ഷം [Revised and Extended] [kkwriter 2024] 1941

ശാന്തി മുഹൂർത്തം കഴിയുന്നതു വരെ ഓപ്പോളുടെ സാമിപ്യം ഉണ്ടാവില്ല എന്ന് മാലിനി ഉറപ്പ് വരുത്തി.

അതിന്‌ മുമ്പ് ഓപ്പോളെ അഭിമുഖീകരിക്കാൻ വയ്യ. എങ്ങനെ ഇതെല്ലാം പറഞ്ഞ് മനസ്സിലാക്കും? എന്തായാലും ഞാൻ അവന്റെ അമ്മയല്ലേ? അവൻ മാത്രമാണ്‌ എനിക്ക് വലുത്. അപ്പോൾ ആരെങ്കിലും തടസ്സം പറഞ്ഞാൽ എനിക്ക് സഹിക്കാൻ പറ്റില്ല. ലോകത്തെ മുഴുവൻ ഞാൻ നേരിടും. പക്ഷേ ഓപ്പോളോട് എതിർക്കാൻ പറ്റില്ല.

ഫോൺ കട്ട് ചെയ്ത ശേഷം മാലിനി അരുണിനോട് പറഞ്ഞു,

മാലിനി- ഓപ്പോൾ ആയിരുന്നു.

അരുൺ- മ്മ്. ഓപ്പോൾ എന്ത് പറഞ്ഞു?

മാലിനി- ഓപ്പോൾ നമ്മളെ കാണാത്തതിൽ ഒരുപാട് പേടിച്ചു

അരുൺ- റേഞ്ച് ഇല്ലാത്തത് കൊണ്ടാ വിളിക്കാൻ പറ്റാഞ്ഞേന്ന് പറഞ്ഞില്ലേ?

മാലിനി- അതെ. പിന്നെ അവിടെ നിൽക്കേണ്ടി വരും എന്ന് നമ്മൾ കരുതിയോ?

അരുൺ- അതെ. ഓപ്പോളോട് കാര്യങ്ങൾ പറഞ്ഞോ?

മാലിനി –ഇല്ല.

അരുൺ- പറയണ്ടേ?

മാലിനി- വേണം. പക്ഷേ ഇപ്പോൾ വേണ്ടാ പിന്നീട് പറയാം.

അരുൺ – ഓപ്പോൾ അറിയാതെ എങ്ങനെ ഇതൊക്കെ ചെയ്യും?

മാലിനി- അതൊക്കെ ഞാൻ ശരിയാക്കിയിട്ടുണ്ട്.

അരുൺ- എങ്ങനെ?

മാലിനി- നമുക്ക് രണ്ടാൾക്കും മാത്രമായി ഇല്ലത്ത് കുറച്ചു പൂജ ഉണ്ടെന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞു. ഓപ്പോൾ അപ്പോൾ വീട്ടിൽ പോയി നിൽക്കാം എന്നും സമ്മതിച്ചു.

അരുൺ- മ്മ്.

കുറച്ചുനേരം അമ്മയും മകനും, അല്ല, ഭാര്യയും ഭർത്താവും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല.

മാലിനി- അരുൺ നിനക്ക് എന്നോട് ദേഷ്യം ഉണ്ടോ?

അരുൺ- എന്തിന്?

മാലിനി- എന്റെ നിർബന്ധപ്രകാരമല്ലേ നിനക്ക് ഇതൊക്കെ ചെയ്യേണ്ടി വന്നത്?

അരുൺ- അമ്മ അങ്ങനെ ഒന്നും കരുതരുത്. എന്റെ ജീവൻ രക്ഷിക്കാൻ മാത്രമല്ലേ ഇതൊക്കെ ചെയ്തത്?

മാലിനി- എന്നാലും ഞാൻ നിന്നോട് ചെയ്തത് വലിയ ഒരു പാപമാ.

അരുൺ- അമ്മ ഒരു തെറ്റും ചെയ്യ്തട്ടില്ല. എല്ലാം എന്റെ ജാതകത്തിന്റെ പ്രശ്നം ആണ്.

മാലിനി- ഏയ്യ്, നിന്റെ ഭാഗത്ത്‌ ഒരു തെറ്റും ഇല്ല. എല്ലാം പൂർവികർ ചെയ്തതിന്റെ ഫലമാണ്.

അരുൺ- എന്തൊക്കെ പറഞ്ഞാലും, അമ്മ എന്റെ ഭാര്യയായെന്ന് എനിക്ക് ഇപ്പോഴും വിശ്വസിക്കാൻ കഴിയുന്നില്ല.

മാലിനി- എനിക്കും അതിന് കഴിയുന്നില്ല.

അരുൺ- നമുക്ക് ഭാര്യ-ഭർത്താക്കന്മാർ ആയി ജീവിക്കാൻ സാധിക്കുമോ?

മാലിനി- അറിയില്ല അരുൺ. പക്ഷേ നമുക്ക് അതല്ലാതെ വേറെ വഴിയും ഇല്ല.

അരുൺ- മ്മ്. ഇന്നേക്ക് രണ്ടാം ദിവസം അല്ലേ നമുക്ക് ശാന്തിമുഹൂർത്തം?

മാലിനി- അതെ.

അരുൺ- അന്ന് അമ്മയുമായി അരുതാത്തത് ഞാൻ ചെയ്യണ്ടേ?

മാലിനി– വേണം. അതും കൂടി ആയാലേ നീ കെട്ടിയ താലിക്കും ഈ ചാർത്തിയ സിന്ദൂരത്തിനും ഒരു അർത്ഥം ഉണ്ടാവൂ.

അരുൺ- അമ്മക്ക് തോന്നുന്നുണ്ടോ എനിക്ക് അതിന് സാധിക്കും എന്ന്? പോട്ടെ അമ്മക്ക് അത് സാധിക്കുമോ?

മാലിനി- നമ്മളെ കൊണ്ട് അതിന് സാധിക്കില്ല. കാരണം ഞാൻ അമ്മയും, നീ മകനുമാണ്. പക്ഷേ ഞാൻ നിന്റെ ഭാര്യയും നീ എന്റെ ഭർത്താവും ആയാൽ നമുക്ക് അത് സാധിക്കും. സാധിച്ചേ പറ്റൂ. അല്ലെങ്കിൽ… എനിയ്ക്കത് ചിന്തിയ്ക്കാൻ പോലും വയ്യ.

അരുൺ- എന്നാലും പെട്ടെന്ന് അതൊക്കെ നടക്കും എന്ന് തോന്നുന്നില്ല.

മാലിനി- എനിക്കും അറിയാം അതെല്ലാം. പക്ഷേ നമ്മുടെ മനസ്സിനെ അതൊക്കെ പറഞ്ഞ് പഠിപ്പിച്ചേ പറ്റൂ.

അരുൺ- ഞാൻ ശ്രമിക്കാം അമ്മേ.

മാലിനി- ഞാനും അതിന് ശ്രമിക്കാം.

അരുൺ- മ്മ്

വീണ്ടും കുറച്ചുനേരം അമ്മയും മകനും ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. അവസാനം മാലിനി തന്നെ മൗനം ഭഞ്ജിച്ചു.

മാലിനി- നിനക്ക് നിന്റെ ഭാര്യയെപ്പറ്റിയുള്ള സങ്കൽപ്പം പറയൂ.

അരുൺ- അതെന്തിനാ?

മാലിനി- ഇതൊക്കെ അറിഞ്ഞ് ഇരുന്നാൽ നമുക്ക് അത് പോലെ ചെയ്യാം. അപ്പോ നിനക്ക് എന്നെ ഭാര്യയായും എനിക്ക് നിന്നെ ഭർത്താവ് ആയും കാണാൻ പറ്റും.

അരുൺ- ഇതൊക്കെ വേണോ?

മാലിനി- അരുൺ, ഇനി നിന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു പെണ്ണുണ്ടെങ്കിൽ അത് ഞാനാണ്. എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഇനി ഒരു ആണുണ്ടെങ്കിൽ അത് നീയും. നമ്മൾ പരസ്പരം മനസ്സിലാക്കുന്നതാണ് ഏറ്റവും നല്ലത്.

അരുൺ- അമ്മക്ക് എന്നെ നല്ലത് പോലെ അറിയാവുന്നതല്ലേ?

മാലിനി- അമ്മ എന്ന നിലക്ക് നിന്നെ എനിക്ക് അറിയാം. പക്ഷേ ഒരു ഭാര്യ എന്ന നിലക്ക് എനിക്ക് നിന്നെ അറിയില്ല.

അരുൺ- മ്മ് ഞാൻ പറയാം. എന്റെ ഭാര്യ എന്റെ ഏറ്റവും അടുത്ത സുഹൃത്ത് ആയിരിക്കണം. എന്നോട് ഒന്നും ഒളിക്കാത്തവൾ ആയിരിക്കണം. എനിക്ക് അവൾ എന്റെ എല്ലാം എല്ല്ലാം ആയിരിക്കും. ഈ ലോകത്ത് എനിക്ക് ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ടവൾ. ഞങ്ങളുടെ കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട അമ്മ.

അത് കേട്ട് മാലിനി ഞെട്ടി. അപ്പോൾ ആണ്‌ അവൾ മേപ്പാടൻ പറഞ്ഞതിനെപ്പറ്റി ഓർത്തത്.

കുഞ്ഞുങ്ങളുടെ കാര്യം അരുണിന്റെ നാവിൽ നിന്ന് അറിയാതെ വന്നത് ആണ്.

ആ അമളി മനസ്സിലാക്കി അരുൺ വിക്കി കൊണ്ട് പറഞ്ഞു,

അരുൺ- ഇത്രയുമേ ഉള്ളൂ.

അരുൺ ഇടം കണ്ണിട്ട് ചമ്മലോടെ അമ്മയെ നോക്കി. തന്റെ മനസ്സിലുള്ളത് എല്ലാം പറയണ്ടായിരുന്നു എന്നവന്‌ തോന്നി.

“അരുണിന്റെ ജീവൻ നിലനിർത്താൻ അവനെ കല്യാണം കഴിച്ചു. ഇനി അവന്റെ തലമുറക്ക് ജന്മം നൽകാൻ അവന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ പ്രസവിക്കേണ്ടി വരും. ഇങ്ങനെ ഒരു പ്രശ്നത്തെ പറ്റി അപ്പോൾ ഓർക്കാനും പറ്റിയില്ല.” മാലിനി മനസ്സിൽ പറഞ്ഞു.

അൽപസമയം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആലോചനയിൽ മുഴുകിയ മാലിനിയെ അരുൺ തട്ടി വിളിച്ചു. ഞെട്ടി ഉണർന്ന മാലിനിയോട് അരുൺ ചോദിച്ചു,

അരുൺ- ഇനി അമ്മ പറ, അമ്മയുടെ സങ്കൽപ്പം.

മാലിനി ഒന്ന് വിറച്ചു കൊണ്ട് തലയാട്ടി.

മാലിനി- എന്നെ എല്ലാ കാര്യത്തിലും സഹായിക്കുന്ന ആൾ ആയിരിക്കണം എന്റെ ഭർത്താവ്. എന്നെ എപ്പോഴും സന്തോഷിപ്പിക്കാനും, തെറ്റ് ചെയ്താൽ ശകാരിക്കാനും അയാൾക്ക് കഴിയണം. പിന്നെ എന്നോട് പൂർണമായും സത്യസന്ധത പുലർത്തുകയും വേണം. എന്റെ ലോകം എന്റെ ഭർത്താവായിരിക്കും. പിന്നെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ… ഈശ്വരൻ തരുന്നത് ഞാൻ സന്തോഷത്തോടെ സ്വീകരിയ്ക്കും. ഇപ്പോൾ എനിയ്ക്കുള്ള കുഞ്ഞിനെ സ്വീകരിച്ചതുപോലെ.

അരുൺ- മ്മ്.

മാലിനിയുടെ മനസ്സിൽ അരുണിനോട് പറയാതെ വെച്ച ഒരു സത്യം ഉണ്ട്. അവൾ അത് അവനോട് തുറന്ന് പറയാൻ തീരുമാനിച്ചു.

മാലിനി- എനിക്ക് ഒരു കാര്യം പറയാൻ ഉണ്ട്.

അരുൺ- എന്താ അമ്മേ?

മാലിനി- ഞാൻ ഇത് വരെ നിന്നോട് പറയാതിരുന്ന കാര്യം ആണ്.

അരുണിന്റെ മനസ്സിൽ അത് എന്താണ് എന്ന് അറിയാൻ ആശങ്കയായി.

അരുൺ- അമ്മേ എന്താണെങ്കിലും പറയൂ.

മാലിനി- നിന്നോട് ഇനി എനിക്ക് ഒന്നും ഒളിക്കാൻ ഇല്ല.

അരുൺ- മ്മ്.

മാലിനി- ഞാനും ശേഖറും ഇഷ്ടത്തിലായിരുന്നു.

അമ്മയുടെ വാക്കുകൾ കേട്ട് അരുൺ ഞെട്ടി.

മാലിനി- പക്ഷേ അത് അത്ര സീരിയസ് റിലേഷൻഷിപ്പ് ആയിരുന്നില്ല. അയാൾ കുറെ പുറകെ നടന്നപ്പോൾ എനിക്ക് സമ്മതിക്കേണ്ടി വന്നതാണ്. പക്ഷേ ആരും അതറിഞ്ഞിരുന്നില്ല.

അരുൺ- മ്മ്.

മാലിനി – അന്ന് ആ കഫെയിൽ വെച്ച് നടന്നത് ഒഴികെ, ഞങ്ങൾ തമ്മിൽ വേറെ ഒന്നും നടന്നിട്ടില്ല.

അരുൺ- അമ്മക്ക് ഇപ്പോഴും അയാളെ ഇഷ്ടം ആണോ?

മാലിനി- അല്ല അരുൺ. അന്ന് നിനക്ക് അയാളെ ഇഷ്ടമല്ലെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾത്തന്നെ ഞാൻ ആ റിലേഷൻ ബ്രേക്ക്‌ ചെയ്തു. പിന്നെ ഒരിക്കലും എന്റെ മനസ്സിൽ അയാളില്ല. പണ്ടും നിനക്കിഷ്ടമില്ലാത്തതൊന്നും എനിയ്ക്കും ഇഷ്ടമല്ലെന്ന് നിനക്കറിഞ്ഞൂടെ?

അരുൺ- ഇതെന്താ ഇപ്പോൾ പറയാൻ?

മാലിനി- നിന്നോട് ഇത് പറയണം എന്ന് ഞാൻ ഒരുപാട് തവണ കരുതിയതാ. പക്ഷേ സാധിച്ചില്ല. ഇന്നിപ്പോൾ നിന്റെ ഭാര്യയെപ്പറ്റിയുള്ള സങ്കൽപ്പം കേട്ടപ്പോൾ ഒന്നും ഒളിക്കണ്ടാ എന്ന് തോന്നി.

അരുൺ- മ്മ്.

മാലിനി- നിനക്ക് എന്നോട് ദേഷ്യം ഇല്ലല്ലോ?

അരുൺ- ഏയ്യ്. എന്തിന്‌? അമ്മ എന്തു തെറ്റുചെയ്തിട്ട്? നമ്മൾ എല്ലാം മനുഷ്യർ അല്ലേ? ചിലപ്പോൾ അങ്ങനെ ഒക്കെ സംഭവിക്കാം. ഞാൻ അന്ന് ദേഷ്യപ്പെടണ്ടായിരുന്നു. ഞാനാണ്‌ തെറ്റുകാരൻ.

മാലിനി- ആ റിലേഷൻ പോയത് നന്നായി. അല്ലെങ്കിൽ ഇന്ന് അത് ഒരു ബാധ്യതയായേനെ.

അരുൺ- ആഹ്.

അവർ പിന്നെയും ഓരോന്ന് മിണ്ടിയും പറഞ്ഞും ഇരുന്നു. അവർ ഇരുവരും പഴയതുപോലെ പെരുമാറാൻ തുടങ്ങിയിരുന്നു. തങ്ങൾ അമ്മയും മകനും ആണ്‌ ഇപ്പോഴും, എപ്പോഴും എന്നത് അവരുടെ മനസ്സിൽ നിന്ന് മാഞ്ഞില്ല. അതങ്ങനെ തന്നെയിരിക്കുന്നതാണ്‌ അവരുടെ മാനസികാവസ്ഥക്ക് നല്ലതെന്ന് അവർക്ക് തോന്നി.

അവസാനം അവർ ഇല്ലത്ത് എത്തി. ഓപ്പോൾ പറഞ്ഞ സ്ഥലത്തുനിന്ന് താക്കോൽ എടുത്ത ശേഷം അവർ വാതിൽ തുറന്ന് അകത്തു കയറി.

രാത്രി ഭക്ഷണം ഒക്കെ കഴിച്ച ശേഷം അവർ കിടന്നു. നല്ല യാത്രക്ഷീണം ഉള്ളത് കൊണ്ട് രണ്ടാളും പെട്ടെന്ന് ഉറങ്ങി.

പിറ്റേന്ന് നേരം പുലർന്നു ഫോൺ റിങ് ചെയ്യുന്ന ശബ്ദം കേട്ടാണ് മാലിനി ഉണർന്നത്. കണ്ണുകൾ ഒന്ന് തിരുമ്മിത്തുറന്ന്, മാലിനി ഫോൺ എടുത്തു.

അത് ഓപ്പോൾ ആയിരുന്നു

മാലിനി- ഓപ്പോളേ…

ഓപ്പോൾ- നിങ്ങൾ എപ്പോൾ എത്തി?

മാലിനി- രാത്രിയായി. വഴിയിൽ കുറച്ചു ബ്ലോക്ക്‌ ഉണ്ടായി.

ഓപ്പോൾ- നീ ഇന്നലെ എത്തിയിട്ട് വിളിക്കും, എന്നാ ഞാൻ കരുതിയത്

മാലിനി- നല്ല ക്ഷീണത്തോടെയാണ് വന്നത്. അത് കൊണ്ട് ഭക്ഷണം കഴിച്ച ഉടനെ ഞങ്ങൾ കിടന്ന് ഉറങ്ങിപ്പോയി. സോറി.

ഓപ്പോൾ- മ്മ്.. സാരമില്ല. പിന്നെ എന്തൊക്കെ പൂജയായിരുന്നു അവിടെ നടന്നത്?

മാലിനി- അതൊക്കെ നേരിൽ കാണുമ്പോൾ വിസ്‌തരിച്ച് പറയാം.

ഓപ്പോൾ- മ്മ്.

മാലിനി- പിന്നെ ഓപ്പോളേ, നമ്മുടെ ഇല്ലത്തിന്റെ സർപ്പക്കാവിന്റെ കിഴക്കുഭാഗത്ത്‌ ആരും വരില്ലെന്ന് ഉറപ്പല്ലേ?

ഓപ്പോൾ- വരില്ല. എന്തേ?

മാലിനി- അല്ല, ഇവിടെ നടക്കുന്ന പൂജയെ പറ്റി ആരും അറിയരുത് എന്ന് മേപ്പാടൻ പ്രത്യേകം പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.

ഓപ്പോൾ- ആരെങ്കിലും വരുവാണെങ്കിൽത്തന്നെ ആ കുട്ടപ്പൻ ആശാരിയുടെ മോൻ കുമാരനും ഭാര്യ രമയും ആയിരിക്കും. ഞാൻ അവരെ വിളിച്ച് പറഞ്ഞോളാം, രണ്ടു ദിവസത്തേക്ക് ഇല്ലത്തേക്ക് വരണ്ടാന്ന്.

മാലിനി –മ്മ്

ഓപ്പോൾ- എന്നാ ശരി നീ അരുണിന് വല്ലതും വെച്ചുണ്ടാക്ക്. പിന്നേയ്, കുളിച്ചിട്ട് വേണം അടുക്കളയിൽ കേറാൻ.

മാലിനി- ശരി ഓപ്പോളേ.

മാലിനി കിടക്കയിൽ നിന്ന് എണീറ്റ് നേരെ ബാത്‌റൂമിൽ പോയി, പല്ല് തേച്ച് കുളിച്ചു. എന്നിട്ട് ഒരു സാരി ഉടുത്ത് സീമന്തരേഖയിൽ സിന്ദൂരം ചാർത്തി, അടുക്കളയിലേക്ക് പോയി. അവിടെ അവർക്ക് ആവശ്യമായ ഭക്ഷണം ഒക്കെ ഉണ്ടാക്കിക്കഴിഞ്ഞ്, മാലിനി അരുണിനെ ഉറക്കെ വിളിച്ചു,

മാലിനി- അരുണെ… എണീക്കടാ…

വിളി കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആണ് മാലിനി ഓർത്തത്, അരുൺ ഇപ്പോൾ പഴയത് പോലെ തന്റെ മകൻ അല്ല, ഭർത്താവ് ആണ് എന്നുള്ള കാര്യം. മകനെ ശാസിക്കുന്ന പോലെ ഇനി ചെയ്യാൻ പറ്റില്ല. അവന് ഇപ്പോൾ ഭർത്താവ് എന്നുള്ള നിലയും വിലയും നൽകണം.

മാലിനി ഒരു ചായ ഇട്ട് കൊണ്ട് അരുണിന്റെ മുറിയിലേക്ക് ചെന്നു. വാതിൽ തുറന്ന് അകത്തു കയറി. മാലിനി അവന്റെ അടുത്തായി കട്ടിലിൽ ഇരുന്നു. അവൾ അരുണിനെ സാവധാനം തട്ടി വിളിച്ചു.

മാലിനി- അരുൺ…

അമ്മയുടെ വിളി അടുത്ത് നിന്ന് കേട്ടപ്പോൾ അരുൺ പതിയെ കണ്ണുകൾ തുറന്നു.

അരുൺ- അമ്മ വിളിക്കാൻ തുടങ്ങിയിട്ട് ഒരുപാട് നേരം ആയോ?

മാലിനി- ഇല്ല.

അരുൺ പതിയെ എണീറ്റ്, കട്ടിലിൽ ചാരി ഇരുന്നു.

മാലിനി അവളുടെ കൈയിൽ ഉണ്ടായ ചായ അരുണിന് നീട്ടി.

മാലിനി- ഈ ചായ കുടിക്ക്.

അരുൺ ചായ അത്ഭുതത്തോടെ വാങ്ങി. ആദ്യമായാണ് അരുണിന് ചായ മാലിനി മുറിയിൽ കൊണ്ട് കൊടുക്കുന്നത്. അരുൺ അത് പെട്ടെന്ന് തന്നെ കുടിച്ചു.

കുടിച്ച് കഴിഞ്ഞതും മാലിനി ഗ്ലാസ്സ് വാങ്ങി.

മാലിനി- പെട്ടെന്ന് ഫ്രഷ് ആയി വാ. ഞാൻ ബ്രേക്ക്‌ഫാസ്റ്റ് ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ട്.

അരുൺ- മ്മ്.

മാലിനി പതിയെ ബെഡിൽ നിന്നും എണീറ്റ് ഹാളിലേക്ക് തിരിച്ച് പോയി.

അമ്മയുടെ ഈ മാറ്റം അരുണിനെ വല്ലാതെ ഞെട്ടിച്ചു. അരുൺ ഞെട്ടൽ മാറാതെ തന്നെ കട്ടിലിൽ നിന്ന് എണീറ്റ് ബാത്റൂമിൽ പോയി.

കുളിച്ച് റെഡിയായി അരുൺ ഹാളിൽ എത്തി. അവിടെ അവനെ കാത്ത് മാലിനി ഇരുപ്പുണ്ടായിരുന്നു. അരുണിനെ കണ്ടതും മാലിനി ഭക്ഷണം വിളമ്പൻ തുടങ്ങി.

അരുൺ ഒരു കസേര വലിച്ചിട്ട് ഇരുന്നു. ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിന്റെ ഇടയിൽ അരുൺ അമ്മയെ ശ്രദ്ധിച്ചു.

ഭംഗിയുള്ള ഒരു നേർത്ത ഇളം മഞ്ഞ കോട്ടൺ സാരിയുടുത്ത്, നിറുകയിൽ സിന്ദൂരം ഒക്കെ ചാർത്തി,മഞ്ഞച്ചരട് താലിമാല മാറോട് ചേർത്ത്, ഒരു ടിപ്പിക്കൽ ഭാര്യയെ പോലെയാണ് അമ്മ ഇപ്പോൾ എന്ന് അരുൺ മനസ്സിലാക്കി.

ആ മഞ്ഞസാരിയിൽ അമ്മയുടെ ദേഹത്തിന്‌ സ്വർണ്ണനിറമായിരിക്കുന്നു. മെലിഞ്ഞ അമ്മയെക്കണ്ടാൽ ഇപ്പോൾ തന്റെ സഹോദരിയാണെന്നേ തോന്നൂ. പലപ്പോഴും ആളുകൾ അങ്ങനെ തെറ്റിദ്ധരിക്കറുള്ളത് അരുൺ ഓർത്തു.

കുളികഴിഞ്ഞ് ചുറ്റിക്കെട്ടിവച്ചിരിക്കുന്ന നനഞ്ഞമുടി അമ്മയുടെ സൗന്ദര്യം കൂട്ടിയിട്ടുണ്ട്. തലയിൽ നിന്ന് അൽപാൽപം വെള്ളത്തുള്ളികൾ അമ്മയുടെ ദേഹത്തേക്ക് ഒഴുകിയിറങ്ങുന്നുണ്ട്.

അമ്മയുടെ വെളുത്തുമെലിഞ്ഞ കൈത്തണ്ടയിൽ താൻ കെട്ടിക്കൊടുത്ത ഏലസ്.

അമ്മ ഒന്നു തിരിഞ്ഞപ്പോൾ അരുൺ താൻ കെട്ടിയ ഏലസ്സിന്റെ ചരട് അമ്മയുടെ സാരിയുടെ മുകളിൽ അരയിലും കണ്ടു.

അരുൺ- അമ്മേ എനിക്ക് കുറെ നാൾ ആയിട്ടുള്ള സംശയം ആണ്. എന്തിനാണ് സ്ത്രീകൾ കല്യാണം കഴിഞ്ഞാൽ തിരുനെറ്റിയിൽ സിന്ദൂരം തൊടുന്നത്?

മാലിനി- അത് ഭർത്താവിന്റെ ഐശ്വര്യത്തിനും ആയുരാരോഗ്യസൗഖ്യത്തിനും വേണ്ടിയാണ്.

അരുൺ- മ്മ്. ഇപ്പോൾ ഇത് എനിക്ക് വേണ്ടി അല്ലേ തൊടുന്നത്?

മാലിനി- അതേ.

അരുൺ- അമ്മ ഇനി മുതൽ എന്നും സിന്ദൂരം തൊടോ?

മാലിനി- മ്മ്.

അരുൺ- അപ്പോൾ ഇത് ആരെങ്കിലും കാണില്ലേ?

മാലിനി- പുറത്തേക്ക് പോകുമ്പോൾ ചെറുതായി തൊടാം. ആരും കാണാത്ത രീതിയിൽ.

അരുൺ- മ്മ്. ഈ താലിമാലയോ?

മാലിനി- അത് ഒരു പ്രശ്നം ആണ്. പക്ഷേ ഇത് അഴിച്ച് കളയാൻ പറ്റില്ലല്ലോ? സ്വർണ്ണമാലയിൽ കോർക്കാം. ഒരു ലോക്കറ്റും കൂടെ ഇടാം. അപ്പോൾ ആരും പെട്ടെന്ന് അറിയില്ല.

അരുൺ- ഓപ്പോളിൽ നിന്ന് എങ്ങനെ ഒളിക്കും?

മാലിനി- ഓപ്പോളിൽ നിന്ന് ഒന്നും ഒളിക്കാതെയിരിക്കാൻ നോക്കാം.

അരുൺ- ഓപ്പോൾ ഇത് സ്വീകരിച്ചില്ലെങ്കിലോ?

മാലിനി- നിന്റെ കാര്യത്തിൽ എന്നേക്കാൾ ആധി ഓപ്പോൾക്കാണ്‌. സ്വീകരിക്കും.

അരുൺ- മ്മ്.

അവർ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു കഴിഞ്ഞ് രണ്ട് പേരും ടീവി കാണാൻ പോയി. അത് കണ്ട് കൊണ്ടിരിക്കുന്നതിന്റെ ഇടക്ക് മാലിനി പറഞ്ഞു,

മാലിനി- അരുൺ ഇന്ന് രാത്രിയാണ് തകിടുകൾ കുഴിച്ചിടേണ്ടത്.

അരുൺ- മ്മ്.

മാലിനി- രാത്രി ആവുമ്പോൾ ഞാൻ വന്ന് വിളിക്കാം.

അരുൺ- ശരി.

സമയം കടന്ന് പോയി. അന്ന് രാത്രി മാലിനി പറഞ്ഞത് പോലെ തന്നെ അരുണിനെ വന്ന് വിളിച്ചു. രണ്ട് പേരും കൂടി ഇല്ലത്തിന്റെ നാല് മൂലയിലും തകിട് കുഴിച്ചിട്ടു.

എല്ലാം കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ച് പോവാൻ നേരം അരുൺ അമ്മയെ വിളിച്ചു,

അരുൺ- അമ്മേ..

മാലിനി- എന്താടാ?

അരുൺ- നമുക്ക് കുറച്ചു നേരം ഹാളിൽ സംസാരിച്ച് ഇരുന്നാലോ?

മാലിനി- മ്മ്

അരുണും മാലിനിയും രണ്ട് വലിയ കസേര വലിച്ചിട്ട് മുഖത്തോട് മുഖം നോക്കി ഇരുന്നു.

അരുൺ- ഈ ദിവസവും കടന്ന് പോവാൻ പോകുകയാണ്.

മാലിനി- അതേ.

അരുൺ- നാളെത്തെ ദിവസം അമ്മക്കും എനിക്കും മറക്കാൻ പറ്റാത്ത ഒരു രാത്രി ആവും അല്ലേ?

മാലിനി- ശരിയാ.

അരുൺ- അമ്മ എന്ന നിലക്ക് എന്നോട് എന്തെങ്കിലും ചോദിക്കാൻ ഉണ്ടോ?

മാലിനി- നിനക്ക് നിന്റെ അമ്മയെ ഇഷ്ടം ആണോ?

അരുൺ- അതെ. അമ്മേ, ഇതല്ലാതെ വേറെ ഒന്നും ഇല്ലേ?

മാലിനി- നിനക്ക് ദോഷം എന്തെങ്കിലും വരുന്നത് ഈ അമ്മ ചെയ്യുന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ?

അരുൺ- ഇതൊക്കെ നമ്മൾ പലപ്പോഴും പറഞ്ഞത് അല്ലേ? അമ്മ എനിക്ക് നല്ലത് മാത്രമേ ചെയ്തിട്ടുള്ളൂ. ഇനിയും അങ്ങനെയെ ചെയ്യൂ.

മകന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ടപ്പോൾ മാലിനി ചെറുതായി കരഞ്ഞു. അരുൺ അമ്മയുടെ കണ്ണുനീര് തുടച്ചു കളഞ്ഞ് അവളെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

മാലിനി- നിനക്ക് ഈ അമ്മയോട് എന്തെങ്കിലും ചോദിക്കാൻ ഉണ്ടോ?

അരുൺ- അമ്മയെ അറിഞ്ഞ് കൊണ്ട് ഞാൻ വേദനിപ്പിക്കില്ലല്ലോ?

മാലിനി- നിനക്ക് ഒരിക്കലും ഈ അമ്മയെ വേദനിപ്പിക്കാൻ സാധിക്കില്ല. അത് എനിക്കും അറിയാം, നിനക്കും അറിയാം. പിന്നെ എന്തിനാ ഇതൊക്കെ ചോദിക്കുന്നെ?

അരുൺ- അമ്മയുടെ അടുത്ത് നിന്ന് ഇത് ഒരിക്കൽ കൂടി അറിയാനാ.

മാലിനി- മ്മ്.

അരുൺ- അമ്മേ ഈ ശാന്തിമുഹൂർത്തം അകത്ത് വെച്ച് നടത്തിയാൽ പോരേ? അപ്പോൾപ്പിന്നെ നടന്നോ എന്നുപോലും ആരും അറിയില്ല.

മാലിനി- മേപ്പാടൻ സ്വാമിയാണല്ലോ പരിഹാരം എങ്ങനെ വേണം, എവിടെവെച്ചുവേണം എന്നെല്ലാം പറഞ്ഞത്? അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത് അത് പുറത്ത് വെച്ച് വേണം എന്നാണ്‌. അപ്പോൾ അതിന്‌ മാറ്റം ഉണ്ടാകാൻ പാടില്ല. ഒരു ശാപപരിഹാരം അല്ലേ അത്? നമ്മൾ അത് അക്ഷരം പ്രതി അനുസരിക്കണം. എന്നാലേ ഫലപ്രാപ്തി ഉണ്ടാകൂ. പിന്നെ, ആരെയും അറിയിക്കാൻ അല്ലല്ലോ ഇതെല്ലാം. നമ്മുടെ രക്ഷയ്ക്കായല്ലെ?

അരുൺ- പുറത്ത് നടക്കുന്നത് ആരെങ്കിലും കണ്ടാൽ?

മാലിനി- ഇവിടേക്ക് ആരും വരില്ല.

അരുൺ- ഉറപ്പാണോ?

മാലിനി- അതെ.

അരുൺ- ആരെങ്കിലും കണ്ടാൽ എന്റെയും, അമ്മയുടെയും, ഈ ഇല്ലത്തിന്റെയും മാനം കടല് കടക്കും.

മാലിനി- ഒന്നും സംഭവിക്കില്ല അരുൺ. ധൈര്യമായി ഇരിക്ക്.

അരുൺ- നാളത്തെ കാര്യം ഓർക്കുമ്പോൾ എന്റെ കൈയും കാലും വിറയ്ക്കുകയാണ്.

മാലിനി- എനിക്കും ഉണ്ട്, അങ്ങനെയെല്ലാം.

അരുൺ- നാളെ കഴിഞ്ഞാൽ അമ്മേ എന്നുള്ള വിളി വെറുതെയാവും അല്ലേ?

മാലിനി- വിളി മാത്രം അല്ല. ഇത്രയും നാളും പവിത്രമായി കൊണ്ടു നടന്ന ബന്ധം കൂടിയാണ് മാറുന്നത്.

അരുൺ- ജീവിതത്തിൽ കയ്പ്പേറിയ ഒരുപാട് അനുഭവങ്ങൾ ഉണ്ടാവും എന്ന് പറയാറില്ലേ? പക്ഷേ നമ്മുടേത് കുറച്ചു കൂടുതൽ ആയല്ലേ?

മാലിനി- അതെ. പേരിന് നിന്റെ ഭാര്യ ആവാനായിരുന്നെങ്കിൽ കുഴപ്പം ഇല്ലായിരുന്നു. പക്ഷേ അങ്ങനെ അല്ലല്ലോ കാര്യങ്ങൾ.

അരുൺ- മ്മ്. അമ്മ എനിക്ക് നല്ലൊരു അമ്മ ആയിരുന്നു.

മകന്റെ പ്രശംസ കേട്ട് മാലിനി കുറച്ച് സന്തോഷിച്ചു. എന്നിട്ട് പറഞ്ഞു,

മാലിനി- നീ എനിക്കു നല്ലൊരു മകനും ആയിരുന്നു.

അരുൺ- എനിക്ക് ഇനിയും അമ്മ, അമ്മ തന്നെയായിരിക്കും എന്റെ ഉള്ളിൽ.

മാലിനി- അതെ എനിക്ക് നീ മകൻ ആയിരിക്കും, എന്റെ ഉള്ളിൽ. അതൊന്നും ഒരിക്കലും മാറാൻ പോകുന്നില്ല.

മാലിനിയും, അരുണും, അവരുടെ പഴയ രസകരമായ ഓർമ്മകളും, പുതിയ ജീവിതത്തിന്റെ കയ്പ്പേറിയ പ്രശ്നങ്ങളും പങ്ക് വെച്ചു.

അരുൺ അമ്മയുടെ കാലുകൾ തന്റെ മടിയിൽ വെച്ച്, ആ പാദങ്ങൾ തലോടിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

വരാൻ പോകുന്ന സംഭവങ്ങളുടെ പ്രായശ്ചിത്തം പോലെ.

അവസാനം അവർ രണ്ട് പേരും കസേരയിൽത്തന്നെ ഇരുന്ന് തന്നെ ഉറങ്ങിപ്പോയി.

രാത്രിയിൽ എപ്പോഴൊ ഉണർന്ന മാലിനി, അരുണിനെ എഴുന്നേൽപ്പിച്ച് അവന്റെ മുറിയിൽ കിടത്തി. എന്നിട്ട് തന്റെ മുറിയിൽ പോയിക്കിടന്നുറങ്ങി.

പിറ്റേന്ന് നേരം പുലർന്നു. മാലിനി കുളിച്ച് റെഡിയായി. അരുണിനെ വിളിച്ചു. അവനും കുളിച്ച് റെഡിയായി.

മാലിനി- അരുൺ നമുക്ക് സർപ്പക്കാവ് വരെ പോവാം.

അരുൺ- മ്മ്

മാലിനിയും അരുണും സർപ്പക്കാവിലേക്ക് പോയി. അവിടെ കിഴക്ക് നീങ്ങി ഒരിടത്ത് മാലിനി നിന്നു.

മാലിനി- ഇവിടെ വൃത്തിയാക്കാം അരുൺ. ഇവിടെയാവുമ്പോൾ അത്യാവശ്യം മറയും ഉണ്ട്.

അരുൺ- ശരി.

അരുണും മാലിനിയും അവരുടെ ശാന്തിമുഹൂർത്തിനുള്ള സ്ഥലം വൃത്തിയാക്കി.

അരുൺ- ഇവിടെ വല്ല പാമ്പും വരുവോ?

മാലിനി- ഏയ്യ്. അതിൽ നിന്ന് ഒക്കെ രക്ഷ നേടാൻ കൂടി അല്ലേ ഇതെല്ലാം?

അരുൺ- മ്മ്.

മാലിനി- അരുൺ ഒന്നും ചുറ്റും നോക്കിയേക്ക്. ആരെങ്കിലും ഇവിടെ വന്ന് ഇരുന്നതിന്റെ അവശിഷ്ടം ഉണ്ടോന്ന്?

അരുൺ- ശരി.

അരുണും മാലിനിയും ആ സ്ഥലം ചുറ്റും നോക്കി. ആരും വരുന്നതോ ഇരിക്കുന്നതോ ആയി അവർക്ക് തോന്നിയില്ല.

മാലിനി- വൈകിട്ട് ഇരുട്ടായിത്തുടങ്ങുമ്പോൾ നമുക്ക് ഒരു കട്ടിലും ബെഡ്ഡും പിടിച്ച് ഇവിടെ ഇടാം. ചുറ്റുമതിൽ ഉള്ളതിനാൽ ദൂരെ നിന്ന് ആരും കാണാൻ പോകുന്നില്ല.

അരുൺ- മ്മ് അതാ നല്ലത്.

മാലിനി- നീ ടൗൺ വരെ പോണം.

അരുൺ- എന്തിനാ?

മാലിനി- അരുൺ, കുറച്ചു മുല്ലപൂക്കൾ വേണം. രണ്ടു പാക്കറ്റ് പാൽ വേണം.

അരുൺ- മുല്ലപൂക്കൾ എന്തിനാ?

മാലിനി- ബെഡിൽ ഇടാനും മറ്റും.

അരുൺ- അതിന്റെ ആവശ്യം ഉണ്ടോ?

മാലിനി- അതൊക്കെവിവാഹരാത്രിയിലെ ഓരോ ആചാരം ആണ് അരുൺ. നമ്മൾ ആയിട്ട് അതിന് മാറ്റം ഒന്നും വരുത്തണ്ടാ.

അരുൺ- ശരി.

അരുൺ ടൗണിൽ പോയി മുല്ലപൂവ് വാങ്ങി.

മാലിനി പറഞ്ഞ സാധനങ്ങൾ ഒക്കെ വാങ്ങി അരുൺ വീട്ടിൽ എത്തി. എന്നിട്ട് കവർ അവൻ അമ്മയ്ക്ക് നൽകി.

അന്ന് പകൽ അവർ പരസ്പരം സംസാരിച്ചില്ല. മനസ്സ് ദൃഢമാക്കുന്നതിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നു അത്.

വൈകുന്നേരം ആയപ്പോൾ മാലിനിയും അരുണും ഒരു കട്ടിലും അതിന്മേൽ ബെഡ്ഡും അവിടെ പിടിച്ചിട്ടു. അതിനുമേൽ പുതിയ ഷീറ്റിട്ടു. പുതിയ കവറിട്ട തലയണകൾ വെച്ചു. പുതയ്ക്കാൻ പുതപ്പും എടുത്തുവെച്ചു.

മാലിനി- ഇരുട്ട് ആയി തുടങ്ങി. സർപ്പക്കാവിലെ ദീപത്തിന്റെ വെളിച്ചം പോരാതെ വരും.

അരുൺ- മ്മ്. ഇരുട്ട് കൂടുന്നുണ്ട്.

മാലിനി- അരുൺ പോയി കുളിച്ചിട്ട് വാ. ഡ്രസ്സ്‌ ഒക്കെ ഞാൻ റൂമിൽ വെച്ചിട്ടുണ്ട്.

അരുൺ- മ്മ്

അരുണും മുറിയിലേക്ക് പോയി. ബെഡിൽ വെള്ള മുണ്ടും ഷർട്ടും മടക്കിവച്ചിരിക്കുന്നത് അവൻ കണ്ടു. അതിൽ ചെറുതായി ഒന്ന് കൈ ഓടിച്ചു കൊണ്ട് അവൻ ആലോചിച്ചു,

“ഞാനും അമ്മയും ഈ ചെയ്യുന്നത് എല്ലാം ഈശ്വരൻ പറഞ്ഞിട്ടാണ്. എന്ത് വന്നാലും ഞങ്ങളുടെ കൂടെ നിൽക്കണേ.”

മനസ്സിൽ ഭയവും അതിലുപരി ആശങ്കയും നിറഞ്ഞ് കൊണ്ട് അരുൺ കുളിക്കാൻ പോയി. കുളി കഴിഞ്ഞ് ആ വസ്ത്രം എല്ലാം അണിഞ്ഞ് അവൻ അമ്മയുടെ അടുത്തേക്ക് ചെന്നു. അവളെ വിളിച്ചു.

അരുൺ- അമ്മേ…

മാലിനി മകന്റെ വിളി കേട്ടപ്പോൾ തിരിഞ്ഞ് നോക്കി.

മാലിനി- അരുൺ, നീ റെഡിയായല്ലേ?

അരുൺ- മ്മ്

മാലിനി അരുണിന് ഒരു തീപ്പെട്ടിക്കൂട് കൊടുത്തിട്ട് പറഞ്ഞു,

മാലിനി- നീ അവിടേക്ക് പോക്കോ. ഞാൻ അങ്ങോട്ട് വരാം.

അരുൺ- ശരി.

അരുൺ അവിടേക്ക് പോയി.

മാലിനി ഉള്ളിൽ ഉള്ള പല വിഷമങ്ങളും ഒതുക്കി കൊണ്ട് അവർക്ക് കുടിക്കാൻ ഉള്ള പാൽ തിളപ്പിച്ചു.

ശാന്തിമുഹൂർത്തം

അരുൺ അവരുടെ മണിയറയിലേക്ക് നടന്നു. മാലിനി എന്തിനാണ് തീപ്പെട്ടി തന്നത് എന്ന് അവന് മനസ്സിലായില്ല. ആ നേരിയ ഇരുട്ട് വീണു തുടങ്ങിയ വഴിയിലൂടെ നടന്ന് അവൻ,തങ്ങളുടെ ശാന്തിമുഹൂർത്തത്തിനായി ഒരുക്കിയ തുറന്ന മണിയറയിലെത്തി.

പൂർണ്ണചന്ദ്രൻ ഉദിച്ചു തുടങ്ങിയിരുന്നു. നേർത്ത തണുത്ത കാറ്റും വീശിത്തുടങ്ങി. നല്ല തെളിഞ്ഞ ആകാശം. നക്ഷത്രങ്ങൾ ഉറക്കം എഴുന്നേൽക്കുന്നതുപോലെ കണ്ണുചിമ്മിത്തുടങ്ങി.

അവിടെ ബെഡിന് സമീപം കട്ടിലിൽ നിന്ന് അൽപം അകലത്തിലായി രണ്ടു തലയ്ക്കലും ഓരോ പന്തം കുത്തിവെച്ചതായി അവൻ കണ്ടു. അമ്മ താൻ ടൗണിൽ പോയപ്പോൾ ആണ്‌ ഇതു ചെയ്തതെന്ന് അവന്‌ മനസ്സിലായി. അത് കത്തിക്കാൻ ആണ് അമ്മ തീപ്പെട്ടി തന്നത് എന്ന് അവന് മനസ്സിലായി. സർപ്പക്കാവിൽ അത്യാവശ്യം പൂർണ്ണചന്ദ്രന്റെ നിലാവെളിച്ചം ഉള്ളത് കൊണ്ട് അരുൺ പന്തം കത്തിച്ചില്ല.

അവൻ ബെഡിൽ ഇരുന്നു. ബെഡിൽ നിറയെ മുല്ലപ്പൂക്കൾ ആയിരുന്നു. അമ്മ എപ്പോഴൊ വന്ന് അവ വിതറിയിട്ടതാണെന്ന് അവന്‌ മനസ്സിലായി. പല സിനിമകളിലും കണ്ടിട്ടുള്ള മണിയറയിലെ കിടക്കപോലെ അവന്‌ തോന്നി. മുല്ലപ്പൂക്കളുടെ സുഗന്ധം അവിടെ മൊത്തം പരന്നിരുന്നു. അരുൺ അതിൽ നിന്ന് ഒരു പൂവ് എടുത്ത് മണത്തു. മത്തുപിടിപ്പിക്കുന്ന ഗന്ധം പോലെ അവന്‌ തോന്നി. അവൻ അമ്മയുടെ വരവിനായി കാത്തിരുന്നു.

ദൂരെ ഇല്ലത്തിന്റെ അവസാന വെളിച്ചവും അണഞ്ഞപ്പോൾ അമ്മ വരാൻ തുടങ്ങുകയാണ് എന്ന് അവന് മനസ്സിലായി.

അരുണിന്റെ ഹൃദയം പതിവിലും ശക്തിയായി ഇടിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഓരോ നിമിഷവും അവന്റെ ഉള്ളിൽ ആശങ്ക നിറച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

മാലിനി മെല്ലെ നടന്ന് എത്തി. അവളുടെ കൈയിൽ ഒരു ഗ്ലാസ്‌ പാലും ഉണ്ടായിരുന്നു.

മാലിനിയും അരുണും തമ്മിലുള്ള അകലം കുറയുന്തോറും, അവരുടെ ഉള്ളിലെ ആശങ്ക കൂടികൊണ്ടിരുന്നു.

ഒരു നവവധുവിനെപ്പോലെ ഒരുങ്ങിയായിരുന്നു മാലിനി വന്നത്. ഇതൊരു ചടങ്ങുമാത്രമല്ല എന്ന ബോധ്യം അവൾക്കുണ്ടായിരുന്നു.

ഒരു ചുവന്ന പട്ടുസാരി, അതിനു ചേർന്ന ബ്ലൗസ്, കഴുത്തിൽ താലികോർത്ത സ്വർണ്ണമാല, കാതിൽ അവളുടെ മുഖത്തിനു ചേർന്ന ചെറിയ കല്ലുവെച്ച, കുഞ്ഞു കമ്മലുകൾ, നിറുകയിൽ സിന്ധൂരം. കണ്ണുകളിൽ നേരിയതോതിൽ കൺമഷി. മുഖത്ത് യാതൊരുവിധ മേക്കപ്പും ഇല്ല. അല്ലാതെ തന്നെ ആ മുഖം തിളങ്ങുന്നുണ്ട്‌. ഇടതുകയ്യിലും, അരയിലും, അരുൺ കെട്ടിയ ഏലസ്സുകൾ.

മാലിനി വന്ന് ബെഡിൽ ഇരുന്നു. രണ്ട് പേരും ഒരു നിമിഷം മൗനം പാലിച്ചു. മാലിനി എന്തെങ്കിലും പറയണ്ടേ എന്ന് കരുതി അരുണിനോട് ചോദിച്ചു,

മാലിനി- ഈ പന്തങ്ങൾ എന്താ കത്തിക്കാഞ്ഞത്?

അരുൺ- വന്നപ്പോൾ കുറച്ചു കൂടി വെളിച്ചം ഉണ്ടായിരുന്നു. നല്ല നിലാവും ഉണ്ടല്ലോ. പിന്നെ അമ്മ കൂടി വന്നിട്ട് കത്തിക്കാം എന്ന് കരുതി.

മാലിനി- മ്മ്. ഇന്ന് പൂർണ്ണചന്ദ്രൻ ആണല്ലോ. എന്നാലും ഇവിടെ ഇരുട്ട് കൂടുന്നുണ്ട്. ആ തീപ്പെട്ടി താ ഞാൻ കത്തിക്കാം.

അരുൺ- വേണ്ട, ഞാൻ കത്തിക്കാം അമ്മേ.

അവന്റെ എഴുന്നേറ്റ് കൈയിൽ ഉള്ള തീപ്പെട്ടി ഉരച്ച് ഇരുവശത്തുമുള്ള പന്തം കത്തിച്ചു. ഇപ്പോൾ അവിടെ നല്ല വെളിച്ചം ഉണ്ട്. എന്നിട്ട് അവൻ അമ്മയുടെ അടുത്ത് അമ്മയെ നോക്കി നിന്നു. അവന്റെ ഹൃദയം ഇടിക്കുന്നത് അവന്‌ കേൾക്കാമായിരുന്നു.

മാലിനി- ഓ പാലിന്റെ കാര്യം മറന്നു.

മാലിനി എഴുന്നേറ്റ് കൈയിൽ ഉള്ള പാൽ അരുണിന് നീട്ടി.