കല്യാണി – 9 513

അമ്പിളിക്ക് അവളുടെ സൌന്ദര്യം കാണുന്തോറും പകയും ദേഷ്യവും കൂടിവന്നു. ഈ അലവലാതി സ്ത്രീ എന്തോ കണ്ടു എന്ന് ശ്രീദേവിക്ക് ഉറപ്പായി. ഇന്നലെ താനും അച്ഛനും കൂടി കിടക്കുന്നത് ഈ നശൂലം കണ്ടിട്ടുണ്ടാകുമോ ആവോ? കണ്ടാലും തനിക്കൊരു ചുക്കുമില്ല. വേറെ ആരുമല്ല, ഈ തറവാടിന്റെ കാരണവരുടെ കൂടെയാണ് താന്‍ കിടന്നത്. ഇവള് കൂടുതല്‍ കളിച്ചാല്‍ അച്ഛനോട് പറഞ്ഞ് ഇവളെ ഇവിടുന്നു പുകച്ചു ചാടിക്കും താന്‍.

“എന്തെങ്കിലും പറയാനുണ്ട് എങ്കില്‍ അത് നേരെ പറയേണ്ട ആളോട് നേരെ പറയണം. അല്ലാതെ ചില പരദൂഷണക്കാരി പെണ്ണുങ്ങളെപ്പോലെ വാലും തലയും ഇല്ലാതെ സംസാരിക്കരുത്…”

അമ്പിളിയുടെ സംസാരം കേട്ടുകൊണ്ടുവന്ന സാവിത്രി പറഞ്ഞു. ബലരാമന്റെ ഏറ്റവും ഇളയ സഹോദരിയാണ് സാവിത്രി. മഞ്ജുഷയുടെയും മുരുകന്റെയും അമ്മ. അവള്‍ക്ക് അമ്പിളിയെ കണ്ണെടുത്താല്‍ കണ്ടുകൂടാ. ആണുങ്ങളെ വലവീശിപ്പിടിക്കാന്‍ നടക്കുന്ന വേശ്യയെക്കാള്‍ അധപ്പതിച്ചവള്‍ ആണ് അമ്പിളി എന്ന് സാവിത്രിക്ക് നന്നായി അറിയാമായിരുന്നു.

“പറയേണ്ടവരോട് പറയുന്നുണ്ട്..അപ്പൊ അറിയാം എല്ലാര്‍ക്കും” ദേഷ്യത്തോടെ അങ്ങനെ പറഞ്ഞിട്ടു അമ്പിളി പോയി.

“എന്താ പിള്ളേരെ..അവള്‍ ആരോടാ പറഞ്ഞത്” സാവിത്രി ശ്രീദേവിയെയും ഒപ്പം കഴിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന മറ്റു പെണ്‍കുട്ടികളോടുമായി ചോദിച്ചു.

“അറിയില്ല അമ്മായി..” ശ്രീദേവി അങ്ങനെ പറഞ്ഞിട്ട് എഴുന്നേറ്റ് പോയി കൈകഴുകി.

പുറത്തിറങ്ങിയ അമ്പിളി ബലരാമനെ തനിച്ചു കിട്ടാനായി തക്കം പാര്‍ത്തു. രാവിലെ അനുജന്മാരെ വിവിധ കൃഷിയിടങ്ങളിലേക്കും വിളവുകള്‍ വില്‍ക്കാനും നിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ നല്‍കി അയയ്ക്കുന്ന ബാലരമാനെ ഒരകലം വിട്ടു നിന്നുകൊണ്ട് അവള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഇന്ന് വല്യേട്ടന്‍ പുറത്ത് പോകുന്നില്ല എന്ന് അമ്പിളിക്ക് മനസിലായി. എങ്ങനെ പോകും; ഇന്നലെ രാത്രി മൊത്തം മരുമകളുടെ കൂടെ സുഖിച്ചു മദിച്ചതിന്റെ ക്ഷീണം കാണും. അവള്‍ ഉറങ്ങാന്‍ പോലും സമ്മതിച്ചു കാണില്ല; കഴപ്പി. അമ്പിളി പകയോടെ ഓര്‍ത്തു. അനുജന്മാരെ അയച്ച ശേഷം ബലരാമന്‍ പത്രം വായിക്കാനായി ഇരുന്നു. അമ്പിളി ക്ഷമയോടെ കാത്തു. ഏതാണ്ട് പത്തുമണി ആയപ്പോള്‍ ബലരാമന്‍ എഴുന്നേറ്റ് തൊടിയിലേക്ക്‌ ഇറങ്ങി. അയാള്‍ മെല്ലെ വീടിന്റെ പിന്നിലെത്തി വിശാലമായ പറമ്പിലേക്ക് നടന്നു.