കർമ്മഫലം 2 [നീരജ് K ലാൽ] 1833

എല്ലാപേരും പോലെ പാല് പോയപ്പോൾ
എനിക്ക് ആകെ പേടിയായി… ഈശ്വരാ അവള് എന്ത് കരുതും… അച്ഛനോടും അമ്മയോടും പറയുമോ… അവള് എന്നോട് ദേഷ്യം കാണിച്ചിട്ട് ഇനി പഴയ പോലെ ആകില്ലെ… ഒരായിരം ചോദ്യങ്ങൾ എൻ്റെ ഉള്ളിൽ ഉദിച്ചു….

അല്ലെതന്നെ ഞാൻ എന്ത് ചെയ്തു… അറിയാതെ ഒരു വാണം പോയി… അത്ര അല്ലേ ഉള്ളു… കൈ വിട്ട ആയുധവും വാവിട്ട വാക്കും വിട്ട വാണവും ആര് വിചാരിച്ചാലും തിരിച്ചെടുക്കാൻ പറ്റില്ല… ഞാൻ  സ്വയം സമാധാനിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു…

ചെച്ചിയുടെ മുഖം ഇപ്പോഴും ദേഷ്യം കൊണ്ട് ചുവന്നു തന്നെയാണ് ഇരിക്കുന്നത്….

അവൾ എന്നെ കൊണ്ട് ബെഡിൽ കിടത്തിയിട്ട് കൈ ഒക്കെ കഴുകി വന്നു മൂലക്ക് ഒരു കസേരയിൽ പോയി ഇരുന്ന് ആഴ്ചപ്പതിപ്പ് വായിച്ചിരുന്നു… എന്നെ നോക്കുന്നത് പോലുമില്ല എനിക്കാണേൽ ഉള്ളിൽ പേടി കൂടി കൂടി വന്നു… അവള് സീൻ ആക്കുമോ എന്ന ഭയം ഉള്ളിൽ….

രണ്ടും കൽപ്പിച്ച് ഞാൻ വിളിച്ചു…

“ചേച്ചീ….”

“എടീ ചേച്ചീ….”

മ്മ്മമ്… ഒന്നു മൂളിയത് അല്ലാതെ എന്നെ നോക്കുകയോ അടുത്തേക്ക് വരികയോ ചെയ്തില്ല… ഇപ്പോഴും ദേഷ്യമാണ്…

ഞൻ വീണ്ടും വിളിച്ചു… അവള് വീണ്ടും മൂളി….

“സോറി….”

“മ്മ്മമ്….”

“സൊറീന്ന് ”

“മ്മ്മമ്മ്മ്… ”

ഇപ്പോഴും മൂളൽ അല്ലാതെ ഒന്നുമില്ല……

“എനിക്ക് കൺട്രോൾ ചെയ്യാൻ പറ്റിയില്ല… കുറെ നാളായി ചെയ്തിട്ട് അതാ… നീ ക്ഷമിക്ക്… നീയല്ലാതെ പിന്നെ ആരാ എന്നോട് ക്ഷമിക്കുക….”

ഇത്രയും പറഞ്ഞപ്പോ അവള് ആഴ്ചപ്പതിപ്പ് താഴ്ത്തി എന്നെ നോക്കി… ഞൻ അവളെ നോക്കി ചിരിച്ചു….. അവള്  ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ആ ആഴ്ചപ്പതിപ്പ് ചുരുട്ടി എൻ്റെ തോളത്ത് ഒറ്റ അടി…